Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της προέδρου της Βουλής εναντίον του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα υπογραμμίζει τη ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίματος και αναδεικνύει την πίεση που δέχονται οι θεσμοί αυτή την εποχή της μεγάλης σύγχυσης. Εως πρόσφατα, η Ελλάδα είχε μία φωνή – η κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι αρμόδιοι θεσμοί εξέφραζαν τη χώρα στον βαθμό που τους αναλογούσε. Η κεντρική τράπεζα και η στατιστική υπηρεσία, για παράδειγμα, εξέδιδαν τις εκθέσεις τους και η κυβέρνηση χάραζε το πρόγραμμά της βάσει αυτών, και οι ξένοι γνώριζαν πού βρισκόμαστε. Σήμερα, ενώ η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα σε όλα τα μέτωπα, παρατηρούμε την αποσύνθεση να φθάνει στα ανώτατα επίπεδα της λειτουργίας του πολιτεύματος. Αντί να λειτουργούν σαν διαφορετικά μέρη ενός συνόλου, η κυβέρνηση και διάφοροι θεσμοί βρίσκονται σε αντίθεση. Η επιδίωξη επιλεκτικής σχέσης με κάποιους θεσμούς άρχισε πριν από καιρό, με τον επίμονο διωγμό του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ ώστε να μπορεί να «τεκμηριωθεί» η καταγγελία ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο με την ψευδή διόγκωση του ελλείμματος του 2009. Το γεγονός ότι τα στοιχεία επιβεβαιώθηκαν από τον χρόνο και ότι η Eurostat και το Διεθνές Ινστιτούτο Στατιστικής υπογραμμίζουν ότι τα στοιχεία της ελληνικής υπηρεσίας στατιστικής είναι φερέγγυα, απλώς ενθαρρύνει πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ και στον φαντασιόπληκτο κυβερνητικό εταίρο ΑΝΕΛ να πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον τους, όχι ότι κάνουν λάθος.
Πάνω σε αυτήν τη βάση δομείται το σενάριο της ημέρας μετά την ενδεχόμενη αποτυχία να υπογραφεί συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών. Εδώ και καιρό, υπουργοί, βουλευτές και στελέχη των κομμάτων της κυβέρνησης και οι οπαδοί τους συμπεριφέρονται σαν να είναι οι μόνοι που νοιάζονται για την τύχη της χώρας· όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι «δωσίλογοι», «υπηρέτες των δανειστών» και εκπρόσωποι μιας «τρόικας εσωτερικού». Ενώ η κυβέρνηση αδυνατεί ή αδιαφορεί να παρουσιάσει σενάριο που να πείθει ότι η ρήξη με τους εταίρους και δανειστές δεν θα είναι καταστροφική, απαιτούν σιωπή απ’ όσους ανησυχούν. Ηταν, λοιπόν, παρότι μεγάλο ατόπημα, ένα μικρό βήμα για να πιστέψει η πρόεδρος της Βουλής ότι το κράτος είναι αυτή. Πράγματι, ο θεσμός τής επιτρέπει μεγάλη προβολή και σημαντικές εξουσίες, αλλά όχι τόσες όσες να της επιτρέπεται, αφενός, να στήνει επιτροπές κομμένες και ραμμένες για να βγάλουν τα συμπεράσματα που αυτή επιδιώκει και, αφετέρου, να χαράζει δική της πολιτική με επιθέσεις σε ξένες κυβερνήσεις και οργανισμούς, καθώς και σε όσους ελληνικούς θεσμούς προκαλούν τη μήνιν της. Ας μην ξεχνάμε (όσο και αν θέλουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες σε άλλους) ότι ένας από τους κύριους λόγους που η χώρα έφθασε σε αυτό το σημείο ήταν η αυθαιρεσία των κρατούντων και η υπονόμευση των θεσμών που έπρεπε να τους ελέγχουν.
Τέτοια αλαζονεία την ώρα που κρίνεται η τύχη της χώρας, τέτοια εμμονή από ανθρώπους που δεν έχουν να επιδείξουν κάποια ιδιαίτερη επιτυχία ή ικανότητα στο παρελθόν, αποδεικνύει μια βαθύτατη περιφρόνηση για όλους. Και ενώ μας περιφρονούν, αξιώνονται να είναι οι μόνοι που μιλούν για λογαριασμό μας.