Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε φτάσει στο σημείο η σωτηρία ή ο αφανισμός της χώρας να εξαρτάται από ένα πρόσωπο. Οχι από παρατάξεις, κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς. Αλλά από ένα και μοναδικό άτομο· τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Αυτός και μόνον θα αποφασίσει, όχι για το μέλλον, αλλά –κυριολεκτικά– για την τύχη της χώρας. Το «πολυτασικό» κόμμα του τον έχει, εν πολλοίς, απομονώσει στη βαρύτατη ευθύνη του. Τα λοιπά κόμματα δεν είναι πρόθυμα να συνεπωμισθούν μια λύση, που θα ’ναι χειρότερη από το «επαίσχυντο email Χαρδούβελη» και οι προ τετραμήνου ψηφοφόροι του, αντί να απολαμβάνουν τις παροχές του προγράμματος Θεσσαλονίκης, τρέμουν σύγκορμοι στο ενδεχόμενο να τους ζητήσει ο κ. Τσίπρας να αποφασίσουν, οι ίδιοι, για τα χειρότερα ή τα ολέθρια. Αλλωστε, το ενδεχόμενο αυτό αποθαρρύνει και τα λοιπά κόμματα να συμπράξουν στην υπερψήφιση μιας κακής συμφωνίας, διότι, έτσι, θα καταθέσουν ολόκληρο το πολιτικό τους οπλοστάσιο, εν όψει επαπειλούμενων εκλογών. Περιορίζονται, λοιπόν, στο ανούσιο ερώτημα «πώς φθάσαμε έως εδώ», εννοώντας ότι η προ πενταμήνου κατάσταση ήταν ασυγκρίτως καλύτερη, από εκεί που την οδήγησε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με το σημερινό σταυροδρόμι της χώρας ούτε εκφράζουν αίσθημα εθνικού καθήκοντος. Πώς φθάσαμε, όμως, στη μονοσήμαντη ευθύνη Τσίπρα; Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ χρειάζονται νέες ηγεσίες, οι οποίες θα εμπνέουν και θα συνεγείρουν. Πιθανώς, οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος αδικούνται, για τα όσα θετικά έπραξαν, κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες και με μια ακραία αντιπολίτευση. Ομως, η πολιτική κρίση είναι άμεση και άτεγκτη. Δεν διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου, ώστε να είναι ακριβοδίκαιη η δικαίωση ή η απόρριψη. Οπότε αυτό που μετράει είναι η άμεση και πρωτοβάθμια κρίση και όχι η τυχόν ιστορική «διόρθωση». Το κακό για τα δύο προκυβερνήσαντα κόμματα, είναι, επίσης, ότι οι αυτοπροβαλλόμενοι ως επίδοξοι διάδοχοι των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου είναι από φθαρμένοι και μέτριοι έως και γραφικοί. Πέραν αυτών, επί των ημερών των δύο προαναφερθέντων αρχηγών, τα κόμματά τους υπέστησαν τη μεγαλύτερη φθορά, η οποία απαιτεί, επίσης, μακρό χρόνο, ώστε να αναγνωρισθούν τα αναπότρεπτα αίτιά της και –κυρίως– να μεταγνώσουν οι απομακρυνθέντες ψηφοφόροι τους. Αντίθετα, οι ψηφοφόροι του κ. Τσίπρα βρίσκονται ακόμη στη φάση της ανοχής. Πιθανότατα, δε, αναγνωρίζουν την «τιτάνια» προσπάθειά του να επιτύχει έναν «τίμιο συμβιβασμό» και συμμερίζονται το επιχείρημα, ότι η «λυσσώδης αντίδραση των εταίρων» αποβλέπει στο να ανατραπεί η κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστερά».
Ολα αυτά, δηλαδή η αδυναμία των αντιπάλων, σε συνάρτηση με την παχυλή ανοχή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, συνθέτουν την αδιαμφισβήτητη πολιτική υπεροχή του κ. Τσίπρα, κατά την παρούσα κρίσιμη φάση. Ετσι, το καίριο ερώτημα, που ανακύπτει, είναι το πώς θα διαχειρισθεί ο ίδιος την υπεροχή του αυτή. Και βεβαίως, με το δεδομένο ότι η «παντοδυναμία» του έχει ημερομηνία λήξης, ή και πλήρους ανατροπής, στην περίπτωση που επιλέξει το «γαία πυρί μιχθήτω». Ο υπογράφων θεωρεί πως η επιλογή Τσίπρα είναι αυτονόητη, αν είναι αποφασισμένος να διαδραματίσει τον ρόλο ενός πολιτικού ηγέτη, διαχρονικής ισχύος και χρησιμότητας, για τον τόπο. Η αμφιβολία του ερωτήματος πηγάζει από το αν είναι πολιτικά ώριμος να αντιληφθεί και να ανταποκριθεί, σ’ αυτήν την ιστορική πρόκληση.