Η κυρία Μαρίκα ζει εδώ και 48 χρόνια στα Χανιά, σε ένα από τα ιστορικά, αστικά, προάστια της πόλης. Hρθε από ένα χωριό της Κρήτης, στα 17 της, να παντρευτεί τον άντρα που είχε διαλέξει η οικογένειά της. Eζησε βίο πολύ μετρημένο, μάλλον φτωχικό. Το σπίτι της έχει μια μικρή αυλή με λουλούδια, μια αυτοσχέδια τέντα για τον ήλιο, κουρτίνα στην πόρτα που οδηγεί στο εσωτερικό. Κάθε ένα από τα τρία δωμάτια έχει πολλές επιστρώσεις μιας ζωής δύσκολης αλλά νοικοκυρεμένης. Τα πατώματα τρίζουν, αλλά όλα είναι σε τάξη. Σεμέν καλύπτουν τις επιφάνειες των ετερόκλητων επίπλων, φωτογραφίες του αποθανόντος συζύγου, των παιδιών, των εγγονιών της. Δούλευε στη γη του χωριού ή βοηθούσε τον μικροβιοτέχνη άντρα της, που επεξεργαζόταν δέρματα για χρόνια έως ότου έμεινε σχεδόν παράλυτος και βγήκε στη σύνταξη. Του συμπαραστάθηκε, ακολούθησε πιστά τη μοναχική, αποτραβηγμένη ζωή του, δεν του άρεσαν οι συναναστροφές. Δεν πήγαινε σε γιορτές και δεν δεχόταν επισκέψεις. Βέβαια, πίεζαν και τα οικονομικά τους, αλλά όσο να ’ναι έναν καφέ και μια ρακή θα είχε να σερβίρει. Ομως ο άντρας της δεν ήθελε. Και όταν πέθανε, πριν από δέκα χρόνια, και πάλι, δεν ξανοίχτηκε. Δεν έκανε φίλες, μόνο τη χήρα μιας κοντινής μονοκατοικίας, από τα ωραία μεσοαστικά σπίτια της περιοχής. Οταν όλοι οι ένοικοί του «έφυγαν», η κυρία Μαρίκα κράτησε τα κλειδιά για να το συντηρεί, να το φροντίζει κάπως. Οι κληρονόμοι την εμπιστεύτηκαν, κι εκείνη το ανταπέδωσε με γενναιοδωρία. Τους κάλεσε κι ένα μεσημέρι για φαγητό, μαγείρεψε ντολμάδες, με αμπελόφυλλα από την κληματαριά της, έστρωσε με επιμέλεια το τραπέζι, με λίγα αλλά πολύ νόστιμα πιάτα. Ετερόκλητα μαχαιροπίρουνα, όχι από άποψη, ποτήρια (τα καλά) από ένα σκρίνιο, που φιλοξενούσε, επίσης, μια παλιά τηλεόραση, διάφορα εικονίσματα, κάδρα κεντημένα στο χέρι, μια Ελλάδα άλλων εποχών, καθόλου vintage, απολύτως ενταγμένη ακόμη στην καθημερινότητα της οικοδέσποινας.
Αν τη ρωτήσεις για την «κρίση», δεν θα διαμαρτυρηθεί γιατί εδώ και πέντε δεκαετίες αντιμετωπίζει περίπου τις ίδιες δυσκολίες. Εμαθε να καταναλώνει τα χρειώδη, δεν θα μιλήσει εύκολα για στέρηση, δεν της λείπουν τα ταξίδια, τα ρούχα, τα αντικείμενα, βοηθάει μάλιστα τον τελευταίο καιρό και τα παιδιά της με την πενιχρή σύνταξη που παίρνει. Δεν καλλιέργησε ούτε ανάγκες ούτε ψευδαισθήσεις, έβλεπε τριγύρω της ανθρώπους να «απογειώνονται» οικονομικά, σε έναν τόπο που ευνοήθηκε από τις πολιτικές σχέσεις και «χορηγίες». Ομως εκείνη δεν διεκδίκησε ρόλο στη «γιορτή». Δεν μπορούσε, δεν ήθελε, ποιος ξέρει.
Και στις τελευταίες εκλογές προσπάθησαν να την πείσουν να ψηφίσει την «ελπίδα» και την «αλλαγή», αλλά εκείνη ήξερε κι από άλλες φορές και αντέδρασε σχεδόν ενοχλημένη στις παραινέσεις. Αφού δεν «συνεργάστηκε» με κανένα κόμμα, δεν περίμενε και τίποτα από καμιά εξουσία. Μόνη της τα έβγαζε και συνεχίζει να τα βγάζει πέρα.
Η κυρία Μαρίκα ανήκει σε μια Ελλάδα που ξεχάσαμε σχεδόν ότι υπάρχει, μιας και ο διχασμός στους «έχοντες» και τους «μη έχοντες» μοιάζει να μην την περιλαμβάνει. Το νοικοκυριό της στέκει εκεί, αναλλοίωτο, εμπλουτίζεται με αντικείμενα εκτός εποχής και στυλ, δεν διεκδίκησε να «έχει», πάλεψε απλώς με την ένδεια, εργαζόμενη και –κυρίως– ανεχόμενη, στα τετραγωνικά που πίστευε ότι της αναλογούν, ενώ όλα άλλαζαν γύρω της με ορμή.
Θύλακος αναχρονισμού ή παράδειγμα προς μίμηση η κυρία Μαρίκα; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ειδικά σε μια χώρα που ταύτισε για δεκαετίες την εξέλιξη με την αρπαχτή, θεωρώντας το εύκολο χρήμα δικαίωμα και την παρανομία κανονικότητα. Από την άλλη, όμως, η κυρία Μαρίκα έζησε και σε μια χώρα που δεν τη συμπεριέλαβε στη δυνατότητα για μια καλύτερη επόμενη μέρα, είτε γιατί της έλειψαν τα κατάλληλα «κονέ» είτε γιατί δεν είχε τις δεξιότητες ή την τόλμη να βελτιώσει τη στριμωγμένη οικονομικά ζωή της. Είτε δεν μπορούσε είτε δεν ήθελε, εκείνη επιβιώνει όπως έμαθε, με κρίση ή χωρίς. Τα παιδιά της όμως;