Θα θυμόμαστε αυτή την εβδομάδα ως σημείο όπου οι περισσότεροι από εμάς καταλάβαμε ότι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας δεν θα έχουν «happy end». Η τάχιστη ροή των εξελίξεων δεν επιτρέπει πολύ χρόνο για στοχασμούς, αλλά η μελαγχολία της απογοήτευσης ίσως μας οδηγήσει να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε, τι διακυβεύεται και τι πρέπει να γίνει. Μακάρι η νέα σοφία να μας απελευθερώσει από τη διχόνοια και να μας επιτρέψει να κοιτάξουμε προς το μέλλον.
Η περασμένη εβδομάδα κλόνισε την εμπιστοσύνη και των πιο φανατικών οπαδών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν δέχονταν κανέναν συμβιβασμό με τους δανειστές, και αυτών που πίστευαν ότι οι εταίροι μας θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρατήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ενώ αντίπαλες διαδηλώσεις στην Αθήνα έδειχναν πόσο διευρυνόταν το ρήγμα μεταξύ των δύο πλευρών, η κυβέρνηση εξέπληξε τους οπαδούς της με μια πρόταση για ένα πακέτο μέτρων αξίας 8 δισ. ευρώ που παραβίαζε πολλές από τις «κόκκινες γραμμές» της. Πριν συνηθίσουμε, όμως, στην ιδέα ότι θα επιτευχθεί συμφωνία (έστω με δυσβάσταχτα μέτρα), οι πιστωτές επανήλθαν με την παλαιότερη πρότασή τους, ενώ ο χρόνος για λύση τελείωνε.
Ξαφνικά, οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, που πίστευαν ότι είχαν μονοπώλιο στον πατριωτισμό και στην αξιοπρέπεια, αναγκάστηκαν να διαλέξουν μεταξύ της στήριξης της κυβέρνησης και της υπονόμευσής της· την ίδια ώρα, έως και οι πιο φανατικοί υπέρ της Ε.Ε. Ελληνες αναρωτιούνταν εάν υπήρχε ένα ισχυρό ρεύμα στην Ευρώπη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που θέλει (για όποιο λόγο) να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ και θα έκανε ό,τι γινόταν για να μην μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συμβιβαστεί. Η απόρριψη της ελληνικής προτάσεως από την τρόικα απελευθέρωσε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα από το να είναι ο μόνος υπεύθυνος για το ενδεχόμενο της αποτυχίας να βρεθεί λύση. Μπορούσε να φύγει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά έμεινε. Τώρα, και το «κατεστημένο» είχε χάσει το μονοπώλιο στην υπευθυνότητα.
Χθες βράδυ, ήταν αδύνατο να γνωρίζουμε πού θα οδηγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ηταν σαφές, όμως, ότι πολύ περισσότεροι Ελληνες είχαν κατανοήσει ότι όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, η Ελλάδα έχει μακρύ και δύσκολο δρόμο προς την ανάκαμψη. Μια παράταση της σημερινής κατάστασης θα επιτείνει την αβεβαιότητα αλλά θα αφήσει ανοιχτή την πόρτα για λύση· ρήξη με τους δανειστές θα ρίξει την Ελλάδα σε ακόμη πιο ταραγμένα νερά, ενώ είναι δεδομένη η αδυναμία της να κολυμπήσει· μια λύση θα επιτρέψει στη χώρα να αρχίσει την ανοικοδόμηση, αλλά κάτω από το καχύποπτο βλέμμα δανειστών και εταίρων που δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρώσουμε τις δεσμεύσεις μας.
Παρότι κλονίστηκαν τα πιστεύω των δύο στρατοπέδων στην Ελλάδα, οι ακραίοι θα συνεχίσουν να ρίχνουν την ευθύνη για ό,τι συμβεί ο ένας στον άλλον. Ενας μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων, όμως, θα δει ότι η ιστορία της διαπραγμάτευσης δεν έχει ευτυχές τέλος. Το τέλος θα είναι αίσιο όταν καταλάβουμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τη χώρα μας. Και μόνο εφόσον είμαστε ενωμένοι.