Είναι χρήσιμο να μην παρασυρθούμε από την αγωνία που δημιουργεί η κατάρρευση των συνομιλιών. Είναι αυτονόητο ότι η κυβέρνηση θα τροποποιήσει τον τρέχοντα προϋπολογισμό και θα βάλει νέους, πρόσθετους φόρους. Πράγματι, οι παραδοχές και προβλέψεις, στη βάση των οποίων ψηφίστηκε από την ηττηθείσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία η εξέλιξη των κρατικών λογαριασμών, έχουν διαφοροποιηθεί άρδην.
Οι δημοσιονομικοί αριθμοί είναι δεμένοι μεταξύ τους. Αν δεν εισπραχθεί ένα προβλεπόμενο έσοδο, μια ισόποση δαπάνη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η υποχρέωση για την κυβέρνηση να αφαιρεί από την πλευρά των δαπανών όσα δεν εισπράττει στην πλευρά των φόρων είναι ο μόνος σίγουρος κανόνας που μας διδάσκει η λογιστική και επί του οποίου συγκροτεί τις αναλύσεις της η οικονομική επιστήμη.
Ποια δαπάνη θα επιλέξει να μειώσει η κυβέρνηση είναι, πράγματι, ζήτημα πολιτικής απόφασης. Η οποία, σε κάθε περίπτωση, έχει συγκεκριμένες αλλά διαφορετικές επιπτώσεις στη λειτουργία της οικονομίας. Το διαπιστώσαμε με τον χειρότερο τρόπο, επειδή οι κυβερνήσεις περικόψαν με τον πιο άγριο τρόπο τις δαπάνες για επενδυτικά έργα. Πράγματι, το 2009 η Γενική Κυβέρνηση επένδυε 11 δισ. έναντι 39 δισ. ιδιωτικών επενδύσεων. Η δημοσιονομική προσαρμογή, που μετά το 2010 κατέστη επιβεβλημένη, εξαφάνισε πρακτικώς τις επενδύσεις στην οικονομία και ειδικότερα την επενδυτική συμβολή του κράτους. Ετσι, στην πενταετία 2010-2014, κατά μέσο όρο, το κράτος έβαζε μόνον 5,8 δισ. έναντι 27 δισ. του ιδιωτικού τομέα. Το κράτος διέλυσε την επενδυτική του δαπάνη ακριβώς όταν η οικονομία την χρειαζόταν περισσότερο παρά ποτέ, ώστε να συγκρατήσει την ύφεση και, κυρίως, να σταματήσει την ανεργία.
Στην καταστροφική αυτή επιλογή πρέπει να προσθέσουμε ότι το κράτος εξάντλησε την αποταμιευτική και επενδυτική δυνατότητα του επιχειρηματικού τομέα, επιβάλλοντας τρομακτικούς φόρους παντός είδους. Επιπλέον, οι τράπεζες έχασαν με ταχύ ρυθμό την πιστοδοτική τους ικανότητα, με αποτέλεσμα να στερέψει δραστικά και απότομα το οξυγόνο που προσφέρουν στην οικονομία τα νέα δάνεια.
Από όσα γίνονται γνωστά, η δημοσιονομική πολιτική που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση, είτε έχουμε συμφωνία, είτε όχι, στηρίζεται και πάλι στους φόρους. Ειδικότερα, η κυβέρνηση «κουρεύει» εκτάκτως και αναδρομικά τα επιχειρηματικά κέρδη και τα εισοδήματα της «μεσαίας τάξης» επιπροσθέτως των φοροεπιδρομών που ήδη έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Ας μην τα ρίχνουν στους εταίρους και δανειστές. Η νέα «αριστερή» κυβέρνηση, στον δρόμο που χάραξαν οι σοσιαλοσυντηρητικοί συνεχίζει, με την υποστήριξη των εταίρων αλλά και χωρίς αυτήν αν έτσι μας προκύψει, το μόνο που ξέρει κάνει: «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας».