Η χώρα ζει ένα θέατρο του παραλόγου. Σε ρόλο πρωταγωνιστή, όπως πάντα, οι Ελληνες πολιτικοί, οι οποίοι, ακολουθώντας τη διαχρονική διακομματική παράδοση, αυτοσχεδιάζουν επί σκηνής. Θεατές δεν είναι πλέον μόνον η ελληνική κοινωνία, αλλά μαζί της την παράσταση παρακολουθούν τα τελευταία χρόνια και οι ξένοι -κυβερνήσεις, πολίτες, διεθνείς θεσμοί- που προσπαθούν να κατανοήσουν την ελληνική πολιτική σκηνή, να βρουν λογική εκεί που δεν υπάρχει.
Οι μεν δηλώνουν ότι διαπραγματεύονται σκληρά, όχι σαν τους προηγούμενους που ήταν λιγότερο πατριώτες, πραγματικοί «μερκελιστές». Επιμένουν, ακόμη και τώρα, ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν από τις «κόκκινες γραμμές» και διαβεβαιώνουν ότι δεν τίθεται θέμα νέου Μνημονίου. Χαρακτηρίζουν τους εταίρους «αντιπάλους» -κάποιοι τους περιγράφουν ως «εχθρούς»- και ονειρεύονται δάνεια δισεκατομμυρίων, που δεν θα έρθουν ποτέ, από χώρες μακρινές: από τη Ρωσία, την Αμερική, την Κίνα. Συνιστώσες αντιδρούν, κορυφαία στελέχη περιγράφουν προεκλογικές εξαγγελίες ως «σχήμα λόγου», αρκετοί μιλούν ευθέως για ρήξη και επιστροφή στη δραχμή.
Οι δε βιώνουν τον δικό τους εσωτερικό σπαραγμό. Αφού διασπάσθηκαν το ’10 σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», πέρασαν ως αξιωματική αντιπολίτευση την περίοδο των Ζαππείων, επανενώθηκαν τον Μάιο του ’12 και ως κυβέρνηση εφάρμοσαν το Μνημόνιο, τώρα επιστρέφουν στα πρόθυρα της διάσπασης με το ίδιο περί Μνημονίου διακύβευμα. Ο σκληρός πυρήνας των στενών συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά κλίνει προς την καταψήφιση της συμφωνίας εάν και όταν τη φέρει στη Βουλή ο κ. Τσίπρας. Το επιχείρημα για μια τέτοια στάση είναι ότι θα περιλαμβάνει περισσότερα σκληρά μέτρα από αυτά του περίφημου e-mail Χαρδούβελη και, άρα, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να συναινέσει. Από την άλλη, υπάρχουν οι φωνές της συνέπειας, που τάσσονται υπέρ της υπερψήφισης της συμφωνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει και πλήρη ταύτιση με αυτήν. Ως αντιπολίτευση θα υπογραμμίσουν τη διολίσθηση του τελευταίου εξαμήνου και το κόστος που συνεπάγεται σε απόσυρση επενδύσεων, εκροές καταθέσεων και, τελικά, περιορισμό, αν όχι απουσία της πολυπόθητης ανάπτυξης.
Την ιδιότυπη θεατρική παράσταση συμπληρώνει η διαφαινόμενη πιθανότητα διάσπασης των περισσοτέρων κομμάτων. Του ΣΥΡΙΖΑ, που σύρθηκε βιαίως στον ρεαλισμό, της Ν.Δ., όπου ο λαϊκισμός καλά κρατεί, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, όπου κάποιοι με αυτό τον τρόπο θα επιχειρήσουν την επιστροφή στο φυσικό DNA του κινήματος.
Ομως, το θέατρο του παραλόγου έχει τραβήξει πολύ. Οι θεατές, εντός και εκτός Ελλάδας, έχουν απαυδήσει. Η χώρα δεν αντέχει άλλο. Οι μεν πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πουν αλήθειες. Οι δε να συνεργασθούν και να «βάλουν πλάτη». Και όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι από τις ενέργειές τους κρίνεται η μοίρα ενός λαού.