Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, στις 14 Μαΐου, η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι κύριοι και οι κυρίες Αλ. Τσίπρας (πρόεδρος), Τ. Κορωνάκης (γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής), Ν. Ηλιόπουλος, Αλ. Καλύβης, Π. Λάμπρου, Στ. Λεουτσάκος, Γ. Μπουρνούς, Αντ. Νταβανέλος, Σόφη Παπαδογιάννη, Χριστ. Παπαδόπουλος, Π. Ρήγας, Ρ. Ρινάλντι και Ράνια Σβίγκου, αποφάσισε, μεταξύ άλλων, ότι «η εντολή του ελληνικού λαού είναι δεσμευτική και αποτελεί την πυξίδα στις διαπραγματεύσεις» και ότι «οι “κόκκινες γραμμές” της κυβέρνησης είναι και “κόκκινες γραμμές” του ελληνικού λαού, εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων, των αγροτών και της νεολαίας», άρα όλων. Στην ίδια απόφαση προστίθεται ότι οι ίδιες «κόκκινες γραμμές» εκφράζουν «την ανάγκη της χώρας να μπει σε ένα δρόμο ανάπτυξης, με πυρήνα της την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναδιανομή του πλούτου». Η σχετική ανακοίνωση ολοκληρώνεται με την ηρωική διαβεβαίωση «θα νικήσουμε»!
Για όσους γνωρίζουν μερικά πράγματα για τη λειτουργία και τις ονομασίες των ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων των κομμουνιστικών κομμάτων, η Πολιτική Γραμματεία είναι ουσιαστικά το Πολιτικό Γραφείο, η δε κατάληξη της ανακοίνωσης «θα νικήσουμε» είναι προφανώς δανεισμένη από τα αριστερά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Αυτά προς ενημέρωση και ουδείς ψόγος. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του ποτέ δεν έκρυψαν την ιδεολογία και τους στόχους τους ούτε στη ρητορική τους ούτε στα κομματικά κείμενα και τις πολιτικές αποφάσεις. Θέμα υπάρχει για τις μεθόδους και τις προπαγανδιστικές τακτικές που χρησιμοποίησαν στην πορεία τους προς την εξουσία και την άσκησή της, αλλά δεν είναι της στιγμής.
Το θέμα τώρα, που κατά την κυβέρνηση βρισκόμαστε κοντά σε συμφωνία, παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις της άλλη πλευράς, δηλαδή των ανάλγητων δανειστών, είναι το περιεχόμενό της. Θα παραβιάζει τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, που σύμφωνα με την απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας είναι αδιαπραγμάτευτες; Οταν μάλιστα «δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές» οι απαιτήσεις των δανειστών να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα λιτότητας που αποδομεί το κοινωνικό κράτος, όπως τονίζεται στην ίδια απόφαση, η οποία δεσμεύει βεβαίως και τον πρωθυπουργό. Ο ίδιος το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, καθώς μετέχει στο ανώτατο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κατά την αντίληψη των στελεχών του αποτελεί πρωτοπορία του λαού… Εξ ου και οι συνεχείς αναφορές του στις «κόκκινες γραμμές», στην αναδιανομή του πλούτου και σε ξήλωμα του Μνημονίου και των εκπροσώπων του στον κρατικό μηχανισμό, δικαιολογώντας έτσι και την ταχύτατη στελέχωση του τελευταίου με κομματικούς, ασχέτως γνώσεων και προσόντων.
Με αυτή την έννοια τίθενται δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να φτάσει σε συμφωνία με δεδομένο ότι οι δανειστές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μετακινηθούν σημαντικά από τις δικές τους βασικές «κόκκινες γραμμές», που φυσικά απέχουν από τις «“κόκκινες γραμμές” της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού», όπως τις εκφράζει το κόμμα της πρωτοπορίας του, σύμφωνα με την απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας; Το δεύτερο ερώτημα είναι, εφόσον υπάρξει συμφωνία, ποιος θα κρίνει αν παραβιάστηκαν οι «κόκκινες γραμμές», μόνος του ο πρωθυπουργός, η Κεντρική Επιτροπή και η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος ή ο λαός; Και το τρίτο ερώτημα είναι τι θα πρυτανεύσει τελικά, η επιμονή στην ιδεολογία ή ο ρεαλισμός και η παραμονή στην εξουσία, αν φυσικά η συμφωνία παραβιάζει τις «κόκκινες γραμμές»;
Δεν είναι απλές οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα για έναν «ιδεολόγο», γαλουχημένο με τις αρχές ενός ριζοσπαστικού κόμματος με έντονο άρωμα λενινισμού, εμπλουτισμένο με ενέσεις αριστερισμού και νοοτροπίες «α λα γκρέκα». Ο Αλ. Τσίπρας θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να υπογράψει μια συμφωνία, που δεν την ξέρουμε ακόμη, αλλά σίγουρα θα είναι επώδυνη, προκειμένου να είναι εναρμονισμένη με την πραγματικότητα, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις. Και μετά θα πρέπει να αποφανθούν τα όργανα του κόμματος, που κανονικά θα ερωτηθούν για να κρίνουν, εκτός και αν προτιμηθεί η άμεση προσφυγή στον λαό, δίχως να παρεμβληθεί η… πρωτοπορία του. Τέλος, παράγοντας σε όλες αυτές τις διαδικασίες θα είναι η μάχη μεταξύ ιδεολογίας, ρεαλισμού και επιθυμίας για παραμονή στην εξουσία. Αν πρυτανεύσει η πρώτη, δεν θα υπάρξει συμφωνία, αν επιβληθούν ο ρεαλισμός και η γοητεία της εξουσίας, ο Αλ. Τσίπρας θα καταλήξει… άλλος. Οπως και το κόμμα του.