Η ορολογία η σχετική με τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους «θεσμούς» θυμίζει όλο και περισσότερο την ορολογία που αφορά την πολύχρονη συζήτηση για την επίλυση του Κυπριακού: «έντιμη συμφωνία», «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», «ρεαλιστική συμφωνία», «βιώσιμη λύση». Οποιο από τα δύο κι αν είναι το υπό διαπραγμάτευση θέμα, περίπου ίδια είναι τα συναισθήματα που προκαλεί η πτωτική πορεία από τον απαιτητικό προσδιορισμό «έντιμη» στον υποχωρητικό χαρακτηρισμό «ρεαλιστική».
Περίπου ίδια είναι και η πεποίθηση, τίποτε άλλο από ψευδαίσθηση, ότι τα εθνικά δίκαια, τα δικά μας εθνικά δίκαια, δεν μπορεί παρά να υπερτερούν των στυγνών συμφερόντων των άλλων εμπλεκομένων και ότι κάποια στιγμή, μοιραία, θα επικρατήσουν, χάρη στο ηθικό τους φορτίο, στον ηθικό τους εξοπλισμό. Περίπου ίδια είναι επίσης η αλυσιτελής ιδέα ότι αν εμπλέξουμε στην όλη συζήτηση και κάποιους τρίτους με βαρύνοντα λόγο (τη Ρωσία λ.χ. και την Κίνα), θα βρούμε μια ώρα αρχύτερα το δίκιο μας. Τέλος, ίδια είναι η αντίληψη ότι για να πάρουν τα πράγματα την ευκταία τροπή, αρκεί ένας καλός λόγος της αμερικανικής υπερδύναμης, όπως παγίως την προσωποποιούμε στον εκάστοτε «αγαθό», «ενάρετο» και λίγο ή πολύ «φιλέλληνα» επικεφαλής της.
Εδώ όμως τα κοινά σημεία μάλλον τελειώνουν. Και αρχίζουν οι σοβαρές διαφορές. Η κυριότερη, στην οποία διασταυρώνονται όλες οι υπόλοιπες, αφορά φυσικά την παράμετρο του χρόνου. Στις δεκαετίες του Κυπριακού αντιστοιχούν οι εβδομάδες των διαπραγματεύσεων για το πρόγραμμα οικονομικής επιβίωσης της Ελλάδας, που μπορεί να είναι και μήνες, έτσι όπως μετατοπίζεται συνεχώς η διαβόητη «dead line», από τη μια «τελική προθεσμία» στην επόμενη και στη μεθεπόμενη. Επιπλέον, στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς δεν είναι δυνατόν να υιοθετηθεί σαν μεσοβέζικη «λύση» η πατέντα τής «μη λύσης» που επέλεξε για ικανό χρονικό διάστημα η ελληνοκυπριακή πλευρά, με την αίσθηση ότι τουλάχιστον έτσι τα τετελεσμένα δεν καθίστανται και επίσημα.
Αν στις διαπραγματεύσεις, πρωτίστως με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ελλάδα προσερχόταν μόνο με τα οικονομικά της μεγέθη, η λύση θα είχε ήδη δοθεί και δεν θα ήταν άλλη από την αποπομπή της από την Ευρωζώνη, το πειραματόζωο θα ήταν πλέον περιττό, αλλά και τιμωρητέο. Στο παιχνίδι (ανελέητο, όπως έχουμε ήδη διαπιστώσει) την κρατάει ώς ένα βαθμό το συμβολικό κεφάλαιο του ονόματός της και το ενδεχόμενο να αποδειχθεί τοξικό το Grexit. Κυρίως όμως την κρατάει η στρατηγική της θέση τόσο στα ασταθή Βαλκάνια όσο και σε μια Μεσόγειο που κανένα από τα χρόνια προβλήματά της δεν έχει επιλυθεί, τα δε νέα ούτε λίγα είναι ούτε εύκολα διαχειρίσιμα.
Αρκούν αυτά για να επιτευχθεί μια συμφωνία τόσο έντιμη ώστε να επαναποδίδει στην Ελλάδα το τμήμα της εθνικής της κυριαρχίας που χάθηκε λόγω της μνημονιακής επιτήρησής της; Αρκούν για να τεθεί η μείωση του χρέους στην κορυφή της πρώτης σελίδας της συμφωνίας και όχι σε χαριστική υποσημείωση προς το τέλος; Η ελπίδα δεν απαγορεύεται. Φτάνει να μην εκπίπτει σε αυταπάτη.