Κοινή είναι η διαπίστωση πως αν ο κ. Τσίπρας κατορθώσει να κλείσει τη συμφωνία με τους εταίρους, ταυτόχρονα θα ανοίξει ένα εσωτερικό μέτωπο στις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Με αποκορύφωμα την έγκριση της συμφωνίας. Παίρνοντας τις διαπραγματεύσεις πάνω του, ο πρωθυπουργός δείχνει αποφασισμένος να αντιμετωπίσει και αυτήν τη δοκιμασία. Το γεγονός αυτό ικανοποιεί την πλειονότητα των πολιτών, συγχρόνως, δε, επαυξάνει την ισχύ του στην κυβερνώσα πλειοψηφία. Είναι ενδεικτική η δήλωση του κ. Παν. Λαφαζάνη: «Αν δεν μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε θετικά την κοινωνία, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παραδώσουμε την κυβερνητική σκυτάλη». Με τη δήλωση αυτή, ο επικεφαλής της αριστερής πλατφόρμας δεν εκδηλώνει αγωνιστικότητα για την απόρριψη μιας «αντιλαϊκής» συμφωνίας, αλλά μάλλον κάποια μοιρολατρία αναφορικά με τα επερχόμενα. Η στάση, όμως, αυτή δεν προδικάζει και τη συμπεριφορά μιας σημαντικής μερίδας βουλευτών των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, οι οποίοι θεωρούνται «απρόβλεπτοι», κυρίως λόγω ιδεολογικοπολιτικής αγκύλωσης. Η περίπτωση της βουλευτού κ. Νίνας Κασιμάτη, που απέδωσε τα φρικτά εγκλήματα του Βούλγαρου παιδοκτόνου και του πιλότου της Germanwings, στην… καταπίεση του καπιταλισμού, κάθε άλλο παρά είναι μοναδική, στους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. (Προφανώς κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να μάθει να ζει με τέτοιους ιδιόρρυθμους «εθνοπατέρες». Και αν το επιχειρήσει ο κ. Τσίπρας, θα μοιρασθεί μαζί τους την πολιτική, όχι απαξίωση, αλλά γελοιοποίηση.)
Ηδη, οι παραδοξότητες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ εναντιώνονται στην προσπάθεια να εμφανισθεί ο κ. Τσίπρας ως σοβαρός και υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης. Κάτι που επιδιώκει ο ίδιος, αλλά πρωτίστως απαιτείται και για τη χώρα, προκειμένου να ανακτήσει την αξιοπιστία και το διεθνές κύρος της. Εστω και για τον λόγο αυτόν, ο σημερινός πρωθυπουργός οφείλει να αντιμετωπίσει άμεσα το θέμα της προβληματικής εικόνας της κυβέρνησής του. Οι συγκυρίες είναι πολύ θετικές για τον ίδιο, έστω και αν προσκρούσει σε μεγάλη αντίδραση εκ μέρους των κοινοβουλευτικών ομάδων των συγκυβερνώντων κομμάτων. Κατά πρώτο λόγο και εφόσον επιτύχει τη συμφωνία, θα έχει τη συμπαράσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, που αξίωνε λύση, απορρίπτοντας κατηγορηματικά τη ρήξη. Ο ίδιος θα έχει επαυξήσει το κύρος του στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αντίστοιχα θα αποθαρρύνει ομαδικές ανταρσίες. Αναπόφευκτα θα έχει και την –κριτική, έστω– ανοχή της μείζονος αντιπολίτευσης, η οποία, υπό τις σημερινές συνθήκες, δεν υπηρετεί καν το κομματικό της συμφέρον αν επιδιώξει μια εκ των έσω ανατροπή του κ. Τσίπρα. Τέλος, η επίδειξη αισθήματος ευθύνης (μετριοπάθεια και σύνεση) αποδυναμώνει την «ανίερη σύμπραξη» με τους ΑΝΕΛ και ενισχύει την περίπτωση κυβερνητικής συνεργασίας με το σοβαρό και συνεπές «Ποτάμι».
Ωστόσο, το ερώτημα είναι αν ο κ. Τσίπρας είναι ώριμος και ικανός να ξεπεράσει και αυτές τις «γραμμές», που είναι πράγματι «κόκκινες». Στην Ιστορία τα «υφιστάμενα κόμματα» σπάνια ανέδειξαν «μεγάλους ηγέτες». Αντιθέτως, οι ικανοί ηγέτες δημιούργησαν «μεγάλα και ιστορικά κόμματα». Ας μην ξεχνάμε πως ο σημερινός πρωθυπουργός επελέγη ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ από τον κ. Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος είναι ήδη «χαμένος στην Ιστορία». Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, αναζητώντας τον δρόμο του στην Ιστορία…