Κυβερνητικοί παράγοντες πιστεύουν ότι το πρόβλημα της χώρας αρχίζει και τελειώνει στο έλλειμμα ρευστότητας. Είναι λάθος. Αλήθεια είναι ότι το κράτος έχει διεθνείς υποχρεώσεις. Από τα μέσα Αυγούστου μέχρι σήμερα, 4 δισ. πήγαν σε τόκους και πληρώθηκαν από τα τακτικά έσοδα, δηλαδή από τρέχοντες φόρους, όπως ήταν αναμενόμενο. Αυτό που στράγγισε το κρατικό ταμείο ήταν τα 11 δισ. για την αποπληρωμή δανείων, που πληρώθηκαν από τους φόρους.
Αυτό συνέβη επειδή και η προηγούμενη και η παρούσα κυβέρνηση αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το συμφωνημένο πρόγραμμα προσαρμογής, με συνέπεια να παγώσουν οι υπολογισμένες δόσεις και να εκδηλωθεί η κρίση ρευστότητας για την οποία ομιλεί το υπουργείο Οικονομικών.
Κατ’ αναλογία, πολλοί πιστεύουν ότι αρκεί να υπάρξει συμφωνία που θα απελευθερώσει τις καθυστερούμενες δόσεις, για να ξεπεραστεί η σοβούσα και πολύ επικίνδυνη κρίση πληρωμών.
Να μου επιτραπεί να αμφισβητήσω τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις. Υπάρχουν δύο ουσιαστικά εμπόδια στην επίτευξη της τρίτης πολυετούς συμφωνίας. Το ένα είναι ότι πέραν της ταμειακής ρευστότητας, εμφανίστηκε και πάλι δημοσιονομικό έλλειμμα. Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να ψηφίσει τα μέτρα που χρειάζονται για να κλείσει το δημοσιονομικό κενό, ούτε συμφωνία θα υπάρξει ούτε όμως και το έλλειμμα θα κλείσει.
Ακόμη κι αν υπήρχε ο κόσμος εκείνος στον οποίο οι «ξένοι» τρελαίνονται και πληρώνουν τα δάνεια του κ. Τσίπρα. Ακόμη κι αν αποπλήρωναν το ΔΝΤ. Ακόμη κι αν διευθετήσουν τα λήγοντα ελληνικά ομόλογα της ΕΚΤ, αν μας ζητήσουν να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας για τα υπόλοιπα, δεν μπορούμε.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Οι εισπράξεις του κράτους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις υπάρχουσες δαπάνες και ακόμη λιγότερο τις προγραμματιζόμενες. Απαιτείται νέο στρίψιμο της δημοσιονομικής στρόφιγγας: μια νέα δόση λιτότητας. Δεν θα είναι τόσο μεγάλη όσο οι προηγούμενες, αλλά και πάλι η κυβέρνηση αδυνατεί.
Μπέρδεμα γίνεται και με το θέμα των τόκων. Πιστεύουν πολλοί, επηρεασμένοι από την αποβλακωτική προπαγάνδα που πλασάρει το δίδυμο Καμμένου – Κωνσταντοπούλου, ότι αρκεί να «αρνηθούμε» το χρέος, που σημαίνει ότι δεν θα πληρώνουμε ούτε τόκους για να φτάσουν τα χρήματα και να κινηθούμε μόνοι μας.
Ούτε αυτό μπορεί να συμβεί. Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας βρίσκεται εκεί ακριβώς που δεν θέλουν να κοιτάξουν οι κυβερνώντες. Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι ο επιχειρηματικός τομέας της οικονομίας δεν παράγει επαρκή αξία προϊόντων και υπηρεσιών που να θέλει να τα αγοράσει ο έξω κόσμος. Η πραγματική λιτότητα ήρθε από τη στιγμή που σταματήσαμε να καταναλώνουμε με δανεικά περισσότερα από όσα παράγουμε.
Αναλογιστείτε πόσες εισαγωγές χρειάζονται τα «ελληνικά» προϊόντα. Ας συμφωνήσουμε επιτέλους ότι το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας είναι το πολύ πραγματικό έλλειμμα της συρρικνωμένης πραγματικής οικονομίας. Το μοντέλο που θέλει το κράτος να αυξάνει τις παροχές και να υποχρεώνει τις επιχειρήσεις σε αυξήσεις δεν θα οδηγήσει ποτέ σε νέο παραγωγικό μοντέλο. Χρειαζόμαστε διεθνείς επενδυτές και καλύτερους επιχειρηματίες και όχι γραφειοκράτες ιδεολόγους. Το δυστύχημα είναι ότι μέχρις ότου συμβεί αυτό, είναι πολύ εύκολο να μεσολαβήσει ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Μάλιστα, οι απαισιόδοξοι πιστεύουν ότι χωρίς ένα μεγάλο σοκ θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην κρατικίστικη χίμαιρα.