Αν πραγματικά είχαμε ξεφύγει από τον «ζουρλομανδύα της λιτότητας», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, όλοι θα μας έβλεπαν με συμπάθεια και όχι ως έναν κίνδυνο που πρέπει με κάθε τρόπο να κρατήσουν μακριά τους. Ας σηκώσουμε τον μανδύα της πολιτικής προπαγάνδας, στην οποία τα καταφέρνει άριστα η κυβέρνηση -κι ας παραπονιέται για τα μέσα ενημέρωσης- για να διαπιστώσουμε πόσο εξαιρετικά επικίνδυνη είναι η κατάσταση.
Ο πρωθυπουργός έχει ένα δεκαήμερο για να φτάσει σε μια αποδεκτή συμφωνία, ώστε η χώρα να επιστρέψει στην κανονικότητα την οποία είχαμε σχεδόν κατακτήσει τέτοια εποχή πριν από έναν χρόνο. Μετά το δεύτερο μισό του Ιουνίου, χωρίς συμφωνία, θα μεταφερθούμε σε ένα πολύ επικίνδυνο κόσμο: Περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, παύση των περισσοτέρων κρατικών πληρωμών, αναστολή μεγάλου μέρους επιχειρηματικών συναλλαγών και αυξανόμενη αθέτηση πληρωμών μεταξύ ιδιωτών.
Οι πολιτικές επιπτώσεις αυτής της οικονομικής κατάπτωσης θα είναι απρόσμενες. Οσοι σήμερα πανηγυρίζουν απειλώντας την κυβέρνηση προκειμένου να μην υιοθετήσει όσα απαιτεί μια ρεαλιστική συμφωνία, δεν θα βρίσκουν τρόπο να προφυλαχθούν από τον θυμό των πολιτών που θα ανακαλύπτουν τον τυχοδιωκτισμό των οπαδών της ρήξης.
Για τον λόγο αυτό, η πρόταση της Αθήνας ξεχειλίζει από φόρους αν και αδιαφορεί για τα έξοδα του κράτους. Αντιθέτως, η πρόταση των Βρυξελλών ρίχνει το βάρος στην πλευρά των δαπανών, οι οποίες, δυστυχώς, αφορούν κυρίως το συνταξιοδοτικό σύστημα και τη σύνθεση των υπαλλήλων του κράτους.
Ο Αλέξης Τσίπρας «πληρώνει» την τυχοδιωκτική τακτική των απανωτών καθυστερήσεων, λοξοδρομήσεων και εκκωφαντικών δημοσίων εμφανίσεων. Αδιαφόρησε για το γεγονός ότι η επικράτηση του λαϊκισμού, στην οποία οφείλεται η εμπλοκή των διαπραγματεύσεων, ξεκίνησε πολύ πριν αυτός κερδίσει τις εκλογές. Τους τελευταίους 14 μήνες, από τότε που ο Γιάννης Στουρνάρας έκλεισε την τέταρτη αξιολόγηση του δεύτερου προγράμματος, βρισκόμαστε σε ολιγότερο ή περισσότερο αφανή πόλεμο με τους εταίρους μας. Η κυβέρνηση συνεχίζει έναν πόλεμο που είχε ξεκινήσει το κυβερνητικό σχήμα που έχασε τις εκλογές.
Η περίπτωση της αγοράς εργασίας είναι αποκαλυπτική. Το αρμόδιο υπουργείο εισήγαγε προς συζήτηση σχέδιο νόμου με το οποίο επιδιώκει την αντικατάσταση του σημερινού καθεστώτος ελεύθερων συλλογικών και ατομικών συμβάσεων με την παλαιά κατάσταση της γραφειοκρατικής ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Αν περάσουν τα σχέδιά τους, η ανεργία θα κινηθεί ταχύτατα προς το 30%, η μερική απασχόληση και η κρυφή εργασία θα γιγαντωθούν.
Η καθιέρωση της κομματικο-συνδικαλιστικής εξουσίας επί των επιχειρηματικών αποφάσεων είναι βέβαιο ότι θα αποθαρρύνει τις επενδύσεις, ιδιαίτερα σε εκείνους τους κλάδους που απαιτούν ευελιξία.
Παρόμοια είναι η προσέγγιση στο θέμα του ασφαλιστικού. Η κυβέρνηση επιδιώκει την εξαμηνιαία αναβολή ρυθμίσεων που νομοθετήθηκαν πριν πέντε ή τρία χρόνια. Στόχος των ρυθμίσεων ήταν να μπει φρένο στη συνεχώς αυξανόμενη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή των φορολογουμένων, με την υποστήριξη του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Οι υπερβολικοί φόροι που προβλέπει το σχέδιο της Αθήνας εξηγούνται εν μέρει από αυτήν ακριβώς την αναβολή των δύσκολων, είναι αλήθεια, αναθεωρήσεων στο συνταξιοδοτικό.
Πολλοί στην Αθήνα ποντάρουν στην αναπόδραστη αναστάτωση που θα προκαλέσει στην Ευρώπη μια ανοικτή σύγκρουση με την Ελλάδα. Χωρίς συμφωνία, η απομόνωση της Ελλάδας θα γίνει καταστροφική. Εδώ και αρκετές εβδομάδες καθίσταται σαφές ότι τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ είναι σε πολύ καλύτερη θέση σε σύγκριση με όσα συνέβαιναν πριν από λίγους μήνες.
Η ευρωοικονομία έχει περάσει σε θετικούς ρυθμούς, ξεπερνώντας την επίδοση της Βρετανίας και των ΗΠΑ και υπολείπεται πλέον κατά 1,5% του υψηλότατου σημείου που είχε φθάσει στο πρώτο τρίμηνο του 2008. Το κρατικό έλλειμμα της Ευρωζώνης είναι στο 2,4% του ΑΕΠ και η ανεργία μειώνεται κατά 100.000 άτομα κάθε μήνα. Η βιομηχανική παραγωγή των κρατών που αντιμετώπισαν τη χειρότερη κρίση, Ισπανία, Ιταλία και Ιρλανδία καταγράφουν τώρα τις καλύτερες επιδόσεις παγκοσμίως!
Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η σταδιακή αλλά σταθερή βελτίωση των ευνοϊκών αντιλήψεων που έχουν οι λαοί των μεγάλων κρατών για την πορεία της ευρωπαϊκής ανάκαμψης. Μετά τη μεγάλη άνοδο του ευρωσκεπτικισμού το 2013, στα πέντε μεγαλύτερα κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία) ενισχύεται η πεποίθηση ότι η Ευρώπη θα τα καταφέρει.
Η απομόνωση της Ελλάδας, αν η κυβέρνηση δεν προσέξει τις αμέσως επόμενες κινήσεις της, θα μεταβληθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία της καταστροφής που πάντοτε ακολουθεί την ρήση όπως την εννοούν οι ακραίοι του κυβερνητικού συνασπισμού.