Στη διάρκεια της πενταετίας, διαδοχικές κυβερνήσεις εστήριξαν μία πολιτική βιαίας οικονομικής προσαρμογής σε μία πράγματι ανθεκτική υπόθεση εργασίας ότι οι Ελληνες πολίτες είναι διατεθειμένοι να υποστούν δραματική απομείωση εισοδημάτων, εκτίναξη της ανεργίας σε επίπεδα πρωτοφανή, αρκεί η χώρα να παρέμενε εντός της Ζώνης του Ευρώ.
Ισως αυτό να οφείλεται στην έντονη ακόμη ανάμνηση μιας πλαστής ευημερίας δάνειου χρήματος που κατασπαταλήθηκε με αφροσύνη από το κράτος και τους ιδιώτες· ή πάλι στη διαχρονικώς καλλιεργηθείσα εντύπωση ότι το έθνος των Ελλήνων ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στη Δύση, παρά τα «ανατολικά» στοιχεία της ιδιοσυστασίας του. Ούτως ή άλλως η ψυχολογική διερεύνηση του όλου θέματος είναι άνευ νοήματος σε αυτή τη φάση.
Πριν από έναν μήνα, όμως, ανεδείχθη κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και ακολουθήθηκε διαπραγματευτική τακτική εντόνου θεατρικότητος και ευρείας δημοσιότητος. Βεβαίως, η θεατρικότητα είναι στοιχείο αναπόσπαστο της πολιτικής σε όλα τα καθεστώτα – μοναρχικά, κοινοβουλευτικά ή όποιας άλλης μορφής. Ακόμη και η νεκρά φύση των σοβιετικών ηγετών στο Μαυσωλείο του Λένιν κατά τις παρελάσεις για τον εορτασμό της μπολσεβικικής επαναστάσεως ή της Πρωτομαγιάς εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μιας κάποιας αντιλήψεως θεατρικής.
Εισέβαλε λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος κ. Γιάνης Βαρουφάκης σε αυτή τη φαιά ομάδα των Ευρωπαίων ομολόγων του και τους αποδιοργάνωσε. Ακαδημαϊκός εξ επαγγέλματος, συνηθισμένος να ομιλεί από καθέδρας ανέπτυξε θεώρηση του οικονομικού προβλήματος της Ευρώπης και της Ελλάδος -εννοείται- εξαίροντας και διάσταση της ανθρωπιστικής κρίσεως στη χώρα μας. Και ήταν απλούστατα ακατάληπτος.
Οι ομόλογοί του δεν είναι οικονομολόγοι και όσοι εσπούδασαν την επιστήμη, πριν από χρόνια απώθησαν τους όποιους προβληματισμούς περί του θέματος στα χρόνια της φοιτητικής ζωής τους. Εφαρμόζουν πολιτική, την οποία επεξεργάσθηκαν τεχνοκράτες και ο ρόλος τους είναι να την διοχετεύσουν στους ψηφοφόρους τους, ως μία αδήριτη πραγματικότητα, μη επιδεχόμενη αμφισβητήσεως.
Λογικό να εκνευρισθούν και να αντιδράσουν και ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με ιδιαίτερη βιαιότητα, ως Γερμανός λαϊκιστής και εθνικιστής πολιτικός. Ο κ. Σόιμπλε μπορεί να είναι ο Alberich, που έκλεψε τον Χρυσό του Ρήνου από τις ανέμελες και αφελείς νύμφες, που ανέλαβαν τη φύλαξή του, αλλά η ζωή δεν είναι βαγκνερικό δράμα που εκτυλίσσεται επί σκηνής. Το αντελήφθη η κυβέρνηση σε κάποια φάση και ελίχθη, αλλά το πρόβλημα δεν έπαυσε υφιστάμενο.
Το ουσιώδες είναι ότι στην τελευταία πενταετία ανεδείχθη η άτεγκτη όψη του ευρωπαϊκού συστήματος κανόνων· ότι οι Ελληνες πολίτες, οι νομισματικώς πράγματι αμαρτήσαντες, υποβάλλονται σε διαρκή επιτίμια· ότι οι άνθρωποι δεν είναι μοναχοί, οι γεωργούντες την έρημο με δάκρυα, προσβλέποντες εις το επέκεινα· ότι έχουν ανάγκη φαντασμαγορίας· και ότι, το κυριότερο, δεν πρόκειται για κρίση παροδική αλλά για μόνιμη κατάσταση.
Με την προσπάθεια μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα ιδιότυπο πλην όμως «ευρωπαϊκών», ως ισχυρίζεται, προδιαγραφών, ο ευρωσκεπτικισμός θα ενισχύεται· και πριν αναζητήσει διεξόδους εκτός του αποδεκτού πολιτικού συστήματος, θα πρέπει να εισαχθεί στα κόμματα – με τη μορφή εμβολίου για την καταπολέμηση μιας ανεπιθυμήτου νόσου. Αλλά όχι με υπερβολική θεατρικότητα.