Ο αρθρογράφος απεικονίζεται στοχαστικός. Ισως προβληματισμένος. Κρατά το τσιμπούκι και κοιτάζει συνοφρυωμένος, προς τα δεξιά. Ο τίτλος του άρθρου, «Μπροστά στη μεγάλη σύγκρουση». Προειδοποίηση; Μάλλον, γιατί ο ιστότοπος που δημοσιεύει τις σκέψεις, στις οποίες θα αναφέρουμε αμέσως, επιτελεί καθοδηγητικό ρόλο εντός του συνασπισμού της ανόμοιας κυβερνητικής Αριστεράς.
Εξάλλου «Ισκρα» σημαίνει «Σπίθα». Στη ρωσική, βεβαίως. Με την οποία οι Δεκεμβριστές επαναστάτες απάντησαν στον μεγάλο ποιητή Πούσκιν: «Από τη σπίθα θα ανάψει η φλόγα».
Ονομα που έδωσε ο μεγάλος πολιτικός Λένιν στην εφημερίδα των υπεραριστερών των αρχών του 20ού αιώνα, για να πολεμήσει όσους αντιμετώπιζαν με ρεαλισμό τις πραγματικότητες της οικονομίας.
Ο αρθρογράφος-βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε λοιπόν την Παρασκευή που μας πέρασε, επηρεασμένος πιθανόν από την πίεση που ασκήθηκε στον υπουργό Οικονομικών, ότι «η συντεταγμένη νομισματική αλλαγή συνιστά επιλογή που πρέπει να έχει στο οπλοστάσιό του ο ΣΥΡΙΖΑ και, εφόσον χρειαστεί, να είναι έτοιμος να την υλοποιήσει».
Οσο μακραίνει ο χρόνος των συζητήσεων και, κυρίως, όσο ο πρωθυπουργός δεν παίρνει στα χέρια του όλες τις πλευρές της διαπραγμάτευσης τόσο θα τρίβουν τα χέρια τους οι άνθρωποι της δραχμής. «Να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας ότι αμοιβαία επωφελής λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα», απαιτεί από την κυβέρνηση ο κ. Λεουτσάκος.
Αυτό που φοβούνται στο στρατόπεδο της δραχμής είναι μήπως χαθεί ακόμη μία ευκαιρία να αποσπάσουν την Ελλάδα από την κοιτίδα της Ευρώπης. Δεν τους αδικώ. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική παρουσία των δραχμιστών είναι η ισχυρότερη που διέθεταν ποτέ μετά το 1992, στη μακρά περίοδο κατά την οποία, υπό την ηγεσία των Κων. Μητσοτάκη, Ανδ. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή η Ελλάδα εμβάθυνε τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, μέσω αυτής της ιστορικής επιτυχίας, ενίσχυσε το παγκόσμιο συγκριτικό πλεονέκτημά της.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του δεν αμφισβητούν την υπαγωγή της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ και, συνεπώς, στην Ευρώπη. Δυστυχώς όμως, ταυτοχρόνως με την επιλογή αυτή, έχουν την πίστη ότι μπορεί η Ελλάδα να προκαλέσει την ανατροπή του κοινοτικού κεκτημένου σε σειρά κρίσιμων ζητημάτων, προσφέροντας απλώς την κοινωνία μας ως καύσιμο μιας ασαφούς επανάστασης στην Ευρώπη.
Στην πράξη, οι αντίπαλοι της Ευρωζώνης είναι ιδεολογικοί αρνητές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν θέλουν να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ ώστε να τη σώσουν. Επιμένουν ότι πρέπει να αρνηθούμε τα κεκτημένα της κοινής πορείας των ευρωπαϊκών λαών, ιδιαίτερα μετά το 1992. Είναι ελεύθεροι να το υποστηρίζουν. Πλην όμως, ο κ. Τσίπρας οφείλει να τους δείξει τα έδρανα της αντιπολίτευσης.