«Οχι άλλο κάρβουνο!» Επικαλούμαι την ιστορική φράση του Νίκου Κούρκουλου από το «Ορατότης μηδέν», διότι σήμερα δεν αντέχω άλλο κρίση και διαπραγμάτευση. Εχω σκοπό να σας απασχολήσω με ένα ζήτημα δικαιωμάτων και γι’ αυτό θέλω να σας ρωτήσω: όταν ακούτε για gay pride στην Ελλάδα, πού πάει αμέσως ο νους σας; Στη Θεσσαλονίκη, εκεί πάει· στην «ερωτική Θεσσαλονίκη», όπως την ονόμασε η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης τη δεκαετία του 1980. Γιατί, αν το σκεφθείτε, τι είναι το gay pride στην Αθήνα; Μια εκδήλωση που γίνεται μέσα στο κατακαλόκαιρο και, κατά κανόνα, περνά απαρατήρητη, ενώ στην ερωτική συμπρωτεύουσα πάντα ξεσηκώνει θύελλα!
Πώς εξηγείται αυτό; Πώς συνέβη η –συντηρητικότερη εν σχέσει με την Αθήνα– Θεσσαλονίκη να έχει αποσπάσει τα πρωτεία στην ετήσια παρέλαση, που συμβολίζει τη χειραφέτηση των ομοφυλοφίλων και τον αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους; Ολο αυτό οφείλεται σε έναν άνθρωπο –και, για να σας προλάβω, δεν είναι ο Μπουτάρης. Είναι το αντίθετό του ακριβώς. Είναι το πιο απίθανο πρόσωπο που θα μπορούσατε ποτέ να φαντασθείτε ότι θα προέβαλε, και μάλιστα με τέτοιο ηθικό σθένος και διαπρύσιο λόγο, την «υπόθεση» των ομοφυλοφίλων.
Η εντός εισαγωγικών λέξη παραπάνω νομίζω ότι πρέπει να έχει προδώσει την ταυτότητα του προσώπου αυτού. Είναι, βεβαίως, ο Σεβασμιότατος (εκτός της επαρχίας του) και Παναγιότατος (εντός της επαρχίας του) Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος – διότι αυτός καθιέρωσε πρώτος στην ελληνική γλώσσα την ωραία και σεμνότυφη μετωνυμία «η υπόθεση» για την ομοφυλοφιλία.
Την εύστοχη επισήμανση έκαναν πρώτοι οι Βουλαρίνος-Νικολάου του ΣΚΑΪ στο «Ο,τι νάναι» (μακράν η σοβαρότερη πολιτική εκπομπή του ραδιοφώνου, κατά την ταπεινή γνώμη μου). Πώς δεν είχα δει αυτό που τόσο καιρό ήταν μπροστά στα μάτια μου; Ναι, το gay pride ήταν μια αποτυχία στην Ελλάδα. Ισως, εδώ που τα λέμε, να μη χρειαζόταν καν.
Το λέω αυτό, διότι η υποκρισία που διέπει την ελληνική κοινωνία επιτρέπει στην πράξη την κοινωνική ενσωμάτωση και την ελευθερία των ατομικών επιλογών στους ομοφυλοφίλους. Δείτε, λ.χ., πόσοι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ομάδας, που υπολογίζεται περί το 10% του ανθρώπινου πληθυσμού, μετέχουν και μάλιστα διακρίνονται στην πολιτική ή σε άλλους βασικούς θεσμούς της κοινωνικής μας οργάνωσης, χωρίς οι ίδιοι να καταπιέζουν τη σεξουαλική ταυτότητά τους, αλλά και χωρίς να τολμάει κανείς να θίξει το ζήτημα. Εις δε ορισμένους από τους θεσμούς αυτούς, τα ποσοστά ανατρέπονται: το 90% είναι ομοφυλόφιλοι και μόλις το 10% οι ετεροφυλόφιλοι! Επομένως, το πρόβλημα δεν υφίσταται για όσους ομοφυλοφίλους συμβιβάζονται με την υποκρισία. Το πρόβλημα είναι με τους άλλους, που δεν συμβιβάζονται. (Αλλά αυτοί είναι οι λιγότεροι στην Ελλάδα και ίσως αμφισβητήσιμης ελληνικότητας. Οπότε, ποιος νοιάζεται;)
Παρά την αποτυχία του gay pride, όμως, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος κατάφερε να το κάνει επιτυχία στην επαρχία του, ακριβώς επειδή του κήρυξε τον πόλεμο. Είναι μεγίστη η ειρωνεία, βέβαια, ότι αυτό το πέτυχε ο πιο χαρισματικός και φλογερός από τους επιγόνους του Χριστόδουλου. Ο μόνος ιεράρχης που ύψωσε άφοβα τον δαυλό της ελληνικής συνείδησης. Ο μόνος που έως σήμερα τολμά να μιλά για Μακεδονία και Ελλάδα, όπως θα έλεγε ο ίδιος. Ο μόνος, όπως θα έλεγα εγώ, που του αρμόζει το φλογισμένο ράσο του Παπαφλέσσα, μα και αυτό το ηλεκτροφόρο ράσο του Αγίου Γορτυνίας.
