Οταν ο Μαξ πήρε το όπλο του

2' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«​​Η ελπίδα είναι λάθος. Αν δεν μπορείς να διορθώσεις ό,τι έχει χαλάσει, τρελαίνεσαι». Μιλάει ελάχιστα ο κινηματογραφικός ήρωας Μαξ Ροκοτάνσκι ώστε και αφηρημένος να είσαι –αδύνατον βέβαια στη συγκεκριμένη ταινία– δεν προσπερνάς τη φράση. Αυτή η φουτουριστική, δυστοπική, με την αισθητική του graphic novel, παραγωγή εντάσσεται, επισήμως, στο είδος «επιστημονική φαντασία» και έχει φανατικούς θεατές. Ο τέταρτος κατά σειρά «Mad Max» (μετά τον πρώτο του 1979), του Αυστραλού Τζορτζ Μίλερ, δικαιώνει απολύτως τον συμπληρωματικό τίτλο του «Ο δρόμος της οργής». Η δυναμική, παραισθητική προσέγγιση ενός πιθανού μέλλοντος της δίνει διαστάσεις σύνθετες, έτσι ώστε να δημιουργεί «είδος» σχεδόν από μόνη της.

Επιστρέφουμε στην αρχική φράση, που προφέρει ο Μαξ προς το τέλος της ταινίας, πριν από την ολοκληρωτική σύγκρουση με όσους εκπροσωπούν το τερατώδες κακό. Το τοπίο γύρω του είναι άμμος και θάνατος. Η βία και η παράνοια είναι οδηγοί επιβίωσης. Διαδοχικοί πόλεμοι για το πετρέλαιο, για το νερό, προκαλούν τον σταδιακό αφανισμό του πληθυσμού, όσοι απομένουν είναι σαν μακρινή ανάμνηση του ανθρώπινου είδους.

Σ’ αυτό το περιβάλλον είναι πράγματι λάθος να μιλάς για ελπίδα. Ομως, ακόμη κι εκεί, στην εσχατολογική εκδοχή του πλανήτη Γη, οφείλεις να «διορθώνεις ό,τι έχει χαλάσει, αλλιώς τρελαίνεσαι». Γι’ αυτό και ο Μαξ γυρνάει πίσω, στο σημείο εκκίνησης, για να τακτοποιήσει παλιούς λογαριασμούς, διεκδικώντας έτσι την πιθανότητα σε μια επόμενη μέρα.

Το παρελθόν τού επιτίθεται μέσα από οικείους νεκρούς – αγαπημένα πρόσωπα. Ενας κόσμος που συγκρούεται με σφοδρότητα μέσα του, εφιαλτικά. Ο εξωτερικός εφιάλτης έχει όψη μοχθηρή, την όψη της βαρβαρότητας, μιας ολικής παραμόρφωσης που τρέφεται μόνο από αίμα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να εκτιναχθούμε στην εποχή που ο μόνος τρόπος για να ζήσεις είναι να πολεμήσεις μέχρι θανάτου, δεν χρειάζεται δηλαδή να κάνουμε τον κύκλο, να βρεθούμε στις απαρχές της ανθρωπότητας, για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν προχωράει αν δεν αντιμετωπίσει κανείς την «ακαταστασία» που φέρνει τη σύγχυση, την επανάληψη των ίδιων λαθών, μπλοκάροντας κάθε εξέλιξη.

Κοινωνίες σε κρίση, άνθρωποι σε κρίση, διχασμένοι ανάμεσα σε αυτό που δεν έχουμε και στην επιθυμία να ξαναβρούμε αυτό που είμαστε και μοιάζει οριστικά χαμένο.

Πώς μπορεί κανείς να μετατρέψει το δυσανάγνωστο παρελθόν σε εποικοδομητικό μέλλον; Πώς μπορεί να απαλλαγεί από την αυταρέσκεια του θύματος, να ανασυνθέσει τις ψηφίδες της δικής του προσωπικής ιστορίας, να αντλήσει τη δύναμη μέσα σε μια πραγματικότητα που είναι ούτως ή άλλως αλλόκοτη;

Πώς μπορεί, εν ολίγοις, να ψαύσει τα τραύματα, ώστε να ανασυνθέσει πορεία και διαδρομή;

Ο Μαξ έγινε, αναγκαστικά, πολεμιστής. Δεν επιστρέφει «για να διορθώσει, ότι έχει χαλάσει» μέσα από κάποια ψυχαναλυτική διαδικασία. Το ένστικτο είναι ο καλύτερος σύμμαχός του, η πίεση που γίνεται αφόρητη, που τον «τρελαίνει».

Οι εχθροί του δεν είναι μόνο εξωτερικοί – αυτοί, σε τελευταία ανάλυση, είναι πανίσχυροι αλλά ορατοί. Με τους «άλλους» παλεύει, ανοχύρωτος. Εμφανίζονται –οι οικείοι νεκροί– τη στιγμή που δεν τους περιμένει. Του στήνουν καρτέρι, απαιτούν χώρο και δικαίωση. Εν προκειμένω, η δολοφονημένη σύζυγος και κόρη είναι η διαρκής δική του ενοχή. Πού ήταν όταν εκείνες τον χρειάζονταν; Το κυνηγητό είναι ανελέητο, οι μάχες που δίνει είναι ατελείς και ατελέσφορες.

Γι’ αυτό και πρέπει να «διορθώσει». Δεν μπορεί να λησμονήσει, δεν θα λησμονήσει. Αλλά και δεν υπεκφεύγει, δεν συνεχίζει την άσκοπη περιπλάνηση. Επιστρέφει για να «συναντήσει» τους δαίμονες, να συγκρουστεί μαζί τους γνωρίζοντας ότι θα έχει απώλειες. Ο αγώνας του, όμως, δεν είναι να υπερισχύσει των (εξωτερικών) εχθρών, αλλά να μην ηττηθεί από την τρέλα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή