Τραμπούκοι. Νταήδες. Τσαμπουκάδες. Ζόρικοι. Τζάμπα μάγκες. Κουτσαβάκια. Ψευτοπαλικαράδες… Υπήρχαν πάντοτε. Και τίποτε δεν δείχνει ότι κάποτε θα λείψουν. Αλλωστε η βία που εκλύεται από τους πόρους του κοινωνικού σώματος αυξάνεται, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, που επικυρώνονται από όσα διαπιστώνει ο καθένας στον μικρό ή μεγάλο περίγυρό του. Και οι λέξεις επίσης ήταν ήδη εδώ. Διαυγείς. Απτές. Για να κατονομάζουν όσους φέρονται όχι απλώς επιθετικά έως κανιβαλικά απέναντι στους ασθενέστερους και στους κάθε είδους διαφορετικούς: ως προς το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία, την ερωτική επιλογή, τη θέση στην κοινωνική κλίμακα, την πολιτική ένταξη, και τώρα πια και ως προς τη φαρμακευτική ανάπτυξη των μυώνων.
Το νέο –πέρα από τον όρο bullying, που για ένα τμήμα τουλάχιστον του πληθυσμού μάλλον συσκοτίζει παρά αποσαφηνίζει–, το σχετικώς νέο, δεν είναι η συγκρότηση αγέλης από νταήδες. Είναι κυρίως το ότι έχει μειωθεί πολύ ο μέσος όρος ηλικίας στη συγκρότηση αγέλης εκβιασμού, όπως δείχνουν οι συμμοριούλες που δρουν ακόμα και στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Και επιπλέον, το ότι η αδίστακτη βία δεν εκδηλώνεται πια εκτάκτως, αλλά τείνει να εμφανίζεται σαν νορμάλ και συνήθης. Εκσυγχρονισμός σημειώθηκε και στον εξοπλισμό των εκφοβιστικών συμμοριών. Το Διαδίκτυο, με τη βολική ανωνυμία του, κι από κοντά η μικροκάμερα του κινητού που καταγράφει τα πάντα, τους πρόσφεραν καινούργιες μεθόδους εκβιασμού. Τους έδωσαν νέους τρόπους για να απειλούν, να τσακίζουν το ηθικό του «αντιπάλου» (του συμμαθητή, συμφοιτητή ή συγχωριανού), να τον βυθίζουν στην κατάθλιψη, και στην αυτοκτονία ακόμη. Δεν είναι, τέλος, αμελητέα η κάλυψη (κουρέλια ραμμένα πάνω στο πατρόν χλαμύδας) που παρείχε σε αρκετές αγέλες η παρουσία είτε μεμονωμένων χρυσαυγιτών, σε ρόλο αρχινταή, είτε χρυσαυγίτικων πυρήνων, σε ρόλο οργανωτή της απέχθειας προς τους πιο ανίσχυρους, αλλοδαπούς, ομοφυλόφιλους και όποιους άλλους κατατάσσει στους κατώτερους και τους αποβλητέους η τόση πια ανεκτικότητά μας. Ο ιδεολογικός φασισμός συνάντησε τον κοινωνικό φασισμό και προέκυψε τέρας. Στις περιπτώσεις του συστηματικού τραμπουκισμού η αυτοκτονία είναι καθαρή δολοφονία. Δεν είναι, δεν θα μπορούσε να είναι επιλογή. Υπαγορεύεται, σαν έσχατη «λύση», από την απόγνωση του εκβιαζόμενου, που έχει δύο γεννήτορες: τη σαδιστική αναλγησία των «μπουλαδόρων» και την ανυπαρξία συμπαράστασης από την πλευρά όσων ξέρουν αλλά σιωπούν, «για να μην μπλέξουν».
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν αυτοκτόνησε. Θανατώθηκε από την ανελέητη κακία των συσπουδαστών-συμπατριωτών του και από την ανοχή όσων γνώριζαν, αλλά είτε αδιαφορούσαν είτε διέκοπταν γρήγορα την προσπάθειά τους να παρέμβουν. Οι ανήθικοι αυτουργοί λιάνισαν την ψυχή του Βαγγέλη απολαμβάνοντας το «παιχνίδι» τους· και ίσως αυτή η απόλαυσή τους είναι ό,τι αποκρουστικότερο. Τον χρησιμοποιoύσαν σαν τζουκμπόξ. Τον έκλειναν σε μια ντουλάπα και του πετούσαν κέρματα για να τραγουδάει. Το τελευταίο τραγούδι του Βαγγέλη είναι μοιρολόι. Μόνο που δεν μοιρολογάει για τη ζωή του που χάθηκε. Αλλά για τον κόσμο που επέτρεψε να χαθεί αυτή η ζωή.