Η λέξη «φανατικός», το «fanaticus» των Λατίνων, που πλάστηκε για να ονομάσει τον ιερομανή άνθρωπο, τον θεομανή ή θεόληπτο, έχει θρησκευτική μήτρα: fanum, λένε τα λεξικά, είναι το ιερό. Και fanatici βαφτίστηκαν οι ιερείς της Κυβέλης και της Ισιδας, που αυτοπληγώνονταν μες στο παραλήρημά τους. Οπως οι «αυτομαστιγούμενοι» χριστιανοί του Μεσαίωνα. Και οι σιίτες μουσουλμάνοι στη γιορτή Ασούρα, τη μέρα που πενθούν για τον ιμάμη Χουσεΐν. Αλλά οι φανατικοί βρίσκονται πια παντού: στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην οικονομία. Και παρά να αυτοτραυματίζονται, προτιμούν να πληγώνουν τους άλλους, συμβολικά και μη.
Καθαυτό θρησκειοφανατικούς, σαν κι αυτούς της ISIS, αφιονισμένους από παρερμηνευμένα ή μη «θεϊκά λόγια», έχει πολλούς να μας δείξει η Ιστορία και με ποικίλα ονόματα, αλλά πάντα το ίδιο δόγμα: «Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας, άρα εξολοθρευτέος». Λαθεμένα όπως φαίνεται, είχαμε βιαστεί να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα θηριώδη συνέβαιναν σε χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι τζιχαντιστές, με ρίζες και στρατούς σε δύο ηπείρους πια, Ασία και Αφρική, δείχνουν (με τη φρικαλέα δράση τους εις βάρος οποιουδήποτε δεν τους προσκυνάει ή απλώς διαφέρει από το δικό τους ανθρώπινο μοντέλο, αλλά και εις βάρος των «ειδωλολατρικών» μνημείων) ότι ο χρόνος δεν περνάει με τον ίδιο ρυθμό για όλα τα τμήματα της ανθρωπότητας. Οτι το 2015 από το έτος μηδέν δεν μας αφορά όλους.
Επελαύνοντας, μολονότι έχουν να αντιμετωπίσουν δύο στρατούς (τον συριακό και τον ιρακινό, ημιδιαλυμένους και τους δύο) και τους αμερικανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, οι τζιχαντιστές καταπάτησαν και την Παλμύρα. Το ’χε η μοίρα της Φοινικόπολης να λεηλατηθεί και να καταστραφεί από κάθε λογής κατακτητές, γείτονες και μη, που εποφθαλμιούσαν την κομβική της θέση· μια όαση ανάμεσα στη Μεσοποταμία και στα παράλια της Μεσογείου. Τον 3ο αιώνα μ.Χ. ισοπεδώθηκε από τους Ρωμαίους, που την εκδικήθηκαν για την επανάσταση που προκάλεσε η σύλληψη της θρυλικής βασίλισσας Ζηνοβίας και η πομπική μεταφορά της στη Ρώμη, με χρυσές λέει αλυσίδες να της δένουν τα χέρια. Τον 7ο αιώνα ήταν η σειρά των Αράβων να την καταστρέψουν. Μολαταύτα, από επιδρομή σε επιδρομή, κάτι σωζόταν, κάτι χανόταν κάτω από την άμμο για να βρεθεί αργότερα, κάτι ξαναφτιαχνόταν. Για να φτάσει τελικά ώς τις μέρες μας ένα μνημειακό σύνολο σπάνιας αρτιότητας και ομορφιάς, με όλες τις στρώσεις των παλαιών χρόνων πάνω του.
Θα δειλιάσουν άραγε οι θρησκόληπτοι του «Ισλαμικού Κράτους» ακούγοντας τις εκκλήσεις του ΟΗΕ ή της ΟΥΝΕΣΚΟ; Θα διστάσουν να πιάσουν δουλειά με δυναμίτη, με βαριοπούλες και μπουλντόζες, για να κονιορτοποιήσουν ναούς και αγάλματα; Η βαρβαρότητά τους στη Νεμρούντ και τη Μοσούλη, αλλά και η βαρβαρότητα με την οποία παίζουν με τη ζωή των αιχμαλώτων τους, όπως δείχνουν τα βιντεάκια ακρότατου σαδισμού που διοχετεύουν στο Διαδίκτυο, δεν επιτρέπει ελπίδες.