Ανεξάρτητα από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ένα είναι βέβαιο: δίχως εντατικοποίηση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος της χώρας, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να ορθοποδήσει.
Με τη στήριξη της σιωπηρής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και εκατοντάδων χιλιάδων άξιων, έντιμων και ικανών δημοσίων υπαλλήλων επιχειρήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια να υλοποιήσουμε μια ολοκληρωμένη προσπάθεια βελτίωσης της λειτουργίας και αποκατάστασης του κύρους της δημόσιας διοίκησης.
Συγκεκριμένες ομάδες πίεσης κυρίως από θιγόμενους δημοσίους υπαλλήλους, προσπάθησαν να αναχαιτίσουν τις μεταρρυθμιστικές μας πρωτοβουλίες. Οπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, πολλοί από αυτούς ήταν πελάτες του νυν αναπληρωτή υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κατρούγκαλου.
Δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω με την προφανή σύγκρουση συμφερόντων στο πρόσωπο του κ. Κατρούγκαλου, του οποίου την παραίτηση όφειλε να έχει ήδη ζητήσει ο πρωθυπουργός. Πιο πολύ από το αν ο κ. Τσίπρας στηρίζει τον υπουργό του με ενδιαφέρει το αν στηρίζει τις επιλογές του.
Με νομοσχέδιο που βρίσκεται ήδη σε ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση, ο κ. Κατρούγκαλος απεργάζεται την πλήρη αποδόμηση όσων η προηγούμενη κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή. Ικανοποιώντας τις ομάδες πίεσης των δημοσίων υπαλλήλων, ο κ. Κατρούγκαλος οδηγεί στην πλήρη παράδοση της δημόσιας διοίκησης στα συντεχνιακά συμφέροντα εκείνων που θεωρούν ότι το κράτος είναι το δικό τους φέουδο, και που προτάσσουν τα δικά τους συμφέροντα έναντι των πολιτών.
Με τον νόμο Κατρούγκαλου επανεισάγονται συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ (ή εκλεγμένοι εκπρόσωποι) στα Πειθαρχικά Συμβούλια. Ετσι, η πειθαρχική διαδικασία γίνεται ένα ακόμη αντικείμενο συνδιαλλαγής και χάνει την αμεροληψία που είχε αποκτήσει για το σύντομο διάστημα που είχε αποκαθαρθεί από τα εκλεγμένα μέλη. Υποβαθμίζεται συνολικά η έννοια της πειθαρχικής δικαιοσύνης και επανέρχεται η εποχή της ατιμωρησίας όπου οι ΕΔΕ διατάσσονταν για να μείνουν σε κλειστά ντουλάπια και χιλιάδες εκκρεμείς υποθέσεις χρόνιζαν αδικαιολόγητα έως ότου τα παραπτώματα παραγραφούν.
Καταργείται ουσιαστικά ο θεσμός της αυτοδίκαιης αργίας, ο οποίος προστάτεψε αποτελεσματικά το κύρος της δημόσιας διοίκησης. Προτείνεται να επιστρέψουν στις υπηρεσίες τους οι εκατοντάδες υπάλληλοι που τελούν ήδη σε πειθαρχικό ή ποινικό έλεγχο πριν εξεταστούν επί της ουσίας οι εκκρεμότητές τους και με κίνδυνο να επαναλάβουν τις ελεγχόμενες συμπεριφορές και να πλήξουν εκ νέου το κύρος των υπηρεσιών τους.
Σταματά ο έλεγχος των μονιμοποιήσεων και η οριστική τακτοποίηση των «μονιμοποιηθέντων». Καταργείται έτσι απροκάλυπτα ο έλεγχος που είχε ξεκινήσει σε χιλιάδες μονιμοποιήσεις, πραγματοποιώντας καίριο πλήγμα στην καρδιά του κομματισμού και του πελατειακού κράτους.
Από τη μια καταργείται η αντικειμενική διαδικασία επανέλεγχου των δεκάδων χιλιάδων μονιμοποιήσεων στο Δημόσιο και από την άλλη μετατρέπεται η σχέση εργασίας των υπαλλήλων ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου σε θέσεις μονίμων υπαλλήλων, προκειμένου να μην μπορεί να ολοκληρωθεί η διαδικασία του επανελέγχου των μονιμοποιήσεων. Εξομοιώνονται έτσι οι χιλιάδες υπάλληλοι που διορίστηκαν αξιοκρατικά στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ, με εκείνους που μπήκαν με πλάγιους και όχι πάντα, νόμιμους, τρόπους.
Ως προς τα μισθολογικά των δημοσίων υπαλλήλων οι αμοιβές στο εξής προβλέπεται να ρυθμίζονται αποκλειστικά από μια Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μεταξύ Δημοσίου και ΑΔΕΔΥ, την οποία θα κυρώνει με νόμο η Βουλή. Από τη μια ενισχύεται η επιρροή και η δύναμη των συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ και από την άλλη εξευτελίζεται το Κοινοβούλιο, το οποίο αναγκάζεται να νομιμοποιεί ειλημμένες αποφάσεις.
Προβλέπονται επίσης ειδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας για νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου που θα μπορούν να αποφασίζουν άδειες (δήθεν), μη μισθολογικές παροχές κατά το πρόσφατο παράδειγμα της αύξησης των απολαβών εργαζομένων της ΔΕΗ, καθώς και μείωση του χρόνου εργασίας. Ανασυστήνονται καταργηθείσες περιττές θέσεις (π.χ. σχολικών φυλάκων, διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ κ.λπ.) εις βάρος των προσλήψεων για θέσεις που έχει πραγματικά ανάγκη η δημόσια διοίκηση (π.χ. νοσηλευτές, ελεγκτές κ.λπ.).
Τέλος, καταργείται το αξιοκρατικό και αντικειμενικό σύστημα επιλογής προϊσταμένων που εισήχθη μόλις τον Σεπτέμβριο του 2014 δίχως να γνωρίζουμε (αν και μπορούμε να φανταστούμε) τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέγονται οι προϊστάμενοι του Δημοσίου εφεξής. Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου στερείται λογικής βάσης, ηθικής υπόστασης και ελέγχεται ως προς τη συνταγματικότητά του. Πάνω από όλα όμως σηματοδοτεί ακριβώς αυτό που δεν χρειάζεται η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή: την οπισθοδρόμηση και τη διολίσθηση του Δημοσίου στην αγκαλιά των συνδικαλιστών.
Με τέτοιο «εκδημοκρατισμό της διοίκησης», όπως επιγράφεται το νομοσχέδιο, η Ελλάδα δεν πρόκειται δυστυχώς να ορθοποδήσει. Καμιά διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας δεν θα μας σώσει από τις δικές μας ιδεοληψίες, εξαρτήσεις, πελατειακές σχέσεις και εμμονές.
* Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.