«Μια ορδή από κότες είναι σχηματισμός μάχης αν συγκριθεί με την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας της Ε.Ε.» είπε προ ημερών ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Πρόσφατα επίσης είχε εκτιμήσει ότι «ένας κοινός ευρωπαϊκός στρατός θα έκανε τη Ρωσία να καταλάβει ότι είμαστε σοβαροί όταν πρόκειται να υπερασπίσουμε τις αξίες της Ε.Ε.». Χρόνια συζητείται η δημιουργία μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής αμυντικής οντότητας, και συστήνονται επιτροπές, σχεδιάζονται μηχανισμοί στρατηγικής διεύθυνσης, περιγράφονται οι δομές, τα καθήκοντα, οι προοπτικές μόνιμων στρατιωτικών σωμάτων.
Το εγχείρημα βεβαίως βρίσκει αντίθετους τους Βρετανούς, τους Γάλλους, αλλά και τους Αμερικανούς (θεωρούν ότι θα αποδυνάμωνε το ΝΑΤΟ), ενώ υπάρχει και το εξής βασικό πρόβλημα: η λειτουργία μιας κοινής στρατιωτικής ή διπλωματικής οντότητας απαιτεί την ομοφωνία των 28, που έχουν διαφορετικές απόψεις για τις απειλές και τα συμφέροντα ασφάλειας. Πρόσφατα, το πρακτορείο Bloomberg υπογράμμιζε ότι εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, «το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Ευρωπαίοι είναι ο αγώνας για έναν κοινό στρατό». Ενώ έκρινε ότι ποτέ ένας στρατός της Ε.Ε. δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί κατά του Πούτιν, καθώς δεν θα συμφωνούσαν επ’ αυτού, οι Κύπριοι, Ελληνες, Ιταλοί και Αυστριακοί.
Δεν θα σταθούμε στην ουσία του πολύ σοβαρού θέματος που απασχολεί τη Γηραιά ήπειρο περισσότερα από πενήντα χρόνια. Αλλά μόνο στους υπόγειους υπαινιγμούς, στην αδιόρατη δυναμική της δήλωσης Γιουνκέρ. Γιατί ο πρόεδρος της Κομισιόν επέλεξε έναν τόσο επιτιμητικό χαρακτηρισμό για τις ένοπλες δυνάμεις των «28»; Ενδεχομένως δεν είναι άριστη η επιχειρησιακή τους ετοιμότητα, όμως η Ευρώπη διαθέτει συνολικά 1,5 εκατ. στρατιώτες, περίπου όσους και οι ΗΠΑ και διπλάσιους από τη Ρωσία. Τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες συγκαταλέγονται ανάμεσα στις δέκα με τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο: Μ. Βρετανία με κόστος 57,9 δισ. δολάρια, Γαλλία (58,2 δισ. δολάρια), Γερμανία (43,5 δισ.), Ιταλία (31,9 δισ.). Οι υπόλοιπες έξι είναι οι ΗΠΑ (689,5 δισ.), Ρωσία (64 δισ.), Κίνα (129,3 δισ.), Ινδία (44,3 δισ.), Βραζιλία (31,6 δισ.), Νότια Κορέα (28,3 δισ.). Αντίστοιχης ισχύος στρατούς διαθέτουν οι, Ισπανία, Βέλγιο, Πολωνία, Σουηδία, Τσεχία, Ολλανδία, και δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι μοιάζουν με σμάρι από κότες.
Ομως, όταν κάποιος καταφέρεται με τόση άνεση και τόση αυταρέσκεια κατά ενός κατεστημένου, μάλλον προτίθεται να καταλήξει στον διθύραμβό του. Δηλαδή παίρνει τον στρατό που λοιδορεί, και αφού τον βυθίσει μέσα στις ατέλειες, τα κενά, την ανοργανωσιά, την τελευταία στιγμή τον σώζει μιλώντας για την απόλυτη αναγκαιότητα και την εμφανή εν δυνάμει αποτελεσματικότητα και υπεροχή του. Σκιαγραφεί πρώτα ωμά την αδυναμία και τη διάλυσή του κι έπειτα αναποδογυρίζει το καπέλο και ανασύρει το μέλλον μιας θριαμβευτικής στρατιάς, προπύργιο ασφάλειας και παρακαταθήκη ισχύος. Ολες οι πληγές του στρατού θεραπεύονται λόγω της ίδιας του της ασθένειας. Σήμερα κότες αύριο πανευρωπαϊκή «υπερ-μηχανή». Μια έννοια μανιχαϊκή, ήγουν μοιραία, αποβαίνει σωτήρια. Τι σημασία έχει αν είναι ένας κόσμος ερμητικά κλειστός, σκληρός, ταυτισμένος με το λεπίδι και το αίμα; Μας επιτρέπει να ζούμε χωρίς φόβους, με την επίπλαστη αμάθεια του μοναδικού έλλογου ζώου που δεν μεταβάλλεται από τη σοφία του…