Οι εξελίξεις της νύχτας της Παρασκευής αποκάλυψαν τον μέχρι προχθές κρυφό στόχο της κυβέρνησης, που είναι η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη επιρρίπτοντας την ευθύνη στους δανειστές. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει, δεν αρμόζει και δεν χωράει στην Ευρώπη όπως είναι σήμερα. Δεν θα χωρούσε ωστόσο, ούτε στην Ευρώπη όπως την είχαν οραματισθεί οι ιδρυτές της, ούτε στην Ευρώπη του Ντελόρ, του Κολ και του Μιτεράν, αλλά ούτε και στην Ευρώπη του μέλλοντος, όπως τουλάχιστον αυτή διαγράφεται με τα γνωστά δεδομένα. Κάτι που το γνώριζαν και το γνωρίζουν η ηγεσία και τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και βασική πρόθεση – πρόφασή τους ήταν και είναι να αλλάξουν την Ευρώπη, είτε πίστευαν ότι μπορούσε να γίνει αυτό είτε όχι.
Οι μισοί από εκείνους που διαμόρφωσαν και εκφράζουν το κυβερνητικό κόμμα προέρχονται από το ΚΚΕ, οι άλλοι μισοί ακολούθησαν το ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά του Γιάννη Μπανιά όταν διασπάστηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού, με κύριο λόγο διαφωνίας την κατάργηση του «Κ», δηλαδή του προσδιορισμού «Κομμουνιστικό» από την ονομασία της Ελληνικής Αριστεράς στην οποία ήθελαν να το μεταλλάξουν τότε οι Λεωνίδας Κύρκος και Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας προέρχεται αρχικά από την ΚΝΕ και αναρριχήθηκε στην ηγεσία ως πολιτικό παιδί του Αλ. Αλαβάνου που είναι φανατικός οπαδός της… δραχμής. Στην πορεία εντάχθηκαν και πρόσωπα όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γ. Βαρουφάκης, η Ραχήλ Μακρή, μεταξύ άλλων!
Τα παραπάνω, μαζί με τα πολιτικά κείμενα, τις αντίστοιχες αποφάσεις και τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύουν πανηγυρικά ότι το DNA του -και επομένως και της κυβέρνησης – διαφέρει ριζικά από εκείνο της Ευρώπης. Η πολιτική κοσμοθεωρία του δεν εντάσσεται στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή και τους κανόνες της. Με την πιο απλουστευτική ερμηνεία, το συμπέρασμα είναι ότι έχει χάσει συλλογικά δύο-τρεις δεκαετίες στην παρακολούθηση των εξελίξεων στον κόσμο γενικότερα και στη δική μας ήπειρο ειδικότερα. Φυσικά, από την πρώτη στιγμή ήταν βέβαιο ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν άφηνε την παραμικρή πιθανότητα για αλλαγή της Ευρώπης στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό είναι μια «λεπτομέρεια» που δείχνει ότι ή η ηγεσία και τα μεγαλοστελέχη δεν ήξεραν τι τους γίνεται ή παραπλανούσαν εαυτούς και πολίτες. Και τα δύο, πολιτικά ασυγχώρητα.
Η εμπειρία των τελευταίων πέντε μηνών και μαζί της το αποτέλεσμα δείχνουν ότι η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να ανεχθεί στους κόλπους της μια κυβέρνηση με τόσο διαφορετικό DNA, αποφασισμένη ταυτόχρονα να επιβάλει τις αξίες και τις απαιτήσεις της σε όλους τους υπόλοιπους εταίρους, αλλά και στο ΔΝΤ. Με δαπάνες τους μάλιστα. Η γνωστή πρόταση της ελληνικής πλευράς που χαρακτηρίστηκε «βάση διαπραγμάτευσης» και αντιμετωπίστηκε σχετικά θετικά, πρόωρα όμως, από τη γαλλοφέρνουσα Κομισιόν (Γιουνκέρ, Μοσκοβισί και στο βάθος Ολάντ) προέβλεπε ότι το 93% των κονδυλίων που θα έπρεπε να εξοικονομηθούν θα προέρχονταν από φορολόγηση, ενώ δεν υπήρχε καμία σχεδόν πρόνοια για μεταρρυθμίσεις και περικοπές δαπανών. Απηχούσε δηλαδή την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί κρατικοκεντρισμού, αναδιανομής του εισοδήματος με ισοπέδωση προς τα κάτω και περιφρούρησης, έστω επικοινωνιακά, των περιβόητων «κόκκινων γραμμών» σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Καμία σχέση με τις εξαγγελίες περί ανάπτυξης ή δυνατότητας σταδιακής μείωσης του χρέους μακροπρόθεσμα.
Είναι φανερό ότι την περασμένη εβδομάδα (που άρχισε η «πραγματική διαπραγμάτευση» κατά τον πρωθυπουργό) η προσπάθεια της κυβέρνησης επικεντρώθηκε στην υλοποίηση των εξαγγελιών της περί αναδιανομής του εισοδήματος, αδιαφορώντας για την ανάπτυξη, ώστε να μπορεί να το επικαλείται στο εσωτερικό. Οι δανειστές από τη δική τους πλευρά ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν τη δική τους φιλοσοφία, για ευνόητους λόγους που δεν είναι αποκλειστικά και μόνο οικονομικοί. Η Ενωμένη Ευρώπη είναι ένα ολόκληρο σύστημα αξιών πάνω στο οποίο στηρίζεται η Δύση. Με αυτή την έννοια, η βούλησή τους ήταν και είναι να αλλάξουν το DNA της ελληνικής κυβέρνησης, αποδεικνύοντας παράλληλα το ανέφικτο των υποσχέσεων που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τουλάχιστον στην Ευρωζώνη, στην οποία τα κράτη που την απαρτίζουν εντάχθηκαν με τη δική τους θέληση, δεν μπορεί κανένα κόμμα να διεκδικεί την εξουσία τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια», ιδιαίτερα αν δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις με δικές του δυνάμεις.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν στην πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει DNA ο ΣΥΡΙΖΑ και η απάντηση είναι «όχι με το συγκεκριμένο προσωπικό». Η εξέλιξη του εθνικού «δράματος» είναι μπροστά μας!