«Η παρουσία της κοσμεί την πόλη μας, η ευγένειά της είναι παροιμιώδης και χαίρει άκρας εκτίμησης από το σύνολο των συμπολιτών μας…» Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από χαιρετισμό πλημμυροπαθών προς την αείμνηστο βασίλισσα Φρειδερίκη, κάπου στα μέσα της πολύπαθης δεκαετίας του πενήντα. Πλην όμως, πρόκειται για παράθεμα από την ανακοίνωση της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Αιδηψού και αναφέρεται στην κυρία Κωνσταντοπούλου. Συγκεκριμένα στο επεισόδιο που διαδραματίσθηκε με τον εκπρόσωπο των μεγάλων συμφερόντων του τόπου, τον υπάλληλο βενζινάδικου ο οποίος αρνήθηκε να της αλλάξει ένα σκασμένο λάστιχο. Δεν ξέρω τι έγινε και πώς ακριβώς έγινε, δεν μπορώ όμως να μη σταθώ, όπως η λευτεριά μπροστά στο κορμί του Μπάιρον, και να υποκλιθώ μπροστά στο ηθικό μεγαλείο των μελών του ΣΥΡΙΖΑ από την ιστορική Αιδηψό.
Η ευγένεια του κοσμήματος της μαρτυρικής πόλης μπορεί να θεωρείται προφανής. Ομως ακόμη και τα προφανή, όταν πρόκειται για πόλεμο με τα μεγάλα συμφέροντα, θα πρέπει να επισημαίνονται. Και είμαι βέβαιος ότι τα μέλη της οργάνωσης θα είχαν πολλά να πουν για την ευγένειά της, για το γεγονός ότι έλεγε καλημέρα και καλησπέρα, ότι στο πασχαλινό τραπέζι μασούσε με κλειστό το στόμα και δεν είπε ούτε μια κουβέντα πριν καταπιεί την μπουκιά της. Ηταν συγκρατημένη, δεν γελούσε φωναχτά, δεν ακούμπησε ούτε μια φορά τους αγκώνες της πάνω στο τραπέζι και παρά τις συνεχείς προτροπές των συνδαιτυμόνων ότι το «αρνάκι θέλει χέρι», εκείνη δεν άφησε ούτε στιγμή το μαχαιροπίρουνο. Η ευγένειά της, εκτός από παροιμιώδης, αντιμετωπίσθηκε και ως πρότυπο συμπεριφοράς με αποτέλεσμα τα μέλη της οργάνωσης να απευθύνονται το ένα στο άλλο στον πληθυντικό.
Τα αισθήματα, ιδίως τα ειλικρινή, θεωρούνται από πολλούς ασύμβατα με τους τύπους της ευγενείας. Για να αποφύγουν μια τέτοιου τύπου παρανόηση τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από την ωραία Αιδηψό, αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν πως η κυρία Κωνσταντοπούλου όχι μόνον παρευρέθη σε κηδεία «συντρόφου που αιφνίδια έφυγε από τη ζωή», αλλά ήταν και «φανερά συγκινημένη». Προφανώς δεν φορούσε βέλο όπως η αείμνηστος Φρειδερίκη, οπότε διέκριναν εκείνο το δάκρυ που κύλησε στην παρειά της αρχόντισσας. Κι ενώ εκείνη είναι τόσο ευγενής, δεν φαίνεται να ισχύει το ίδιο και για τους συντρόφους της, που την άφησαν, όπως σημειώνουν, να κυκλοφορεί «μόνη, χωρίς συνοδεία» ανάμεσά τους για να απολαμβάνει την εκτίμηση του «συνόλου των συμπολιτών» τους.
Λίγη σημασία έχει πώς ξεκίνησε ο ιστορικός καβγάς στο βενζινάδικο. Αλλοι λένε πως η κυρία Κωνσταντοπούλου εκνευρίστηκε πρώτη, άλλοι πως ο υπάλληλος ήρξατο χειρών αδίκων αναφέροντάς της τα όσα είχε πει ο γνωστός σεξιστής κύριος Γιακουμάτος. Οταν έχεις με το μέρος σου την ισχύ της δημοσιότητος και του πολιτειακού σου αξιώματος, είθισται να μην απαντάς. Ας καταχωρίσουμε το επεισόδιο στην κατηγορία του «Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο». Ομως, πώς αντέχει το στοιχειώδες δημοκρατικό αίσθημα το ύφος και τη δουλοπρέπεια των μελών του ΣΥΡΙΖΑ από την Αιδηψό; Κάθε τάξη ευγενών έχει ανάγκη από αυλοκόλακες, αν μη τι άλλο, για να της υπενθυμίζουν την ανωτερότητά της.
Πόσους αγώνες έδωσε η Αριστερά, για να μπορούν οι αγωνιστές της να υμνούν την ευγένεια της Ζωής Κωνσταντοπούλου;