Της ερμηνείας αίματα…

2' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είχε απόλυτο δίκιο στο κείμενό της της περασμένης Κυριακής στην «Καθημερινή» η Πόπη Διαμαντάκου, ότι όλος ο θόρυβος, όλη η κουβέντα –διαδικτυακή, έντυπη ή προφορική– έγινε πριν από τη συναυλία του Σάκη Ρουβά στη Νέα Σμύρνη (Σάββατο 2.5.2015).

Μια συζήτηση, που κατά την άποψη της αρθρογράφου «επιβεβαίωσε απλώς τον τρόμο από τον απόηχο μιας εποχής, κατά την οποία απεμπολήθηκαν αξίες καλλιτεχνικές και όχι μόνον –άρα μαζί τους και τα κριτήρια τα οποία τους έδιναν νόημα– για να αντικατασταθούν από σοφιστείες, όπως η “αυθεντικότητα” ή το “σταρ κουόλιτι”».

Δεν βρέθηκα ανάμεσα στους 15 – 20 χιλιάδες που κατέκλυσαν την περιοχή της πλατείας της Νέας Σμύρνης. Είδα όμως (και κυρίως άκουσα) πολύ προσεκτικά όλα τα αποσπάσματα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων –και ήταν εντυπωσιακά μεγάλα για τους τηλεοπτικούς χρόνους– που αφιέρωσαν στο «γεγονός».

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την εξαιρετικά έξυπνη κίνηση και του συνθέτη και του τωρινού ερμηνευτή αυτού του ιστορικού έργου, του «Αξιον Εστί». Ας προσπεράσουμε και τη διένεξη (που ούτως ή άλλως προηγήθηκε της συναυλίας): κατά πόσον «δικαιούται» ένας ποπ σταρ να ερμηνεύσει τραγούδια με τέτοιο ιστορικό φορτίο. Ας αφήσουμε ασχολίαστη και την επίσης επιλεγμένη για τη συγκεκριμένη βραδιά εμφάνιση του ερμηνευτή Σάκη Ρουβά. Και ας έρθουμε στο σημείο που βρίσκονται όλοι όσοι ακούν (με οποιονδήποτε τρόπο) το αποτέλεσμα μιας συναυλίας. Την απόδοση δηλαδή του ερμηνευτή. Ας αποφορτίσουμε, όσο γίνεται, το πολλαπλώς φορτισμένο έργο και ας κρίνουμε τον ήχο, τις νότες, τη φωνή. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο υπό κανονικές συνθήκες;

Το «Αξιον Εστί» έχει ενδυθεί με διαφορετικές μουσικές γλώσσες. Αλλες από αυτές, οι πιο γνωστές, οι πιο εμβληματικές, οι πιο διαδεδομένες στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη μελοποίηση του ποιήματος, είναι όσες συνοδεύουν επικά τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη: «Ενα το χελιδόνι», «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Και σε άλλα σημεία οι νότες του Μίκη Θεοδωράκη χάιδεψαν μελωδικά την ποίηση του Ελύτη.

Σ’ αυτά τα σημεία του «Αξιον Εστί» («Της αγάπης αίματα», «Ανοίγω το στόμα μου») ο Σάκης Ρουβάς κουβάλησε στην πλατεία της Νέας Σμύρνης τη μελωδία που απορρέει από την κερκυραϊκή καταγωγή του, αυτήν που θέλοντας και μη διαμορφώνει ακόμη και όσους Κερκυραίους ποτέ δεν θα ανοίξουν το στόμα τους να τραγουδήσουν οτιδήποτε. Οταν ήρθε η ώρα των επικών τραγουδιών του έργου, εκεί ήταν φανερό το χάσμα, το «κλώτσημα».Οχι μόνο από την πρώτη εκτέλεση, που πάντα αφήνει ισχυρό και ανεξίτηλο αποτύπωμα. Αλλά και από το περίβλημα της επικής διάστασης, αυτής καθ’ εαυτής.

Απόσταση από την «επική» ερμηνεία, βελούδινη ενορχήστρωση. Ιδού μέσα σε μια συναυλία πόσο ανάγλυφα διαφαίνονται οι εποχές, οι αλλαγές, οι αισθητικές…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή