Αν δεν είσαι επαγγελματίας πολιτικός, ασκημένος στην τακτική και τη γλώσσα που απαιτούν τα αλισβερίσια, καθόλου ευχάριστα δεν θα νιώσεις όταν βρεθείς σε τραπέζι διαπραγματεύσεων. Γιατί θα διαπιστώσεις πως υπάρχουν τόσα δίκαια όσα και οι διαπραγματευόμενοι. Και ότι ορισμένων το δίκαιο είναι περισσότερο δίκαιο από των υπολοίπων, επειδή εδράζεται στην πολιτική ισχύ. Αν δεν έχεις μάθει να μιλάς μόνο με αριθμούς και ποσοστά και να δείχνεις διαγράμματα, θα αισθανθείς άβολα με τα ξινά βλέμματα που θα στραφούν καταπάνω σου την πρώτη κιόλας φορά που θα επιχειρήσεις να πεις κάτι συνολικότερο, κάτι ανθρωπινό, για ιδέες και για αισθήματα. Αλλά αυτό έπρεπε να το ξέρεις και από την τηλεόραση, από τα δικά της στρογγυλά τραπέζια. Οπου σου λένε «Δεν είναι ώρα για φιλοσοφίες» όποτε δοκιμάζεις να βγεις έξω από τα τετριμμένα και τα ανεκτά.
Και –τρίτο αν–, αν δεν είσαι εκ φύσεως χοντρόπετσος (ή αποφασισμένος εθελόδουλος, υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο), θα νιώσεις ότι πνίγεσαι. Οτι σε πνίγει πρώτα πρώτα το ίδιο σου το δίκιο. Αυτό δηλαδή που εσύ νομίζεις δίκιο σου οφθαλμοφανές και αναμφισβήτητο. Ησουν μάλιστα απολύτως σίγουρος ότι θα το καταλάβουν και οι απέναντί σου. Ή ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να το καταλάβουν (κι ας μην το συμμεριστούν τελικά) έστω εκείνοι που δηλώνουν αλληλέγγυοι εταίροι σου, και οι οποίοι έχουν πει δημόσια και κατ’ επανάληψη ότι αναγνωρίζουν και σέβονται τις θυσίες του λαού σου, «τις βαρύτερες σε όλη την Ευρώπη». Εκείνοι που, πριν μπείτε στην κλειστή αίθουσα, σ’ εκείνες τις θλιβερά αμήχανες και πλαστά χαμογελαστές στιγμές μπροστά στις κάμερες, σου έκλειναν φιλικά το μάτι ή σου δώριζαν μια πραγματικά θερμή χειραψία.
Για τη βαριά δυσθυμία που έχουν νιώσει στα μνημονιακά χρόνια οι εκπρόσωποι των ελληνικών κυβερνήσεων μέσα στις αίθουσες των διαπραγματεύσεων ή στα τετ α τετ με συναδέλφους τους υπουργούς ή με τους τεχνοκράτες της τρόικας, διαθέτουμε ήδη αρκετές πληροφορίες, ικανές να στοιχειοθετήσουν την ψηφίδα της προσβολής, της απαξίωσης, συχνά και της περιφρόνησης. Οι πληροφορίες αυτές, ωστόσο, προέρχονταν από διαρροές, ακριτομυθίες και δημοσιογραφικές περιγραφές-εικασίες παρά από τον ευθύ πρωτοπρόσωπο λόγο των ίδιων των πρωταγωνιστών. Σαν μη επαγγελματίας πολιτικός, άρα και σαν άνθρωπος που δεν θα στήριζε τις καριερίστικες φιλοδοξίες του ακόμα και στην ικανότητά του να αφομοιώνει προσβολές, ο κ. Αντώνης Μανιτάκης εξομολογήθηκε σε γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο την εμπειρία του με τον αρχιτροϊκανό κ. Πολ Τόμσεν: «Εκβίαζε. Αισθανόμουν συνεχώς πως η χώρα μας ταπεινωνόταν. Ηθελε τον φόβο και την υποταγή. Μου έδινε την εντύπωση ότι γι’ αυτόν η χώρα μας δεν είναι απλώς οφειλέτις αλλά φαυλοκρατική».
Αν αυτή ήταν η στάση των διεκπεραιωτών, εύκολα φανταζόμαστε πώς φέρονται όσοι αποφασίζουν και επιστατούν στη «διεκπεραίωση». Οι θεσμοί-δεσμοί δηλαδή.