Η «επανάσταση» της Αγελαδίτσας

Η «επανάσταση» της Αγελαδίτσας

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Αυτή τη φορά ήταν κομφετί. Αλλες φορές είναι καφέδες, μπογιές, αλεύρι, αυγά, γιαούρτι, ντομάτες, τούρτες… Η «επανάσταση για διασκέδαση» ή καλύτερα οι επιθέσεις «ταπείνωσης», «πομπής» δημόσιων προσώπων, όπως πιο εύστοχα αποκαλούνται, έχουν πλουσιότατη ιστορία και περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Στην Ελλάδα του ’50, οι τεντιμπόηδες συνήθιζαν να πετούν γιαούρτια και φρούτα στους περαστικούς, αλλά και μαθητές ψυχαγωγούνταν γιαουρτώνοντας τους καθηγητές τους (όλα αυτά «αντιμετωπίστηκαν» με τον γνωστό νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού του Κωνσταντίνου Καλλία, που επέβαλε κούρεμα «εν χρω», με την ψιλή, και διαπόμπευση ο παραβάτης περιφερόταν με μια πινακίδα στον λαιμό που έγραφε, π.χ., «είμαι τεντιμπόης και έριξα γιαούρτι σε γυναίκα»). Ντομάτες επεφύλασσαν την ίδια περίοδο, αλλά και αργότερα, στους πολιτικούς που έκαναν περιοδεία στην επαρχία οπαδοί αντίπαλων κομμάτων… Οι επιθέσεις του είδους έχουν αναβιώσει πλήρως.

«Το να βλέπεις τον ισχυρότερο τραπεζίτη της Ευρώπης τόσο τρομαγμένο και σοκαρισμένο ήταν μεγάλη ανακούφιση» είπε η Ζοζεφίν Βιτ για την επίθεση με κομφετί στον Ντράγκι. Και δεν είναι μόνο η Ζοζεφίν. Από το ’60 έχουν ανατείλει πλήθος «αστέρες» αυτής της μορφής διαμαρτυρίας. Ο Αμερικανός ακτιβιστής Αρον Κέι και ο Βέλγος αναρχικός Νοέλ Γκοντέν ήταν οι δεξιοτέχνες της εκσφενδόνισης τούρτας σε πλούσιους και διάσημους, πολιτικούς και καλλιτέχνες –Ζακ Λικ Γκοντάρ, Μαργκερίτ Ντυράς, Μπιλ Γκέιτς… «Βασικός στόχος μας είναι να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει με το πάθημα εκείνου που ευθύνεται για τα δεινά του» είχαν πει προ καιρού οι Αμερικανοί Biotic Baking Brigade, που έχουν επιτεθεί κατά των Αντι Γουόρχολ, Τίμοθι Λίρι, Σιλβέστερ Σταλόνε, Μπιλ Γκέιτς, Μίλτον Φρίντμαν, Ρόμπερτ Σαπίρο (Monsanto), Ουίλιαμ Κόλμπι (CIA), Ρενάτο Ρουτζιέρο (ΠΟΕ) κ.ά. Αντίστοιχες ομάδες δρουν στη Βρετανία (οι γνωστοί Pie, δηλ. τούρτα, People Insurgent Everywhere), στον Καναδά (οι Meringue Marauders), στην Ολλανδία (οι TAART)…

Και το αποτέλεσμα, πέρα από τις στιγμιαίες εκρήξεις γέλιου; Μάλλον ασήμαντο. Διότι αναγορεύει σε κυρίαρχο ζήτημα τον επιδεικτικό εμπτυσμό, τη θεαματική λοιδορία του δημόσιου προσώπου και όχι την περιγραφή και καταδίκη του όποιου κακού. Ο εξευτελισμός του επωνύμου, μια μορφή «συμβολικής» βίας, όπως ονομάζεται από αυτούς που μιλούν για διαβαθμίσεις, αποχρώσεις της βίας και διαχωρισμό της σε καλή και κακή, αποτελεί την κορωνίδα της αντίδρασης. Παρά ταύτα, είναι μια πράξη που στοχεύει, στο βάθος, στην ικανοποίηση της ομαδικής ευφροσύνης και ευδαιμονίας (ως γνωστόν, δρυός πεσούσης επέρχεται αγαλλίαση, τόσο μεγαλύτερη όσο πιο λαμπρό, ισχυρό, καταξιωμένο είναι το θύμα), αφού και η χαιρεκακία είναι από τις πλέον αποδοτικές μορφές λύτρωσης. Δεν πολεμά τόσο την αδικία, την άμυνα των λαών απέναντι στις έξωθεν παρεμβάσεις, όσο μετατρέπει σε αστέρα τον θύτη, μυθοποιεί το υλικό της επίθεσης, φυλακίζει το πάθος της διαμαρτυρίας, τον βρασμό της ψυχής στο εύρημα της εφόδου, στην έκταση του λερώματος. Η «επανάσταση της Αγελαδίτσας», όπως λέγεται εν Ελλάδι το γιαούρτωμα, συρρικνώνει το μήνυμα στην εικόνα. Ωστόσο, δίνει στον δράστη εκείνη την αίσθηση της εξακολουθητικής εσωτερικής διαστολής που τον κάνει να ανταγωνίζεται τους «ήρωες»…

Ομως, η ζωή αποσυντίθεται ανά πάσα στιγμή –όπως και οι εντυπώσεις– χωρίς να κληροδοτεί σκήπτρα, χωρίς να διατηρεί φωτοστέφανα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή