Διανύουμε Κυριακές ανησυχίας, ακόμα και ο καιρός είναι άστατος! Μας φέρνει το καλοκαίρι και το ξαναπαίρνει πίσω, σαν τις υποσχέσεις, και ο Ιούνιος, αντί «για τα μπάνια του λαού», έφερε βροχή και χαλάζι. Σε τέτοιες περιπτώσεις το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να «ταξιδέψουμε», κάπου μακριά, και να αφήσουμε το ίδιο το ταξίδι να μας οδηγήσει, μέσα από μια πραγματικότητα, εκεί που υπάρχουν η μαγεία και ο ρεαλισμός. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τη γραφή του Gabriel Garcia Maarquez, του Κολομβιανού συγγραφέα που του απονεμήθηκε το 1982 το Nobel Λογοτεχνίας και που το αριστούργημά του, το βιβλίο «100 Χρόνια Μοναξιάς», γραμμένο το 1967 στα ισπανικά, μεταφράστηκε στα αγγλικά και εκδόθηκε το 1970 και, από τις εκδόσεις Λιβάνη, το 1979 στα ελληνικά, σε εξαίρετη μετάφραση της Κλαίτης Σωτηριάδου-Barakas. Συνολικά, μεταφράσθηκε σε 37 γλώσσες, έχει πουλήσει πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα, και τα πάθη, οι περιπέτειες της πατριαρχικής οικογένειας ιστορημένης σε βάθος γενεών, ώς την ίδρυση της Πόλης του Μακόντο, μιας μεταφορικής Κολομβίας, ως ανάγνωσμα αγαπήθηκε, μάγεψε, σφράγισε νεανικές μνήμες. Και να που τώρα διεκδικεί και πάλι την προσοχή μας χάρις στο βιβλίο του Ελληνα ζωγράφου Δημήτρη Γέρου που τον φωτογράφισε στη δύση της ζωής του στο σπίτι του, στο γραφείο του, στον κήπο του, στον κόσμο του. Μια στιγμή έμπνευσης που έγινε εκδοτική επιτυχία και συνεχίζει. Το βιβλίο, με κείμενο και υστερόγραφο του Δημήτρη Γέρου και πρόλογο του διαπρεπούς Βρετανού κριτικού βιβλίου Edward Lucie-Smith, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 17 Απριλίου 2015, στην επέτειο συμπλήρωσης ενός χρόνου από τον θάνατο του Gabriel Garcia Marquez, από τις εκδόσεις Kerber Photo Art της Γερμανίας, για να τιμήσουν τη μνήμη του, είχε δε τίτλο Photographing Gabriel Garcia Marquez. Περιέχει φωτογραφίες που τράβηξε ο Δημήτρης Γέρος στις συναντήσεις που είχε στην Πόλη του Μεξικού, κυρίως, και μετά στην Κολομβία, και που ζωντανεύουν ξανά τον Marquez κυρίως ως προσωπικότητα με γενναιόδωρη καρδιά και πλατύ χαμόγελο και όχι μόνο ως λογοτεχνικό ενθύμιο. Εκείνο που θα πούμε εδώ είναι το πώς ο γνωστός από τις εκθέσεις του στην Αθήνα, αλλά και στο διεθνές κοινό, ζωγράφος και φωτογράφος Δημήτρης Γέρος πλησίασε τον Μάρκες, και έγινε φίλος «κολλητός», όχι μόνο μέσα από τη δύναμη του φακού αλλά με την ανάγκη που είχε ο ίδιος ο διάσημος Marquez, να βγει λίγο από τη μοναξιά της φήμης και της δόξας του. Από έναν φίλο του έμαθε ότι ο Μάρκες ήταν στην Πόλη του Μεξικού, στο σπίτι του σε ένα προάστιο, μαζί με τη σύζυγό του Μερσεντές, που τη γνώρισε και αγάπησε ο Γκαμπό όταν και οι δυο τους ήταν μαθητές στο σχολείο της γενέτειράς τους στην Arakataka της Κολομβίας! Ο φίλος του ’δωσε το τηλέφωνο, εκείνο δεν απαντούσε, ο Δημήτρης Γ. πήγε ο ίδιος, ώρα 2 μετά το μεσημέρι «να το ρίξει κάτω από την πόρτα». Βρήκε τον οδηγό να πλένει το αμάξι, του το έδωσε και το ίδιο εκείνο απόγευμα, δεν είχαν περάσει, καλά καλά, τρεις ώρες, ο Μάρκες του τηλεφώνησε και δέχθηκε να τον συναντήσει στο σπίτι του. Οπως και έγινε. Οταν άκουσε πως ο Δ. Γέρος ήθελε να τον φωτογραφίσει ως «Οδυσσέα», για ένα βιβλίο με φωτογραφίες καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων, το χαμόγελο του Γκαμπριέλ έγινε πλατύ, άστραψε το μαύρο κολομβιανό του μάτι και δέχθηκε! «Και πώς θέλεις να ντυθώ;» τον ρώτησε. «Οπως, Maestro, σας βολεύει». Ετσι την επομένη τον δέχθηκε ο Γκαμπριέλ –έκπληξη!– με μπλου τζιν κοστούμι, καλοσιδερωμένο και συντηρητικό! Στην τσέπη του, πάντα, τα δύο στιλό, το όπλο του συγγραφέα! Η φωτογράφιση έγινε στο σπίτι, στο γραφείο του, με τα βιβλία του, με τις οικογενειακές φωτογραφίες σε κορνίζες και τον ίδιο… μωρό! Συνέχισαν στις ολάνθιστες και ονειρικές γωνιές του κήπου του.
