Στη γνωστή κωμωδία του Σπύρου Μελά (σημερινός τίτλος) συμβαίνουν πολλά και κωμικοτραγικά περιστατικά, όταν –με κίνητρο κάποιον αταίριαστο γάμο– οι οικείοι ενός αγαθού ταβερνιάρη προσπαθούν να τον μετεκπαιδεύσουν σε αριστοκράτη. Την κατάσταση αυτή ζούμε, κατά το δίμηνο που βρίσκεται στην εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. «Για τη σωτηρία της χώρας», ο κ. Τσίπρας υπογράφει ανομολόγητα τη νέα παράταση του μνημονίου και μετά μεταβαίνει, ως προσκυνητής, στο άντρο των «δυναστών» μας. (Ας μη σπεύσουν μερικοί να επικαλεσθούν ότι έθεσε στην κ. Μέρκελ ζητήματα, όπως οι πολεμικές αποζημιώσεις και η «Ζίμενς». Τα θέματα αυτά «εκκρεμούν» επί μακρόν στις ελληνογερμανικές σχέσεις, επιπλέον, δε, το σημαντικότερο σε μια «ισότιμη» διαπραγμάτευση δεν είναι το τι ζητάς, αλλά το τι παίρνεις). Ωστόσο, όταν διακυβεύονται ο όλεθρος και η σωτηρία της χώρας, δεν συγχέεις την τραγωδία με την κωμωδία. Διότι αυτό συμβαίνει με τον κ. Τσίπρα και τους εκπροσώπους του, που επιχειρούν να εμφανίσουν την υποχώρηση ως προέλαση, προκειμένου να καταπραΰνουν το «μένος» των ανυποχώρητων συντρόφων τους. Ιδίως, όταν αυτοί δείχνουν να έχουν καταπιεί το «χρυσωμένο χάπι», με το ηδύποτο της εξουσίας. (Ο κ. Καμμένος συνέπραξε με την κ. Δούρου για να παρελάσουν, με νταούλια και βιολιά, τα νέα, γερμανικά και πανάκριβα άρματα μάχης. Και κάποιοι ιθύνοντες του Αριστερού Ρεύματος, όχι μόνον δεν προσπάθησαν να διαλύσουν και τη φετινή παρέλαση, αλλά εμφανίζονται στο Διαδίκτυο να την παρακολουθούν, έμπλεοι σεβασμού και υπερηφάνειας, από τα έδρανα των επισήμων…).
Το αριστερό –και όχι μόνον– σύνθημα, «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», είναι δισήμαντο. Στη χώρα μας, δε, όπως έχει καταδειχθεί, κατά κανόνα ταυτίζεται με την ατομική καταξίωση του «αγωνιστή». Ομως, τούτο δεν είναι και προς θάνατον. Ιδίως, όταν αυτή η ταύτιση αποβαίνει, τελικά, προς όφελος της χώρας. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο, όπως σημειώσαμε και πριν από δύο Κυριακές, ο κ. Σαμαράς κάνει λάθος, όταν χλευάζει (προσπαθώντας έμμεσα να ματαιώσει) τη διαδικασία «μετεκπαίδευσης» των σήμερα κυβερνώντων. (Αλλωστε και στο έργο του Μελά, οι μέλλοντες συμπέθεροι, αριστοκράτες και λαϊκοί, στο τέλος συμβιβάζονται, προκειμένου να ευτυχήσει ο γάμος). Ο σκοπός, λοιπόν, του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου δεν είναι να γελοιοποιηθούν, μέχρι γιουχαΐσματος, η στροφή του κ. Τσίπρα και τα αλλοπρόσαλλα καμώματα του κ. Καμμένου, αλλά να υποβαθμισθούν, ώστε να προκαλέσουν τις λιγότερες, το δυνατόν, αντιδράσεις, ιδίως στο εσωτερικό των συγκυβερνώντων κομμάτων. Αυτό, άλλωστε, έπραξαν και πράττουν οι εταίροι, με την ίδια, δε, «κατανόηση» αντιμετωπίζει και η πλειονότητα της κοινής γνώμης τη μετονομασία του ψαριού σε κρέας. Είδατε να αποδοκιμάζει κανείς αριστερός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ τον κ. Τσίπρα για εκλογική εξαπάτηση; Αλλωστε, σιγήν ιχθύος τηρούν και οι πρωτοκλασάτοι της «αριστερής πλατφόρμας». Το μόνον που ζητούν είναι να περάσει η «στροφή», αθόρυβα, ανώδυνα και ανεπαίσχυντα. Να μην ξεμπροστιαστούν, με κάποια ψηφοφορία στη Βουλή, όπου θα υποχρεωθούν να πουν «ναι» σ’ αυτά που ξόρκιζαν και καταριούνταν.
Συνεπώς, δεν αρκεί μόνον η ευχή ν’ αποφύγει η χώρα μας τη χρεοκοπία και τον αφανισμό. Οι συνθήκες μάς υποχρεώνουν να στηρίζουμε την προσπάθεια… παλινωδίας του κ. Τσίπρα. Ας πούμε, έστω, πως η στάση μας αυτή είναι μια μεταλλαγμένη μορφή της λαϊκής κυριαρχίας…