Με σήμα το Ποδήλατο; Ζωηρή κίνηση, αυτάρκεια, λίγη επανάσταση στις ορθοπεταλιές, εύκολη στάση, γρήγορο ξεκίνημα και μια ιστορία που λέει πολλά, και που αποκαλύπτει περισσότερα. Ας την ακούσουμε από τον ίδιο, τον Δημήτρη Βλάσση, αρχιτέκτονα, γλύπτη, designer, σκηνοθέτη θεάτρου, σκηνογράφο και λάτρη του κινηματογράφου. Και Πειραιώτη, γέννημα – θρέμμα, ευπατρίδη στην εμφάνιση και στην ευγένεια και φίλο καλό… «Ο πατέρας μου είχε ένα ποδήλατο που στα χρόνια του Εμφυλίου, μία ομάδα “ατάκτων” τον σταμάτησε στην οδό Πειραιώς και τού το πήρε. Ο πατέρας μου δεν το ’βαλε κάτω, το ’ψαχνε για χρόνια (ήταν λίγο ιδιαίτερο ποδήλατο), το βρήκε και μου το ’φερε στα 10 μου χρόνια. Ούτε μπορώ να περιγράψω τι έκανα με αυτό το ποδήλατο και στον Πειραιά και στις Σπέτσες, όπου το μετέφερα, βέβαια, τα καλοκαίρια». Και να που το ποδήλατο αυτό ανηφόρισε στο Κολωνάκι, έστριψε στην Καρνεάδου 20 και μας περιμένει, μαζί με τη στρατιά των φίλων του, σαν τις «ροές» των μεταναστών – προσφύγων, εμάς, της άλλοτε αστικής τάξης, ν’ αντισταθούμε μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό στη φθορά. Η 23η Απριλίου 2015 είναι παραμονή της συνεδρίασης του Eurogroup που, από την απόφασή του, θα κριθεί τι παρόν θα έχουμε – γιατί το παρελθόν δεν συζητείται, και το μέλλον άδηλον! Υπερασπιστές του παρόντος, λοιπόν, και με τάση αισιοδοξίας, θα πάμε να δούμε την έκθεση αυτού του Δημήτρη Βλάσση που είναι αρχιτέκτων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου στις καλές εποχές, που έκανε και θεατρικές σπουδές και που, με ό,τι καταπιαστεί, κάνει θαύματα (απόδειξη η «Ομάδα ’08, η «Θεατροπαρέα» με τον φιλανθρωπικό σκοπό που, με Αθηναίους ερασιτέχνες ηθοποιούς, και τον ίδιο να κινεί τα νήματα παραγωγής, σκηνοθεσίας, κειμένου, στίχων, γεμίζει με ορθίους το θέατρο, ο κόσμος γελά με την καρδιά του, και μετά κλείνει, ώς του χρόνου, η αυλαία, κι ο Βλάσσης πάει παρακάτω, πιο πέρα, αθεράπευτα εργατικός και ονειροπόλος.
Τον ρωτήσαμε «τι είσαι, τι προτιμάς απ’ όλα αυτά που είναι η ζωή σου; Αρχιτεκτονική, γλυπτική, σχέδιο, θέατρο, γραπτός λόγος;». Και να τι μας απάντησε: «Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Το ένα είναι συνέχεια του άλλου και από το καθένα διδάσκομαι και μεταπλάθω τις διδαχές και τις εμπειρίες από το ένα στο άλλο». Για να μας εξηγήσει: «Ας μην ξεχνάμε πως η Αρχιτεκτονική ενέχει μία γλυπτική μεγάλων διαστάσεων. Ας μην ξεχνάμε πως, όταν ασχολείσαι με θέματα εξειδικευμένης αρχιτεκτονικής, πρέπει να είσαι και designer. Ας μην ξεχνάμε πως η ουσία της συμβολής του αρχιτέκτονα δεν είναι παρά η “σκηνοθεσία” του χώρου όπου θα “δράσουν διαβιούντες” οι άνθρωποι. Κι όπως ο καλός σκηνοθέτης συν-κινεί τους θεατές του, δηλαδή τούς τα “διηγείται” σε τρόπο που θα τους γοητεύσει, έτσι κι ο καλός αρχιτέκτων ανοίγει έναν “διάλογο” ανάμεσα στο κτίσμα και στους χρήστες. Οσον αφορά τον γραπτό λόγο, πιστεύω πως έτσι τιμώ και “μνημονεύω Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη”, όπως με έμαθαν οι δάσκαλοί μου».
«Τώρα, γιατί Ροές;» ρωτά και απαντά ο ίδιος ο Δημήτρης Βλάσσης. «Οι σωλήνες, σαν υλικό, με τις αδρές τους συνδέσεις, εκφράζουν πειστικά τη “συνέχεια” του ανθρώπινου σώματος που δεν αποτελείται από “σύνθεση μερών” αλλά από “αλληλουχία μελών”» . Και εξηγεί μέσα από έναν «ανοιχτό διάλογο» με τον επισκέπτη της έκθεσής του, τι θέλει να δώσει, αλλά και τι «να πει» μ’ αυτή τη νέα ατομική έκθεσή του, ύστερα από πάμπολλες ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα και στο εξωτερικό. «Επιχειρώ τη μετάπλαση της ανθρώπινης φιγούρας από την αρμονία του ανθρωπίνου σώματος στην αίσθηση και την αισθητική του μετάλλου μέσα από μία Ροή που εκφράζεται με τη δομή του βιομηχανικού μεταλλικού σωλήνα. Δεν αποτυπώνω ρεαλιστικά. Θέλω να εκμαιεύσω τη συγκίνηση του θεατή με την αναγωγή στη σφαίρα των ιδεών μου. Η καταγωγή της γλυπτικής μου είναι η αρχιτεκτονική, τα θέματά της ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος. Οδηγός της τα κείμενα, μοντέλο της το ανθρώπινο κορμί και απόδοσή της μία φορτισμένη κίνηση που ελέγχεται από κατασκευαστική λογική…».
Η συνέχεια από την έκθεση. Γιατί μετά την 24η Απριλίου 2015, μπορεί να στερηθούμε πολλά, αλλά θα συνεχίσουμε να γράφουμε γι’ αυτά που αξίζουν. Οπως, η ρέμβη, ο σκεπτόμενος, η αναμονή, η δίνη του χούλα χουπ και, φυσικά, το Ποδήλατο, το ευέλικτο αυτό όχημα, ένα με το ανθρώπινο σώμα, που ξαναμπήκε στη ζωή μας σαν μια δική μας «φτου, ξελευτερία»! Αλλοι μας κάνουν τη ζωή ποδήλατο!
ΤΗΛΕΦΟΣ