«Στόχος για την κυβέρνηση και την ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε οι νέοι άνθρωποι και οι επιστήμονες να μπορέσουν να ζήσουν, να προκόψουν και να δώσουν σε αυτήν τη χώρα, να ζήσουν με αξιοπρέπεια και σε συνθήκες δικαιοσύνης». Απόσπασμα από τον λόγο του πρωθυπουργού της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα παρουσία της ηγεσίας των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, εις το υπουργείον Παιδείας στις 2 Ιουνίου 2015.
Οπως υποθέτω θα επισημάνει ο ιστορικός του μέλλοντος, φάντασμα που συνήθως επικαλούμεθα όποτε το παρόν προκαλεί αμηχανία, ο λόγος αυτός υπήρξε ιστορικός διότι εκτός των άλλων περιείχε και βαρυσήμαντες πολιτικές δηλώσεις. Αναφέρω χαρακτηριστικά το σημείο όπου ο πρωθυπουργός ζητεί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να επιδείξουν ρεαλισμό, και να αφήσουν τις σαχλαμάρες, τη διαβεβαίωση πως η ελληνική κυβέρνηση κινείται με σχέδιο προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της, να ξαναδώσει προοπτική και αξιοπρέπεια στον ελληνικό λαό. Δεν προσδιόρισε ποια είναι η «προοπτική», όμως ελάχιστα ενδιαφέρει.
Για την παιδεία είπε τα λίγα και ουσιαστικά που παρέθεσα στην αρχή του σημερινού μου σημειώματος και μερικά ακόμη, που ήταν τα ίδια με άλλες λέξεις και εξίσου ουσιαστικά. Πριν καταλήξετε στα γνωστά αρνητικά συμπεράσματα, σας παρακαλώ να μπείτε για λίγο στη θέση του. Φαντασθείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος όχι μόνον δεν έχει άποψη ή σχέδιο για την εκπαίδευση, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το θέμα. Ο κ. Τσίπρας ανήκει σ’ αυτήν την ηρωική γενιά που πίστευε ότι οι σχολικές αίθουσες χρησιμεύουν γιατί προσφέρονται για καταλήψεις.
Αυτός ο άνθρωπος, για λόγους που ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναλύσει επαρκώς, βρέθηκε μια ωραία μέρα στη θέση του πρωθυπουργού, προϊσταμένου του δημόσιου βίου της χώρας. Ως πρωθυπουργός, δε, είναι αναγκασμένος, ακόμη και αν δεν έχει άποψη και δεν τον αφορά το θέμα, να έχει άποψη και να παριστάνει ότι τον αφορά το θέμα και για την παιδεία. Αν μάλιστα τον περιστοιχίζουν τέτοιοι τιτάνες του πνεύματος όπως ο κ. Μπαλτάς και ο λυρικός Κουράκης, τότε θα πρέπει να βάλει τα δυνατά του ώστε να γεμίσει το κενό με λέξεις, λέξεις μεγάλες και βαριές, όπως αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και λοιπά ζαρζαβατικά μιας ανύπαρκτης πολιτικής.
Να υπενθυμίσω ότι η εκπαίδευση είναι ο μόνος τομέας της δημόσιας ζωής που δεν τον ελέγχουν ούτε οι Βρυξέλλες, ούτε οι δανειστές, ούτε υφίσταται τη θηριωδία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τουλάχιστον άμεσα. Και η προχθεσινή παρέμβαση του κ. Τσίπρα απέδειξε το κενό της πολιτικής εξουσίας από το οποίο ταλαιπωρείται η χώρα. Η εκπαίδευση είναι η απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί, αν τους αφήσεις ελεύθερους να πράξουν ό,τι νομίζουν, απλώς δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ή μάλλον κάνουν το μόνο που ξέρουν να κάνουν, παραδίδουν όλη την εξουσία στο βαθύ κράτος, στους συνδικαλιστές και στους καιροσκόπους παντός καιρού. Η χώρα μπορεί να παραπαίει, αυτό όμως δεν εμποδίζει την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να μετατρέπει το ελληνικό σχολείο σε χωματερή παρωχημένων ιδεών.
Θα μου πείτε, είναι η μοίρα του κενού στον ελληνικό χώρο. Οπως η φύση δεν ανέχεται το κενό, έτσι και η Ελλάδα μόλις το συναντήσει μπροστά της το γεμίζει με σκουπίδια.