Ο Γκαμπό «Οδυσσέας»
«Για τον “Οδυσσέα”, θα σου κάνω τη χάρη να βγούμε, αύριο, στον δρόμο» είπε ο Γκαμπριέλ. Η επιτυχία του αλλά και τα μηνύματα του έργου του τον έχουν κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή, σε βαθμό που κινδυνεύει η ζωή του από την αγάπη και τον σφιχτό εναγκαλισμό του πλήθους, μόλις τον αναγνωρίσουν. Για τον «Οδυσσέα» όμως, τον πολυμήχανο και πολύπαθο ώσπου να φθάσει στην Ιθάκη, που τον ιστόρησε, μάλιστα, ο Ομηρος, ο Μάρκες το… ρισκάρισε! Βγήκε και στάθηκε στη γωνιά πολυσύχναστου δρόμου, κρατώντας μία ομπρέλα και στο άλλο χέρι, κάτω από το μπράτσο του ένα μάτσο χειρόγραφά του. «Αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου φωτογραφία» είπε, μόλις την είδε. Ο Δημήτρης Γέρος του είχε δώσει την αφορμή για να ξεκινήσει ένα ακόμη «ταξίδι» ως πολυμήχανος Γκαμπό, συγγραφέας ανθρώπων σε κόσμο μαγικό και ρεαλιστικό. Με τις φωτογραφίες ιστορεί μιαν άγνωστη, φιλική προσωπικότητα που θέλει να δώσει αγάπη, και που η επιτυχία του «έκλεισε γύρω του τείχη», ενώ εκείνος είχε πολλά ακόμη να δώσει.
Εγραψαν πολλοί, Ελληνες και ξένοι, για το βιβλίο του Δ. Γέρου που παρουσιάστηκε στη διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Λειψίας, στις 12 Μαρτίου 2015, πριν τη γερμανική έκδοσή του. Επίσης παρουσιάσθηκε σε ειδική βραδιά, με προβολή εικόνων και βίντεο, στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης αυτόν τον Μάιο.
Το βιβλίο τυπώθηκε στην αγγλική γλώσσα και έχει διεθνή διανομή. Ας ακούσουμε τι έχει να πει ο Δημήτρης Γέρος, ο φωτογράφος που «ζωγράφισε» τον φιλικό Γκαμπριέλ -Γκαμπό για τους δικούς του– μέσα από τις φωτογραφίες! «Ο Γκαμπό στη φωτογράφιση ήταν εξαιρετικά συνεργάσιμος, πολύ ευγενής, φιλόξενος, πάντα χαρούμενος και έδειξε από την αρχή έντονα την αγάπη, τη φιλία και την εκτίμησή του προς τον Ελληνα εικαστικό». Οπως μας είπε ο Δ. Γέρος: «πρέπει να ’παιξε ρόλο σε αυτό η Μερσεντές, μία καλλονή στον καιρό της, και μητέρα του Γκονζάλες, γραφίστα και του Rodrigo, σκηνοθέτη σήμερα. Είχε δει σε έκθεση έργο του Δ. Γέρου και είχε πει στον Γκαμπριέλ “Ζωγραφίζει καλά. Να τον δεχθείς”».
Υστερόγραφο: Στο τέλος της φωτογράφισης των δύο ημερών στην Πόλη του Μεξικού ο Μάρκες του είπε γελώντας: «Θα σου στοιχίσει έναν πίνακά σου η φωτογράφιση αυτή! Αρέσει στη Μερσεντές η δουλειά σου». «Τον ξαναείδα στην Καρθαχένα και του έδωσα ένα έργο μου “Δέντρο” κάτω από δύο ταξιδιάρικα σύννεφα. Ευχαριστήθηκε πολύ, σαν μικρό παιδί!» Τον κράτησε μπροστά του, φορούσε πουκάμισο άσπρο – γαλάζιο, τα ελληνικά χρώματα, και είπε: «Φωτογράφισέ με και με αυτό. Δέντρο φιλίας!».
ΤΗΛΕΦΟΣ