Εδώ ο Ευριπίδης άντεξε την ερμηνεία του Σάκη Ρουβά, εδώ τον βράβευσαν για τον τρόπο που υποδύθηκε τον Διόνυσο στις «Βάκχες», γιατί να μην τον αντέξει η ποίηση του Ελύτη και η μουσική του Θεοδωράκη; Και στο κάτω κάτω, αν μαθαίναμε πως θα τραγουδούσε «Αξιον Εστί» ο Λαζόπουλος, είναι βέβαιο πως δεν θα γινόταν τόση φασαρία. Γιατί ο Λαζόπουλος είναι «λαϊκό» παιδί, καταλαβαίνει τη «λαϊκή» ψυχή και ως εκ τούτου κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να ερμηνεύσει κομμάτια από το διασημότερο «λαϊκό» ορατόριο του Νέου Ελληνισμού. Εξάλλου, ο Ρουβάς, όπως διάβασα, διαθέτει και καλλιτεχνική ευφυΐα αρκετή για να τα βγάλει πέρα και στα δύσκολα. Αντε του χρόνου και «Βαλκυρίες» στο Μπαϊρόιτ. Εξάλλου, όπως λένε, η τέχνη είναι για όλο τον λαό και όποιος δεν το πιστεύει είναι ελιτιστής του χειρίστου είδους, κάτι σαν μνημονιακός στο πιο ξινό.
Ξεχνάμε βέβαια να πούμε πως ο Ρουβάς πριν και πάνω απ’ όλα είναι επιτυχημένος και δημοφιλής. Και αν είναι επιτυχημένος και δημοφιλής δεν είναι επειδή κατάφερε να αποδώσει τη μεγάλη τέχνη στον «λαό» στον οποίον ανήκει, αλλά επειδή διέπρεψε σε ένα είδος το οποίο, επειδή δεν απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια από τους ακροατές του, είναι δημοφιλές. Το λέμε και ποπ, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι ο Ρουβάς βραβεύτηκε ως Διόνυσος και αποφάσισε να τραγουδήσει κομμάτια από το «Αξιον Εστί», επειδή θεωρείται και είναι επιτυχημένος. Θα είναι μεγάλο γεγονός επειδή θα μαζευτεί πολύς λαός και για μία ακόμη φορά οι επιτυχημένοι του τόπου τούτου θα έχουν την ευκαιρία να επιδείξουν τα φιλολαϊκά τους καλλιτεχνικά αισθήματα.
Δικαίωμά τους. Ομως, θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι η επιτυχία, ιδιαίτερα σε χωράφια που έχουν να κάνουν με την αισθητική, δεν φτάνει για να αγοράσει ό,τι της κατέβει. Να σκεφτούμε επίσης ότι, αν οι πνευματικές ελίτ αυτού του τόπου αποδεκατίσθηκαν στα χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να ζούμε την ορφάνια της σημερινής ερήμου, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εξισώσαμε την καλλιτεχνική επιτυχία με τη δημοφιλία, ρίχνοντας τον πήχυ των απαιτήσεων σε όλο και ρηχότερα αβαθή. Ενα κουαρτέτο του Μπετόβεν δεν είναι γραμμένο για τον «λαό», ούτε η ποίηση του Ελιοτ, ούτε η «Αργώ» του Θεοτοκά.
Η τέχνη δεν είναι για όλον τον λαό. Η δημιουργία γίνεται για όσους επιθυμούν και μπορούν να αντιληφθούν τα μεγέθη της κι επειδή ακριβώς δημιουργεί απαιτήσεις, διανοητικές, αισθητικές, αισθηματικές, διεκδικεί τον ρόλο της ως κοινωνικού αγαθού.