Στο τραπέζι γύρω από το οποίο κάθισαν χθες το πρωί ο Αλέξης Τσίπρας με τον Αριστείδη Μπαλτά, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο υπουργείο Παιδείας, δεν είδα να υπάρχει ο δίσκος με τα παραδοσιακά (βαρετά) κουλουράκια, που συνηθίζεται να προσφέρονται στους υψηλούς επισκέπτες για τον καφέ. Δεν επρόκειτο για περικοπή λόγω οικονομιών, αλλά για αναβάθμιση· καθώς, αντί για κουλουράκια, το τραπέζι ήταν διάσπαρτο με την πολυχρωμία των γαλλικών μακαρόν.
Το μακαρόν είναι ένα γλύκισμα προερχόμενο από τη χώρα όπου σπούδασε ο υπουργός Παιδείας. Παρασκευάζεται από μαρέγκα και αμύγδαλο, σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και γεύσεων και ίσως για τον λόγο αυτό είναι κατά κανόνα πολύ δημοφιλές στα κοριτσάκια μεταξύ 10-12 ετών. (Μετά μπαίνουν στην εφηβεία, αρχίζουν να νοιάζονται για τη σιλουέτα τους και τα ξεχνούν…). Στο τραπέζι της χθεσινής συνάντησης τα μακαρόν φάνταζαν κάπως παράταιρα: λες και είχε προηγηθεί παιδικό πάρτι στο δωμάτιο και τα είχαν ξεχάσει. Ωστόσο, αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση και ήταν εσφαλμένη. Τα μακαρόν ―γλυκίσματα συνυφασμένα στον δικό μου νου τουλάχιστον με την παιδικότητα― ήταν το τέλειο σύμβολο της σημασίας που είχε η χθεσινή συνάντηση.
Πρώτα απ’ όλα, επειδή η «πρώτη φορά Αριστερά» ως κυβέρνηση θυμίζει παιδικό πάρτι σε σπίτι χωρίς μεγάλους. (Από τη σκοπιά αυτή, κακίζω εκείνον που επιμελήθηκε τη συνάντηση, διότι έπρεπε στο τραπέζι επάνω να υπάρχουν και τίποτε σερπαντίνες, καραμούζες, χάρτινα καπέλα και τα συναφή. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, υπήρχε ο Τάσος Κουράκης…). Κυρίως όμως, το μακαρόν ήταν το τέλειο σύμβολο, επειδή η συνάντηση των δύο ανδρών έγινε στο περιθώριο της τρέχουσας κρίσιμης φάσης της διαπραγμάτευσης, στην οποία η ελληνική πλευρά έχει παρατάξει το όπλο της επιστροφής στην παιδικότητα.
Προτού όμως πάμε στη διαπραγμάτευση, χρήσιμο είναι να θυμίσω τα όχι ασήμαντα κοινά μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Αλ. Τσίπρας ―παρότι έχει μιλήσει στο παρελθόν για καύση του διοξειδίου του άνθρακος και, μόλις πρόσφατα, για στροφή 360ο― έχει τελειώσει το Πολυτεχνείο, όπου ο Αρ. Μπαλτάς ήταν καθηγητής. Αξιοσημείωτο επίσης ότι αμφότεροι υπήρξαν (κάποιος μπορεί να παραμένει, δεν ξέρω…) θαυμαστές του «προέδρου Μάο»!
Αξιοσημείωτο, διότι ο περί ου ο λόγος πρόεδρος, με τα 45.000.000 εκατομμύρια νεκρών του Μεγάλου Αλματος της περιόδου 1948-1953, είναι μάλλον το Νο1 στην κατάταξη με τους μεγαλύτερους εγκληματίες της Ιστορίας, μπροστά και από τον Χίτλερ και τον Στάλιν.
Τέλος, δεν είναι ευκαταφρόνητη η σχέση του καθενός τους με τα Δεκεμβριανά του 2008: τότε έγινε ευρύτερα γνωστός εκτός Πολυτεχνείου ο Αρ. Μπαλτάς, με την αρθρογραφία του υπέρ της «εξέγερσης της νεολαίας», αλλά και ο Τσίπρας τότε έδειξε για πρώτη φορά και τη δύναμη και τον χαρακτήρα του. (Οταν, π.χ., τον έψαχνε εναγωνίως ο Πρ. Παυλόπουλος για να κατευνάσει τους ταραξίες, αλλά εκείνος δεν του έβγαινε στο τηλέφωνο. Αυτά όμως είναι πια περασμένα και ξεχασμένα, αφού ο τότε υπερυπουργός είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας…).
