Ακόμα κι όσοι δεν νικήθηκαν από τον πειρασμό να το επαληθεύσουν πειραματικά, πείθονται για το αληθές. Το είπε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν: «Οταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δύο ώρες, σου φαίνεται σαν δύο λεπτά. Αν, όμως, καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα δύο λεπτά, σου φαίνεται σαν δύο ώρες». Αυτό είναι η σχετικότητα, συμπλήρωσε ο θείος Αλμπερτ, εκλαϊκεύοντας στο έπακρον τις θεωρίες του για τους λίγους, που δεν κατανοούσαν τι αποκάλυπταν οι εξισώσεις του για τα ορατά και αόρατα, τα μύχια της Δημιουργίας. Σε μικροκλίμακα, ατομική ή κοινωνική, εντός του ιδίου Σύμπαντος, θεωρίες καθημερινής σχετικότητας επαληθεύονται ή κουρελιάζονται, π.χ. στον δρόμο. Οταν ένας οδηγός αποκαλέσει άλλον οδηγό βλάκα, έχουμε κρούσμα σχετικότητας, καθώς ουδείς γνωρίζει, ούτε οι θεατές, ούτε οι εμπλεκόμενοι: α) εάν υπάρχει όντως βλαξ στο επεισόδιο, β) εάν είναι και οι δύο βλάκες και γ) εάν ναι, ποιος είναι ο βλακωδέστερος.
Ως ερασιτέχνης παρατηρητής ανθρώπινων συμπεριφορών, ανασύρω ένα οικείο φαινόμενο σχετικότητας, με επίκεντρο την αφειδώλευτη διάχυση συναισθημάτων ενός προς άλλους και τανάπαλιν. Ασπασμοί, ευχές, κεράσματα, φιλοφρονήσεις δίνουν και παίρνουν, συγκλώθοντας εικόνα ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος – παρασέρνοντας κι εμάς. Αλλά όταν κάποιος αποχωρεί, από ένα σύνηθες εργασιακό περιβάλλον ας πούμε, ο λύχνος του σβήνεται, ο αγαπητός/ή περνά στην όχθη της λήθης, το όνομά του εξορίζεται από κουβέντες. Η σχετικότητα αποκαρδιώνει, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ανέκαθεν προνομιακό πεδίο αραδιάσματος θεωριών σχετικότητας η πολιτική, θέτει δύσκολες εξισώσεις, με πολλούς αγνώστους, σε βαθμό που και εξαιρετικά έμπειροι (άρα καχύποπτοι) ψηφοφόροι τα βρίσκουν μπαστούνια. Ποιοι οι αξιότεροι; δικαιότεροι; οι πιο φιλαλήθεις; Πάντως, κι αυτοί που εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί που του γύρισαν την πλάτη συμφωνούν στο εξής: Εως την 25η Ιανουαρίου, τα στελέχη του έπειθαν με τον λόγο τους το απελπισμένο ακροατήριο ότι λύσεις υπάρχουν και μάλιστα άμεσα, απτά, τεχνοκρατικά και φιλολαϊκά βεβαίως. Στη συνέχεια αναβαπτίστηκε εν χορδαίς και οργάνω και η συνιστώσα της εθνικής περηφάνιας. Η πλειονότητά τους απέπνεε μια σιγουριά, που ολοένα ενδυναμωνόταν από τη φθορά των άλλων. Εξομολογούμαι ότι ο μειλίχιος, καθαρός λόγος και η αριστοκρατική παρουσία, με την τόσο εκλεπτυσμένη ειρωνεία, του Γιάννη Μηλιού μού λείπουν.
Ασκηση βατή: Κατά την προηγούμενη συγκυβέρνηση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) ένας υπουργός εκ των κομψοτέρων, ονόματι Ιλαρίων Καρούμπαλος (σκέφτεστε κάτι καλύτερο;), περιδινίζεται από δημοσιεύματα και καταγγελίες περί τα επαγγελματικά του και την άσκηση του δημόσιου λειτουργήματος. Τι πράττει τότε ο προ των πυλών της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ; Αρκείται στις εξηγήσεις του Ιλαρίωνος; Ιπποτικά μιλάει για άδικη επίθεση κατά του αντιπάλου; Εξαπολύει σφοδρή επίθεση ζητώντας την κεφαλήν Καρούμπαλου επί πίνακι; Πώς είπατε; Σίγουρα το τρίτο; Σύμφωνοι. Το νόμιμο και ηθικό ήταν πάντα και σχετικόν.