Τζιχαντιστές του ISIS εκτέλεσαν προ ημερών 25 στρατιώτες του Ασαντ μέσα στο ρωμαϊκό θέατρο της Παλμύρας (προηγήθηκαν εκατοντάδες εξοντώσεις ακόμη και γυναικόπαιδων, μετά την κατάληψη της Ταδμούρ). Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι εκτελέσεις βιντεοσκοπήθηκαν για τις ανάγκες προπαγάνδας του ISIS, ενώ τις παρακολούθησε και κοινό.
Σωρεία οι δημόσιες θανατώσεις (τους τελευταίους μήνες έχουν εκτελεστεί περισσότερα από 1.500 άτομα) υποτιθέμενων άπιστων, βλάσφημων, καθεστωτικών, στρατιωτών, κατασκόπων, ληστών, δολοφόνων, μάγων, ναρκεμπόρων, βιαστών, αποστατών, ομοφυλόφιλων, αλλά και αμάχων, συνήθως τις Παρασκευές, με αποκεφαλισμό, πυροβολισμό, λιθοβολισμό, σταύρωση, ρίψη από ψηλά κ.ά., με προφανή σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο διά του πανικού και της ενστάλαξης του τρόμου στις ψυχές των πολιτών. Εν έτει 2015 οι δημόσιες εκτελέσεις είναι εξαιρετικά δημοφιλείς σε Συρία, Ιράκ, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Κίνα, Βόρεια Κορέα (όπου σε γήπεδο, 10.000 άτομα παρακολούθησαν τις εκτελέσεις δεκάδων πολιτών, ποινή που επιβλήθηκε με το πρόσχημα ότι έβλεπαν νοτιοκορεατικές σαπουνόπερες).
Σε όλες τις κοινωνίες, από τις πανάρχαιες έως τις σημερινές, η καταστολή της διαφωνίας, η ποινικοποίηση της αμφισβήτησης, οι «εκκαθαρίσεις» αποτελούν το προνομιακό όπλο κάθε αυταρχικής υπερτροφικής εξουσίας. Η Ιστορία βρίθει από περιόδους κοινωνικοπολιτικού πρωτογονισμού, ζοφερά, ταραγμένα χρόνια, βαρβαροσύνες και καταναγκασμούς, από ανθρωποσφαγές, ανθρωπομαζώματα, ολοκαυτώματα, φρικιαστικά βασανιστήρια και απερίγραπτης αγριότητας αυθαίρετες εκτελέσεις πραγματικών ή φανταστικών εχθρών, από εκδορές, ανασκολοπίσεις, απαγχονισμούς, βρασμούς, τεμαχισμούς, ακρωτηριασμούς, εκτυφλώσεις, καύσεις στην πυρά, από λουτρά αίματος. Η βία και ο άγριος θάνατος είναι από τις αρχαιότερες ανθρώπινες μνήμες. Πλήθος οι «βασιλείες» του τρόμου όπου η θανάτωση σε δημόσιο χώρο ήταν λαοφιλές γεγονός. Ηγέτες, μεθυσμένοι από την εξουσία, διεφθαρμένοι από τη σαγήνη της, εξόντωναν όποιον τους ενοχλούσε, παρουσία πλήθους που άλλοτε επευφημούσε διψασμένο για φρίκη κι άλλοτε παρέλυε από δέος.
Ο θρησκευτικός φανατισμός, ο πολιτικός δεσποτισμός, παντού, χθες και σήμερα (που είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς τον πιο βάρβαρο, πιο αποκρουστικό, θεωρητικά παρωχημένο πρόσωπο της ζωής), εξωθούν σε αλυσίδες ωμοτήτων στο όνομα ενός θεού, ενός ιερού πολέμου, μιας ιδεολογίας, μιας «σημαίας», που συνήθως δεν είναι άλλη από τη μάχη για οικονομική και πολιτική επικυριαρχία. Δεν μετρούν οι ετικέτες, τα λόγια, μετρούν οι πράξεις, οι αποτρόπαιες και αιμοβόρες.
Οταν καταλύονται οι ελεύθεροι θεσμοί, οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις δικαίου, περισσεύουν οι αυτόκλητοι δήμιοι, οι άνθρωποι όχι άγγελοι, αλλά θηρία, μάλλον χειρότεροι από θηρία (αφού απεργάζονται -όπως κανένα άλλο έμβιο ον- τον πολυώδυνο όλεθρο άλλων ανθρώπων). Οι αιμοσταγείς «άθλοι» συνοδοιπορούν με την εξαθλίωση και την αδιαλλαξία (τις φλόγες και τις παραφροσύνες μιας ομάδας που δίνει τα πάντα για το απόλυτό της), με τον επιθετικό ανταγωνισμό και τις απροσμέτρητες ανισότητες. Αυτά συντηρούν τα δυσώδη δεσμωτήρια, τα ουρλιαχτά, τα αφανή ή δημόσια σφαγεία.
Οχι πολύ μακριά μας. Το πρόβλημα, μέγα, σκοτεινό, άκρως ανησυχητικό, έχει πάψει από καιρό να είναι, απλώς, «εσωτερική υπόθεση» τρίτων.