Το απόγευμα της Τρίτης 5 Μαΐου, η κυβερνητική προπαγάνδα επιχείρησε μια χοντροκομμένη παραπλάνηση των δημοσιογράφων και δι’ αυτών της κοινής γνώμης. Η ολοκληρωτικής εμπνεύσεως προσπάθεια παρ’ ολίγον να προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στα συμφέροντα του κράτους.
Ισχυσε, όμως, το σοφόν «κάθε εμπόδιο για καλό» και η κυβέρνηση έκανε το απαραίτητο βήμα υποχώρησης στον ρεαλισμό. Τσίπρας και Γιουνκέρ επικοινώνησαν, έστω ύστερα από προηγηθείσες αποτυχημένες προσπάθειες τις προηγούμενες εβδομάδες, και οριοθέτησαν την κατάσταση των πραγμάτων. Η άθλια προπαγάνδα έδωσε τη θέση της σε μια κίνηση ρεαλπολιτίκ, από την οποία, ας ελπίσουμε, δεν θα αποστούμε μέχρις ότου επιτευχθεί η μεγάλη συμφωνία. Το ανακοινωθέν Τσίπρα-Γιουνκέρ παρέχει διαβεβαιώσεις σε δύο ζητήματα.
Πρώτον, το δημοσιονομικό. Είναι προφανές ότι έχει επιτευχθεί συμφωνία, σε τεχνοκρατικό επίπεδο, επί των περισσοτέρων σημείων που περιλαμβάνει η αξιολόγηση των ελληνικών επιδόσεων στο πλαίσιο του ισχύοντος προγράμματος προσαρμογής.
Υπενθυμίζουμε ότι αυτό που αξιολογείται είναι η τελευταία φάση του δεύτερου μνημονίου, η ισχύς του οποίου έχει παραταθεί μέχρι τον Ιούνιο ύστερα από αίτημα της σημερινής κυβέρνησης. Για τις ανάγκες της πολιτικής ονοματοδοσίας που υιοθετήθηκε μετεκλογικώς, πάντοτε για λόγους προπαγάνδας, η αναφερόμενη στο τηλεφώνημα ως «αναλυτική δέσμη μεταρρυθμίσεων» αφορά κατά το πλείστον σε δημοσιονομικά μέτρα, δηλαδή σε φόρους.
Η κυβέρνηση παραδέχεται το προφανές. Επειδή η διαχείριση του πρώτου εξαμήνου έχει προκαλέσει έλλειμμα μεγαλύτερο εκείνου που ενέκρινε η Βουλή τον περασμένο Δεκέμβριο, χρειάζεται να ληφθούν πρόσθετα μέτρα εξισορρόπησης. Πρόκειται για μέτρα φορολογικά. Το άθροισμα των εκτιμώμενων φόρων, που είτε θα προστεθούν (αύξηση ΦΠΑ και συντελεστών φοροκλιμακίων) είτε θα παραταθούν (έκτακτοι φόροι, παράταση ΕΝΦΙΑ), θα είναι μεγαλύτερο εκείνου που είχε παραδεχτεί η Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο με το περίφημο «mail Χαρδούβελη».
Το δεύτερο ζήτημα αφορά στην υιοθέτηση από την κυβέρνηση των ευρωπαϊκών αρχών για την ανασύνταξη του ασφαλιστικού συστήματος. Ο κ. Τσίπρας, ενεργώντας ως κυβερνήτης και όχι ως «αντιπολίτευση», εγκατέλειψε το κομματικό λεξιλόγιο περί «κόκκινης γραμμής», παραδεχόμενος ότι η επαναφορά σε όσα ίσχυσαν προ της κρίσης αποτελεί χίμαιρα.
Ζητείται, τώρα, να κτίσουμε ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα, που θα είναι «δίκαιο, δημοσιονομικά βιώσιμο και αποτελεσματικό στην κατεύθυνση αποφυγής της φτώχειας της τρίτης ηλικίας». Κρισιμότερη είναι, βεβαίως, η εξασφάλιση ότι το σύστημα δεν θα επιβαρύνει, τουλάχιστον όχι υπέρμετρα, το δημοσιονομικό σύστημα. Πρόκειται για σπουδαία μεταρρύθμιση και είναι λογικό ότι χρειάζεται χρόνο και εθνική συναίνεση. Θα καταφέρει ο κ. Τσίπρας όσα δεν κατάφερε (ούτε, άλλωστε, το προσπάθησε) η προηγούμενη κυβέρνηση;