Αλλά ας επανέλθω στη σχέση των πολύχρωμων μακαρόν με τη διαπραγμάτευση. Είτε μέσω του άρθρου του πρωθυπουργού στη Le Monde είτε μέσω των χθεσινών δηλώσεών του μετά την επίσκεψη στο υπουργείο Παιδείας, είναι φανερό ότι η στάση που προβάλει προς τα έξω η κυβέρνηση είναι της επιμονής στην πολιτική διευθέτηση, επισείοντας τον κίνδυνο «διαίρεσης» της Ευρώπης. Πείτε με σχολαστικό, αλλά ο συγκεκριμένος κίνδυνος δεν υφίσταται.
Αν θυμάμαι καλά από την αριθμητική, διαίρεση είναι όταν χωρίζεις ένα μέγεθος σε τμήματα ίσα μεταξύ τους. Αν όμως η Ελλάδα απομονωθεί και μπει στον προθάλαμο της εξόδου, θα είναι μόνη της. Είναι, λοιπόν, μάλλον εγωκεντρικό και εξωπραγματικό να μιλά ο πρωθυπουργός για «διαίρεση» της Ευρώπης ―εκτός αν τον ενθαρρύνει μέχρις ενθουσιασμού η στήριξη του Νάιτζελ Φαράτζ και της Μαρίν Λεπέν, πράγμα που δεν το αποκλείω, αφού βλέπω να συνεργάζεται τόσο αρμονικά στην κυβέρνηση με τον Π. Καμμένο.
Ακούγονται και άλλα ηχηρά παρόμοια, όπως του Ν. Κοτζιά, ο οποίος υποστήριξε σε δημόσια συζήτηση στη γερμανική ραδιοφωνία ότι «δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα». Τι έπαρση, θεέ μου! Η Ευρώπη υπήρχε και πριν από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Η δε πνευματική κληρονομιά της ανήκει σε οποιονδήποτε θέλει να τη γνωρίσει: ως γνωστόν, ακόμη δεν απαιτείται άδεια του ελληνικού κράτους για να διαβάσεις ό,τι θέλεις από την αρχαία ελληνική γραμματεία.
Πέρα από τις περικοκλάδες όμως, η ουσία της στάσης που έχει η ελληνική κυβέρνηση δεν διαφέρει από εκείνην ενός «πολιτικοποιημένου» φοιτητή ο οποίος διαπραγματεύεται την προαγωγή του με τον καθηγητή ενός πανεπιστημίου ― ελληνικού, εννοείται. Είναι μια στάση, η οποία ισοδυναμεί με την απαίτηση να μας παραχωρηθεί το προνόμιο της εξαίρεσης από τους κανόνες οι οποίοι ισχύουν για όλους τους άλλους. Η μόνη διαφορά (σχεδόν ασήμαντη) είναι ότι η διαπραγμάτευση του αδιάβαστου φοιτητή γίνεται πια στο ανώτατο δυνατό επίπεδο: στο Συμβούλιο Ιδρύματος. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η συμβολική αξία της επίσκεψης Τσίπρα στο υπουργείο του Αρ. Μπαλτά ήταν τεράστια. Τα δε πολύχρωμα μακαρόν ό,τι πιο ταιριαστό με την προσήλωσή μας στην πολιτική της παιδικότητας.
Υπό το πρίσμα αυτών των ζοφερών σκέψεων, ταιριαστοί είναι και οι στίχοι με τους οποίους ο ποιητής και υπουργός Ν. Κοτζιάς χαιρέτησε τον Ιούνιο: «Ζεστές καρδιές χαμογελούν στα δύσκολα κύματα ελπίδας. Δελφίνια χοροπηδούν στον αφρό της θάλασσας ως υψωμένες γροθιές». Αν δεν κινδύνευα να παρεξηγηθώ λόγω του προηγούμενου της Κυρίας Προέδρου της Βουλής θα ούρλιαζα βοήθεια…