Αλλά, τι τα θέλετε; Εδώ είναι Ελλάδα και οι καταστάσεις είναι διαφορετικές. Να δώσω ένα παράδειγμα: Στην Ιρλανδία, παρά την έντονη αντίδραση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (που είναι θεσμός πανίσχυρος και συνυφασμένος με την εθνική ανεξαρτησία τους, όπως και εδώ, δηλαδή), ο κόσμος υπερψήφισε στο δημοψήφισμα την καθιέρωση του γάμου μεταξύ ομοφύλων ατόμων, σε όλες τις διοικητικές επαρχίες της χώρας, εκτός μιας όπου επικράτησε το «όχι» για ελάχιστες ψήφους. Αντιθέτως, εδώ σ’ εμάς, ο αγώνας του πιο επικοινωνιακού από τους ιεράρχες της Εκκλησίας εναντίον της παρέλασης καταλήγει στην πιο αποτελεσματική εκστρατεία που θα μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν οι διοργανωτές της! Γι’ αυτό, εγώ επιμένω και να με συγχωρείτε αν σας κουράζω: εδώ είναι Ελλάδα, οι καταστάσεις είναι διαφορετικές και, κατά κανόνα, παίρνουν τη μορφή της φάρσας…
Κοριολανός
Μένω στο κατ’ εξοχήν genre του Υπαρκτού Ελληνισμού, τη φάρσα, διότι είναι σχεδόν αναπόφευκτη στην επικαιρότητα.
Παραδέχομαι ότι ξαφνιάστηκα όταν άκουσα τους δύο κύριους διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ να αποκλείουν, ο καθένας με τον τρόπο του, οιοδήποτε άνοιγμα προς τον Γιώργο. Σε ό,τι απομένει πια από το ΠΑΣΟΚ και προσπαθεί να αναδιοργανωθεί, δεν θέλουν ούτε να ακούν γι’ αυτόν. Η αποστροφή τους δεν οφείλεται στα γνωστά λάθη που έκανε όσο είχε το τιμόνι, αλλά στην ασύλληπτη ανοησία του να κατέβει με το ΚΙΔΗΣΟ στις τελευταίες εκλογές, με αποτέλεσμα να στερήσει το οικογενειακό κόμμα που το είχε εγκαταλείψει από ένα 2%, τη στιγμή που η εξασφάλισή του ήταν ζήτημα επιβίωσης γι’ αυτό.
Με όρους του κλασικού θεατρικού ρεπερτορίου, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Γιώργος διάλεξε να ανεβάσει τον «Κοριολανό», μια από τις πιο σκληρές τραγωδίες του Σαίξπηρ, και –πώς τα κατάφερε ο μπαγασάκος– την έκανε φάρσα. Πάω στοίχημα ότι, αν δεν υπήρχε ο φραγμός της γλώσσας και της βαλκανικής κουλτούρας, όλο αυτό που πέτυχε ο Γιώργος, ολομόναχος εναντίον του Σαίξπηρ, μπορούσε να το γνωρίζει ο Ιαν Μακ Κέλεν (ο κορυφαίος Κοριολανός της εποχής του), θα τον ενδιέφερε πολύ να μιλήσει με τον Γιώργο…