Ας υποθέσουμε ότι όντως η καταστροφή της Ελλάδας θα δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, που θα κλονίσουν την παγκόσμια οικονομία. Ας υποθέσουμε ότι αν η Ελλάδα πτωχεύσει επισήμως και αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ, το κοινό νόμισμα θα καταρρεύσει. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι η κατάρρευση του κοινού νομίσματος θα προκαλέσει τη σταδιακή αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία, εννοείται, θα επηρεάσει καταλυτικά και τις ΗΠΑ και πάει λέγοντας. Ας υποθέσουμε ότι όντως σήμερα ο πρόεδρος Ομπάμα διακατέχεται από πανικό και είναι καρφωμένος στην οθόνη του υπολογιστή του για να δει ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του κ. Τσίπρα – δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά κάποιος το είπε στα σοβαρά.
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως είμαστε η πεταλούδα που πετώντας θα προκαλέσει την καταιγίδα στην Καλιφόρνια, όπως ορίζει η θεωρία του χάους. Ας τα υποθέσουμε όλα αυτά, αν και δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι που τα λένε. Κι αν τα υποθέσουμε όλα αυτά, σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε; Το πρώτο και το προφανές είναι πως δεν πρόκειται να μας αφήσουν να καταρρεύσουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, διότι φοβούνται. Το δεύτερο, το ασυνείδητο και το ανομολόγητο, είναι ότι η Ελλάδα για μία ακόμη φορά βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, και για να ενδιαφέρεται τόσο πολύ όλος ο υπόλοιπος κόσμος για τους συνταξιούχους της «κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ» που μας το κρύβουν και θέλουν να μας το πάρουν.
Υπάρχει κάτι διεστραμμένο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την όλη υπόθεση; Αν στον ναρκισσισμό υπάρχουν στοιχεία διαστροφής τότε, ναι, υπάρχει κάτι το διεστραμμένο. Και αν χαρακτήρες σαν τον κ. Βαρουφάκη ή σαν τον κ. Τσίπρα απολαμβάνουν τέτοια δημοφιλία είναι ακριβώς επειδή ένα μεγάλο μέρος του κοινού τους ταυτίζεται με τον ναρκισσισμό τους, όσο κι αν διαφέρουν μεταξύ τους. Αν μετρήσουμε πόσες εργατοώρες έχει αναλώσει η ευρωπαϊκή ηγεσία τους τελευταίους πέντε μήνες για την ελληνική υπόθεση, και πόσα άρθρα έχουν γραφεί και πόσες συνεντεύξεις έχουν δοθεί, τότε, αν μη τι άλλο, μπορούμε να πούμε ότι τα καταφέραμε. Επιτέλους, δεν περνάμε απαρατήρητοι. Επιτέλους, μας υπολογίζουν.
«Δεν είναι νάρκισσος όποιος το επιθυμεί», έγραψε κάπου ο Ζαν Ζενέ, επισημαίνοντας πως θα πρέπει ο θαυμασμός που έχεις για τον εαυτό σου να έχει και κάποιο αντίκρισμα στους άλλους. Ομως αυτό ελάχιστα μετράει στη χώρα όπου ο ναρκισσισμός πουλιέται εξίσου φτηνά με τις απόψεις, αφού και οι μεν και ο δε αδιαφορούν για την πραγματικότητα, για τους περίφημους άλλους. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς από τους ρήτορες της καταστροφής πώς μπορεί να αισθάνεται ο Γερμανός ή ο Γάλλος πολίτης όταν τους ακούει να λένε ότι η Ελλάδα θα τους καταστρέψει; Αναρωτήθηκε πώς αισθάνεται όταν ακούει την έκφραση «τουρίστας φιλέλληνας» για τον Γιουνκέρ; Και γιατί δεν υπάρχει η λέξη «φιλογάλλος», «φιλογερμανός» ή «φιλολουξεμβουργιανός»; Μα είναι απλό. Επειδή για καμία απ’ αυτές τις χώρες δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ ο κόσμος όσο για την Ελλάδα.
Και αν δεν καταστραφούν, ενώ εμείς θα έχουμε καταστραφεί; Μα τότε θα μας έχουν καταστρέψει, γιατί είμαστε τόσο σημαντικοί που δεν μας άντεχαν. Ο ναρκισσισμός μας θα βγει ζωντανός μέσ’ από τα ερείπια της χώρας. Και θα ’μαστε και πάλι οι πρώτοι.