Στην κορύφωση του εθνικού μας δράματος, είναι εμφανής πλέον μια διαρκώς αυξανόμενη τάση ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ: εφόσον αποδεικνύονται μη ρεαλιστικές οι προεκλογικές προσδοκίες περί αλλαγής στάσης των Ευρωπαίων και «σεβασμού» της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού, δεν διστάζουν να προσχωρήσουν στο κάποτε περιθωριακό μέτωπο της «ρήξης». Συνοπτικά, το σκεπτικό τους: αν οι Ευρωπαίοι μάς «σπρώχνουν» στον γκρεμό, ας το κάνουμε από μόνοι μας και με «ψηλά το κεφάλι»…
Είναι μια μετατόπιση με μεγάλο πολιτικό και, κυρίως, ψυχολογικό ενδιαφέρον. Το πολιτικό σκέλος είναι αυτονόητο, απασχολεί τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και ενισχύει την πίεση της Αριστερής Πτέρυγας στο εσωκομματικό πεδίο του κυβερνώντος κόμματος.
Σε επίπεδο ψυχολογίας, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε μεγάλο βαθμό ψήφος τιμωρητική, αλλά και ψήφος ελπίδας. «Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει η χώρα;», ήταν η αθώα ερώτηση πολλών ανθρώπων που ψήφιζαν για πρώτη φορά κόμμα της Αριστεράς τον Ιανουάριο. Τρεις μήνες μετά, η απάντηση που μπορεί να δώσει ο καθένας τίμια στον εαυτό του προκαλεί εσωτερικούς κλυδωνισμούς, που μόνον ώς ένα βαθμό μπορούν να αποτυπωθούν στις έρευνες κοινής γνώμης.
Ετσι, σήμερα, μία μέρα μετά το πολλοστό «κρίσιμο» Eurogroup των τελευταίων μηνών, η δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μετεωρίζεται ανάμεσα στον «τίμιο ή επώδυνο συμβιβασμό» και στη «ρήξη» από επιλογή.
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, το στρατόπεδο της ρήξης θεωρητικά διευρύνει την απήχησή του. Εστω κι αν η «αριστοτεχνική» διατύπωση του σχετικού ερωτήματος από ορισμένες εταιρείες, με λεπτομερή αντιπαραβολή όλων των επώδυνων συνεπειών σε περίπτωση ενός συμβιβασμού (ΕΝΦΙΑ, αύξηση ΦΠΑ κ.λπ.), «μεγεθύνει» την επιρροή του μετώπου της ρήξης. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε το αποτέλεσμα αν αντίστοιχα ο ερωτώμενος είχε πρόσβαση σε μια ανάλογη λίστα με τις «παρενέργειες» στην καθημερινότητα των Ελλήνων στο σενάριο της εξόδου από το ευρώ…
Εδώ, όμως, σημασία δεν έχει τόσο η πολιτική ανάλυση σε βάθος. Μετριοπαθείς πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται εν μέρει ότι δεν είναι μόνο η «αδιαλλαξία» της «άλλης πλευράς» που έχει δημιουργήσει αυτό το πρωτοφανές σκηνικό αγωνίας για τη χώρα. Παρακολουθούν σε καθημερινή βάση μια σειρά από τραγελαφικά γεγονότα που προδίδουν ερασιτεχνισμό, απόλυτη άγνοια των διεθνών συσχετισμών και σκανδαλώδη έλλειψη προετοιμασίας.
Αλλά είναι ακόμη νωρίς να αμφισβητήσουν την επιλογή τους στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου (γι’ αυτό είναι πολύ της μόδας η αποστροφή «γιατί οι άλλοι θα τα έκαναν καλύτερα;») ή πολύ περισσότερο να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από μια κυβέρνηση στην οποία επενδύθηκαν υψηλές προσδοκίες. Υπάρχουν, ωστόσο, και όσοι δηλώνουν έτοιμοι για το «μεγάλο άλμα στο κενό».
Η άρνηση συμβιβασμού με πτυχές της πραγματικότητας οδηγεί στις πιο αναπάντεχες επιλογές.