Η εικόνα που ήθελε να περάσει ο πρωθυπουργός στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον ήταν φιλόδοξη: ότι η Ελλάδα είναι προπύργιο σταθερότητας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Οταν το ανέφερε στη συνάντησή του με τη συντακτική ομάδα της Washington Post, το βρήκαν παράδοξο, με δεδομένη την κρίση, και το έβαλαν τίτλο στο άρθρο που δημοσίευσαν μετά τη συνάντηση. Συνοδευόταν μάλιστα από μία φωτογραφία του πρωθυπουργού που μάλλον υπονόμευε τη δήλωση: ο φωτογραφικός φακός τον είχε συλλάβει να κάνει μια γκριμάτσα αμφιβολίας. Οχι ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιθυμούσαν την ελληνική συνεισφορά στην ασφάλεια της περιοχής, με το «Ισλαμικό Κράτος» να απειλεί, την Τουρκία να συμπεριφέρεται απρόβλεπτα και το όνειρο της Αραβικής Ανοιξης να έχει ματαιωθεί. Οι Αμερικανοί, ωστόσο, δεν ήταν πεπεισμένοι το καλοκαίρι του 2013, όταν πραγματοποιήθηκε η παραπάνω επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ότι η Ελλάδα της κρίσης έχει σταθεροποιηθεί αρκετά ώστε να παίξει αυτό τον ρόλο, κυρίως λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ήταν ένας σκοπός που ήσαν διατεθειμένοι να στηρίξουν. Πριν από την κρίση, η Ελλάδα πρόβαλλε τη συμμετοχή της στην Ε.Ε., στην Ευρωζώνη και στο ΝΑΤΟ διεκδικώντας ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια και διαμεσολαβητικό στη Μέση Ανατολή. Πλέον, για να παίξει κάποιο ρόλο, εκτός από την πολιτική βούληση για συνεργασία με τους παραπάνω οργανισμούς για την προώθηση της ατζέντας τους, θα έπρεπε επίσης να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει η κρίση και η λιτότητα.
Δύο χρόνια μετά, τα προβλήματα από την κρίση έχουν γίνει ακόμη πιο έντονα, ενώ τη φιλοδοξία του κ. Σαμαρά να ενισχύσει τη στρατηγική σημασία της χώρας για τη Δύση έχει αντικαταστήσει η ιδέα της «ανεξάρτητης και πολυεπίπεδης» εξωτερικής πολιτικής του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Και λόγω της απειλής της χρεοκοπίας, η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τις πιο ασταθείς περιοχές της γειτονιάς της, αλλά κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει και τη σταθερή Ευρωζώνη. Είναι χαρακτηριστικό το εξώφυλλο του κυριακάτικου περιοδικού των New York Times, που απεικονίζει έναν σεισμό στον χάρτη με επίκεντρο την Ελλάδα και τις επιπτώσεις να διαχέονται σε κύματα στην Ευρώπη.
Πλέον, η εικόνα της Ελλάδας στην αμερικανική κυβέρνηση είναι μιας απρόβλεπτης χώρας σε κρίση. Η αρχική δημόσια στήριξη του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα εξελίχθηκε γρήγορα σε επιφυλακτικότητα λόγω των επιλογών της. Από τον λαϊκιστή κυβερνητικό εταίρο που επέλεξε μέχρι την αδιαλλαξία που επιδεικνύει στις διαπραγματεύσεις, το φλερτ με τη Ρωσία του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και το νομοσχέδιο για τις φυλακές, η εικόνα που υπάρχει είναι ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση με ιδεολογικές εμμονές που ανώτατος αξιωματούχος του ΔΝΤ ακούσθηκε να χαρακτηρίζει ως «θρησκευτική» Αριστερά. Παρά ταύτα, η αμερικανική κυβέρνηση παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις. Οπως το έθετε Ευρωπαίος διπλωμάτης στην Ουάσιγκτον, αυτή τη στιγμή οι Αμερικανοί συμπεριφέρονται στην ελληνική κυβέρνηση όπως έκαναν τα περασμένα χρόνια στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Με συγκατάβαση. Το ζητούμενο, στην περίπτωση των Σκοπίων στο παρελθόν και της Αθήνας σήμερα, είναι κοινό: να έχουν από κοντά μια απρόβλεπτη κυβέρνηση ώστε να αποτρέψουν περαιτέρω αναταράξεις.
Προκειμένου να αποφύγουν την αποσταθεροποίηση της χώρας, στέλνουν αξιωματούχους, συνομιλούν τακτικά στο τηλέφωνο και καλούν τους Ελληνες υπουργούς να επισκεφθούν την αμερικανική πρωτεύουσα. Ο πρόεδρος, βέβαια, έχει αποστασιοποιηθεί από τις διαπραγματεύσεις, παραπέμποντας στον υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου, ο οποίος είναι πολύ φειδωλός στις δηλώσεις του. Οι πιέσεις των ΗΠΑ μπορεί να είναι προς όλες τις πλευρές ώστε να επιτευχθεί λύση, αλλά δεν προσφέρουν πλέον τη δημόσια στήριξη στην κυβέρνηση που είχε δώσει ο πρόεδρος Ομπάμα όταν αυτή είχε πρωτοεκλεγεί. Οπως το έθετε ο Ευρωπαίος διπλωμάτης, όταν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν δύσκολους εταίρους, προσπαθούν να τους έχουν από κοντά. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι τους εμπιστεύονται. Για την ακρίβεια, σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.