Οι εικόνες από την κηδεία στη Μάλτα των προσφύγων που πνίγηκαν στη Μεσόγειο απαγόρευαν στους 28 εκτάκτως συσκεφθέντες ηγέτες της Ε.Ε. να μείνουν καθηλωμένοι στο «Δόγμα της Απραξίας», προσφιλές τους τα προηγούμενα χρόνια. Ιδού κωδικοποιημένο το δόγμα αυτό διά στόματος του κ. Τζον Νταλχούζεν, διευθυντή της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία: «Η πολιτική σκοπιμότητα οδήγησε στην πλάνη πως η απραξία θα ανακόψει τη ροή των ανθρώπων. Τα πρόσφατα γεγονότα έδειξαν ότι αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια και έχει καταστρεπτικές συνέπειες».
Εύκολα αναγνωρίζουμε και την Ελλάδα ως εφαρμοστή του δόγματος: Επί σειρά ετών αμελούσε να αξιοποιήσει πλήρως τα ευρωπαϊκά κονδύλια, αποφεύγοντας να δημιουργήσει ανθρώπινες δομές φιλοξενίας. Πορευόταν βασισμένη και σε ένα επιμέρους, καθαρά δικό μας δόγμα, κυνικής κοπής και ακροδεξιάς νοοτροπίας: «Οσο χειρότερη τους κάνουμε τη ζωή τόσο πιο γρήγορα θα φεύγουν και τόσο λιγότεροι θα έρχονται». Το συνηθίζουν αυτό χώρες που δεν γεύτηκαν ποτέ το φαρμάκι της προσφυγιάς και τον καημό της μετανάστευσης. Οπως η Ελλάδα.
Αν δεν υπήρχε το ναυάγιο της Λαμπεντούζα και τα ναυάγια του Αιγαίου, δεν θα είχε συγκληθεί καμία Σύσκεψη Κορυφής, όποιες κι αν ήταν οι εκκλήσεις Ιταλίας, Ελλάδας και Μάλτας. Αλλωστε, οι 3.500 θαλασσοπνιγμένοι του 2014 (και οι 20.000 της τελευταίας δεκαετίας) δεν είχαν κατορθώσει να πείσουν, με την άηχη πια φωνή τους, τους Ευρωπαίους του Βορρά ότι οφείλουν να συντρέξουν, αν όχι τους πρόσφυγες της Αφρικής και της Ασίας (που σε μεγάλο βαθμό «χρωστούν» την προσφυγιά τους και στην ευρωπαϊκή εμπλοκή στους πολέμους αυτών των δύο ηπείρων), τουλάχιστον τους εν κρίσει εταίρους τους στον Νότο. Και μόνον ένας παραπάνω άνθρωπος να σωθεί με τα άτολμα μέτρα που αποφασίστηκαν, οφείλουμε να τα χαρακτηρίσουμε σωστά, αν όντως συμφωνούμε με τον Αντρέ Μαλρώ, πως «μια ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή». Ωστόσο, ο αποτρεπτικός-αναχαιτιστικός τους χαρακτήρας είναι πρόδηλος. «Να μη φορτώνονται σ’ εμάς κι ας παθαίνουν στον τόπο τους ό,τι έγραψε η μοίρα τους», αυτό είναι το νέο δόγμα. Μόνο που το χέρι της μοίρας τους, στο γράψιμό της, το κρατούσαν και όσοι Ευρωπαίοι έσπειραν πολέμους για να θερίσουν εκμετάλλευση.