Από τα εμβληματικότερα κεφάλαια της αντιπολεμικής λογοτεχνίας είναι το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, όπου το παράλογο, η τύφλωση, ο μπολιασμένος ηρωισμός στήνουν χορό στο σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την ανθρωπιά να δηλώνει δειλά παρούσα σαν λιποτάκτης. Η τραγική ειρωνεία του τίτλου υπηρετεί άγραφο νόμο. To αναπότρεπτο για κάποιους, είναι για άλλους τετριμμένη όψη του ιδίου νομίσματος. Ετσι, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, Γερμανός στρατιώτης Μπόιμερ, πέφτει νεκρός από αδέσποτη σφαίρα μία ημέρα που και σε έναν τέτοιο πόλεμο το δελτίο συμβάντων έβρισκε σύμφωνους τους εχθρούς: «Ουδέν νεώτερον…».
Η σύγκρουση Βορείου Βιετνάμ – ΗΠΑ δεν ήταν βέβαια η πλέον φονική του περασμένου αιώνα, αλλά η πιο μακρόσυρτη χρονικά (εάν όχι, διορθώστε με). Ο αχός της ακουγόταν σε όλο τον πλανήτη, καθώς στη σκιά των μαχών μιας υπερδύναμης με έναν στρατό κορυφαίο του ανταρτοπόλεμου, ορθωνόταν η αντιπαράθεση των δύο στρατοπέδων του Ψυχρού Πολέμου. Χολιγουντιανή διδαχή, ο πόλεμος του Βιετνάμ έγινε ο πιο γνωστός στην πλειονότητα των νεότερων θεατών, μη αναγνωστών. Οι ταινίες «Αποκάλυψη τώρα», «Ελαφοκυνηγός», «Καλημέρα Βιετνάμ», «Πλατούν», «Full Μetal Jacket» καλύπτουν τη στοιχειώδη ενημέρωση. Κατ’ άλλους, να τις στύψεις όλες δεν φτάνουν τη δυναμική ιστορικών φωτογραφιών. Οπως της 9χρονης Κιμ, να τρέχει γυμνή προς μια άγνωστη σωτηρία, κλαίγοντας με άλλα παιδιά, με φόντο την πυρά από ναπάλμ.΄Η την εν μέση οδώ εκτέλεση, με πιστόλι στον κρόταφο, ενός Βιετκόγκ από αστυνομικό. Κι άλλες, με νεκρούς αμάχους και μακελεμένους πεζοναύτες-παιδαρέλια. Και σε αυτόν τον πόλεμο μού διηγιόταν, ξεχωριστός, εκλιπών δημοσιογράφος, έρχονταν ημέρες που το δελτίο γεγονότων παρέπεμπε στο «Ουδέν νεώτερον…». Ετσι, στο πρωτοσέλιδο, τα νέα καλύπτονταν με τον αξιόπιστο τίτλο: «Αι συγκρούσεις εις τα μέτωπα συνεχίζονται». Στην ανθρώπινη κρησάρα, ακόμα και το παρατεταμένο τραγικό μπορεί να καταστεί μονότονο.
Και σε καιρούς ειρήνης, εκ του ασφαλούς, το γλωσσάρι της καθημερινότητας θρασύνεται οικειοποιούμενο φρασεολογία θεάτρου πολέμου. Εχουμε μετά πόνου μπουχτίσει (πιο σωστά αλλοφρονήσει): δωσίλογοι, εθνικοί μειοδότες, μάχη, ολονύκτια σύγκρουση, (λεπτές) κόκκινες γραμμές, εμπλοκή, τελεσίγραφα, μπλόφες και τραυματικές παρτίδες πόκερ. Δεδομένο: η αλληλοδιαδοχή αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας για τα μελλούμενα, την ίδια μας τη ζωή, έχει ευτελίσει ανεπανόρθωτα την ουσία των λέξεων. Ποιος πιστεύει ποιον και για τι πια; Μάλιστα, εφημερίδες και ιστοσελίδες του εξωτερικού δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ανανεώσουν τη φωτογραφική αποτύπωση του κράτους-ένδειας. Η μαυροφορεμένη σκυφτή ζητιάνα και ο άστεγος σε υπνόσακο σε πεζοδρόμια της Αθήνας (σε ποια πόλη του κόσμου δεν τους συναντάς;) χρησιμεύουν, εδώ και χρόνια, ως μαρμαρωμένο υλικό της λαϊκής διεθνούς ενημέρωσης: ουδέν νεώτερον από το ελληνικό μέτωπο.