Απόπειρα μικρής ανακεφαλαίωσης – ή μάλλον απολογισμού, έως τα τώρα. Καλοκαιριάζει και πολλοί περιμένουν κάτι δραματικό να συμβεί προτού σφίξουν οι ζέστες. Κανένας όμως δεν ξέρει τι ακριβώς, κανένας επίσης δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να συμβεί. Το πολυσυζητημένο «γεγονός» ή «ατύχημα» ή και «πυροβολισμός» κάποιοι το εύχονται, με μισή καρδιά βέβαια, διότι δεν έχουν σαφή ιδέα ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειες. Υποψιάζονται, ψυχανεμίζονται, μα τις επιπρόσθετες επιπτώσεις και τις παράπλευρες απώλειες, την έκταση και το βάθος ενός τέτοιου «γεγονότος», με όσους αστάθμητους παράγοντες αυτό μπορεί να περιλαμβάνει, τα αγνοούν και αυτό προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο φόβο. Το εύχονται όμως, κάποιοι έστω, διότι δεν μπορούν να υποφέρουν και αυτό το «σούρσιμο», το έρπειν μιας ολόκληρης χώρας και μάλιστα σημειωτόν. «Ως πότε θα το πηγαίνουμε έτσι;» αναρωτιούνται προβληματισμένοι – ήλπιζαν πως προτού πιάσουν οι ζέστες το απόστημα θα έχει σπάσει και οι ραγδαίες εξελίξεις θα είχαν δρομολογηθεί, μα με εξαίρεση κάποιες εσωτερικές αλλαγές (π.χ. την υποβάθμιση του ρόλου του κ. Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση), είναι σαν να έχουμε κολλήσει σε έναν πολύ ζεστό Φεβρουάριο, όπου μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση λίγων ημερών δοκιμάζει ακόμη τα πατήματά της.
Εκείνοι που γνωρίζουν αρκετά καλά τα της οικονομίας δεν βλέπουν μεγάλο χρονικό περιθώριο σε ό,τι είναι να συμβεί κι, ωστόσο, αυτό το έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, ακόμα και μετά την 25η Ιανουαρίου, κάμποσες ήταν οι ημερομηνίες εκείνες όπου υποτίθεται ότι ο χρόνος θα σταματούσε περίπου για τη χώρα και όμως συνεχίζουμε, όπως όπως, πάντως συνεχίζουμε, σαν ζαλισμένοι, σαν υπνωτισμένοι ενίοτε, άπαντες προχωρούμε με βηματισμό χελώνας προσέχοντας πού πατάμε μην τυχόν και πέσουμε σε νάρκη. Διότι με ναρκοπέδιο μοιάζει αυτή τη στιγμή η χώρα. Ή με κινούμενη άμμο.
Εκατό και πλέον ημέρες μετά την έλευση της νέας δικομματικής κυβέρνησης στην εξουσία, έχουμε το σπάνιο φαινόμενο να μη συμβαίνει περίπου τίποτα, οι δηλώσεις περισσεύουν αλλά λείπουν οι αποφάσεις – οι αποφάσεις σε καθοριστικής σημασίας τομείς και ζητήματα, με τους εταίρους να περιμένουν και να ζυγίζουν την όποια κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης, πιέζοντας τόσο όσο και περιμένοντας να δούνε μέχρι πού θα αντέξει. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, σύσσωμη η αντιπολίτευση παρακολουθεί παθητικά από απόσταση. Αν δηλαδή η κυβέρνηση φέρνει εμπόδια στη συμφωνία με τους εταίρους χωρίς ωστόσο να παίρνει κάποια μεγάλη απόφαση, η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται σε ανάλογο μοτίβο. Μονάχα ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ήδη από τη νύχτα των εκλογών, έχει ξεχωρίσει χάρη στη ρητορική του δεινότητα, αλλά, καλώς ή κακώς, για πολύ κόσμο είναι «καμένο χαρτί». Εσχάτως και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης προέβη επίσης σε ορισμένες ουσιαστικές, δυναμικές παρεμβάσεις (περιμένουμε τη συνέχεια).
Και η Νέα Δημοκρατία; Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Εδώ ας σταθούμε λίγο. Τις πρώτες εβδομάδες μετά την εκλογική ήττα της Ν.Δ. είχαμε από αυτή τη θέση πολλές φορές θίξει την επείγουσα αναγκαιότητα αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα, μια υπόθεση που σιωπηρά μέχρι τώρα ταλανίζει τη Συγγρού σε αυτές τις εκατό ημέρες μετά τις τελευταίες εκλογές. Ο μεν κ. Σαμαράς μοιάζει να έχει χαθεί στον δικό του κόσμο, περιμένοντας να καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να επανέλθει ως σωτήρας, τη στιγμή που φαίνεται να έχει επίσης κάψει το χαρτί του. Είναι γνωστό ότι, όταν ο πολιτικός μέντοράς του, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ρωτήθηκε γιατί παραιτείται, αφού ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία της Ν.Δ., απάντησε πως «προτιμά να τον ρωτούν γιατί φεύγει τώρα, για να μην τον ρωτούν αργότερα γιατί μένει». Αλλά ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε άλλη εποπτεία των πραγμάτων. Αυτή ενός σοφού ανθρώπου.