Ενώ κορυφώνεται η αβεβαιότητα στις διαπραγματεύσεις, βασικό κλειδί στις πολιτικές μας εξελίξεις παραμένει (ευτυχώς) η προσήλωση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών στην ευρωπαϊκή τροχιά της χώρας. Αυτό το έχει αντιληφθεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φαίνεται, πλέον, να προτάσσει την ευθύνη του ως πρωθυπουργού, το πολιτικό του μέλλον και φυσικά την υστεροφημία του. (Δεν πρόκειται για εύσημον του γράφοντος προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για μια απλή αλήθεια, που θα αντιλαμβανόταν κάθε λογικός πολιτικός). Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Metrisis χτυπά καμπανάκι κινδύνου, κρίνοντας τη μέχρι τώρα πρωθυπουργική πορεία. Για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει κατά 1,7 μονάδα, έναντι του 36,9% που έλαβε στις εκλογές. (Ενώ, μέχρι τώρα, παρουσίαζε ανοδική τάση). Ταυτόχρονα και όλα τα άλλα «πλειοψηφούντα» στοιχεία της δημοσκόπησης είναι αρνητικά για τη σημερινή διακυβέρνηση. Το 54,7% πιστεύει πως είναι δυνατή η χρεοκοπία. Το 58,4 θεωρεί υπαρκτό το ενδεχόμενο παύσης πληρωμών. Το 52,6 θεωρεί πιθανή την έξοδό μας από το ευρώ. Το 65,7 διαφωνεί ότι η πλειοψηφία των Ευρωπαίων θέλει την έξοδό μας. Το 59,4% διαφωνεί για σκληρότερη διαπραγματευτική στάση της κυβέρνησης, με ενδεχόμενο την έξοδό μας. Και τέλος, το 57,4 διαφωνεί με τις πρόωρες εκλογές.
Χρήσιμο είναι να σημειωθεί πως η δημοσκόπηση αυτή διενεργήθηκε πριν από ένα μήνα. Στο διάστημα αυτό η αβεβαιότητα αυξήθηκε κατά πολύ, οπότε είναι βέβαιον ότι και τα αρνητικά στοιχεία για την κυβέρνηση θα έχουν ανάλογα ενισχυθεί. Ταυτόχρονα, όμως, έχει ενταθεί και η εσωκομματική αντίδραση κατά του πρωθυπουργού, η οποία εμφανίσθηκε και ιδιαίτερα ενισχυμένη κατά την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, αν ο πρωθυπουργός εμμείνει στη διαλεκτική του στάση, η εσωτερική ρήξη στον πρώτο κυβερνητικό εταίρο καθίσταται σχεδόν βεβαία. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως της αριστερής πλατφόρμας, έχουν ήδη ομολογήσει σημαντικά λάθη στην πολιτική, που τα ίδια εισηγήθηκαν και επέβαλαν στο περιβόητο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Π.χ., πως υπερβάθμισαν τη δυνατότητα πολιτικής λύσης, μη γνωρίζοντας τους κανόνες και τις συνθήκες που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οτι κακώς είχαν τη βεβαιότητα πως η Ευρώπη θα υπέκυπτε στον ελληνικό εκβιασμό του grexit, με την πεποίθηση πως οι εταίροι μας φοβούνταν (θα ζημιώνονταν περισσότερο από μας), σε μια τέτοια περίπτωση. Οτι κακώς είχαν αγνοήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους, που είχε αξιώσει την παραμονή μας στο ευρώ. Πίστευαν ότι θα την έπειθαν πως η επιστροφή στη δραχμή αποτελούσε εναλλακτική λύση ή έστω, πως ήταν διαχειρίσιμη και δεν συνιστούσε άτακτη χρεοκοπία.
Προσωπικά διερωτώμαι με ποιο πολιτικό θράσος (και ύστερα από την παραπάνω αυτοκριτική) τα στελέχη αυτά επανέρχονται -και μάλιστα δριμύτερα- στις αρχικές τους θέσεις. Διότι προϋποθέτει απύθμενη πολιτική ευήθεια να εμμένεις σε θέσεις που ο ίδιος ομολογείς ως λανθασμένες, επιπροσθέτως, δε, να μη διαθέτεις νέες εναλλακτικές προτάσεις (!). Κατά πολύ περισσότερο, όμως, διερωτώμαι γιατί ο κ. Τσίπρας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να αντιπαρατεθεί, δημόσια και ενώπιον των ψηφοφόρων του, στη δογματική αγκύλωση και στο απόλυτο αδιέξοδο των θέσεων των εσωκομματικών του αντιπάλων. Οσο διστάζει και καθυστερεί, το καμπανάκι κινδύνου θα ηχεί, ιδιαίτερα για τον ίδιο, ισχυρότερα. Και πλέον, όχι προειδοποιητικά…