Την ώρα που ξεκινώ να γράφω το σημερινό σημείωμα, ακούω από το ραδιόφωνο (που έχει γίνει πια μόνιμη ηχητική υπόκρουση μιας καθημερινότητας που περνά με το πρόσωπο κολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή…) ότι ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ ερμήνευσε το αποτέλεσμα του αυριανού δημοψηφίσματος στην Ελλάδα ως «επιλογή ανάμεσα σε ευρώ και πιθανό Grexit» ― είναι τα δικά του λόγια. Ωστόσο, εκείνο που δίνει στη λιτή δήλωση του Γάλλου προέδρου μεγάλη συμβολική σημασία είναι ότι την έκανε από το γραφικό Μπενίν της Δυτικής Αφρικής. (Μπενίν είναι η τέως Δαχομέη, για όσους αγαπούν τη μουσική του Τζον Κολτρέιν…).
Οι υπαινιγμοί είναι το μέγιστο που μπορεί να προσφέρει ένας πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, εφόσον θέλει να προειδοποιήσει δημοσίως κάποιους τρίτους για ένα τόσο λεπτό θέμα όπως το δημοψήφισμα. Τέτοια ώρα όμως, οι υπαινιγμοί περιττεύουν. Αλλωστε, πού να τους προσέξεις, όταν ο Μαδούρο, εκκωφαντικός και χειρονομώντας αρειμανίως, στέλνει μήνυμα στήριξης στο «όχι» από την κρατική τηλεόραση της τσαβικής Βενεζουέλας; Φορούσε κάτι ανάμεσα σε στρατιωτικό χιτώνιο ή σακάκι τύπου σαφάρι και ήταν τόσο αφελής, ώστε για να μας ενθαρρύνει στην πορεία του «όχι», μας είπε ότι εκείνοι όταν έκαναν την Μπολιβαριανή επανάσταση… «έτρωγαν ζωοτροφές». (Ετσι, βέβαια, εξηγούνται πολλά για τον ίδιο! Ας είναι καλά ο άνθρωπος, να χαίρεται τις πλουμιστές φόρμες του και την μπολιβαριανή κοσμοθεωρία του, αλλά και μόνο που τον βλέπεις λες: να ένας βλάκας…).
Εκτός Ευρώπης, ακόμη και κατά τα πρώτα στάδια της απομάκρυνσής μας από αυτή, η Ελλάδα θα καταστεί ιδιαίτερα ευάλωτη σε θέματα ασφαλείας. Πόσο αφελής και παιδαριώδης, μέσα στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, είναι η πρόσκληση που μας απευθύνει λ.χ. ο Λαφαζάνης για να ακολουθήσουμε πορεία προς το άγνωστο, φαίνεται από την πρόσφατη πρόταση του Φιλοκουρδικού Κόμματος της Τουρκίας (είδατε οι φίλοι σας οι Κούρδοι;) προς την τουρκική κυβέρνηση. Της ζητεί να αγοράσει ελληνικό χρέος για να μας στηρίξει. Με άλλα λόγια, οι κατατρεγμένοι από τον κεμαλισμό Κούρδοι προτείνουν στους Τούρκους ισλαμιστές (ήπιας μορφής) να συνεργασθούν για τον κοινό σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Να πεισθούν όσοι ανησυχούν στην Τουρκία ότι και οι δύο αυτές πολιτικές αποκλίσεις από την πολιτική παράδοση της Τουρκίας εξακολουθούν να σέβονται την κληρονομιά του Κεμάλ και, κυρίως, να τη συνεχίζουν με τον τρόπο τους. Βλέπετε, στις διεθνείς σχέσεις, οι φιλίες δεν είναι όπως η αναζήτηση γκόμενας σε μια μπαρότσαρκα ― γιατί προφανώς με τα μέτρα παρομοίων εμπειριών φαντάζεται την εξωτερική πολιτική ο Λαφαζάνης.
Αυτά τα καταγράφω και τα σχολιάζω, απλώς επειδή συμβαίνουν. Προέχει όμως πολύ σοβαρότερος λόγος για τον οποίο δεν διανοούμαι να ψηφίσω οτιδήποτε άλλο εκτός από «ναι». Αναφέρομαι στον αυταρχισμό.
Ο αυταρχισμός τους δεν είναι μόνο της Κωνσταντοπούλου. Τον διαπιστώνουμε ακόμη και στις ανακοινώσεις ασήμαντων κρατικών οργανισμών, διά των οποίων κάποιοι κομματικοί υπαγορεύουν στο κοινό πώς πρέπει να σκέπτεται. Πρόκειται, δε, για έναν ιδιότυπο αυταρχισμό, ολοκληρωτικού τύπου· διότι όχι μόνον απαγορεύουν συγκεκριμένες λέξεις, διατυπώσεις, ερωτήσεις, αλλά απαιτούν κιόλας να συμφωνείς με τη δική τους εκδοχή της αλήθειας. Το έδειξαν όλη την εβδομάδα που πέρασε, με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους.
Το έδειξαν, επίσης, με την απροκάλυπτη εκμετάλλευση των κρατικών μηχανισμών για την προεκλογική εκστρατεία τους, αλλά και πιο πριν με τη μεθόδευση του δημοψηφίσματος και τη διατύπωση του ερωτήματος.
Χειρίστηκαν όλο το ζήτημα με τέτοιο τρόπο, ώστε με την ενδεχόμενη επικράτηση του «όχι» να έχουν υφαρπάξει μια λευκή εντολή από το εκλογικό σώμα, για να την ερμηνεύσουν όπως θέλουν!
Το δείχνουν, ακόμη, στη συνέπεια με την οποία επιδίδονται στη συστηματική κατεδάφιση των σχέσεών μας με την Ευρώπη. (Με την ευκαιρία, όταν όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η Ελλάδα πάει σε δημοψήφισμα για το ευρώ και την Ευρώπη, και ο Βαρουφάκης λέει στους εταίρους μας στο Eurogroup «δώστε μου το χρέος, να σας δώσω το δημοψήφισμα», να με συγχωρείτε, αλλά αυτό εγώ δεν το λέω ούτε εξυπνάδα ούτε περηφάνια. Το λέω αλητεία και με κάνει να ντρέπομαι για τη χώρα μου…). Το δείχνουν, βεβαιότατα, στο, ούτως ειπείν, «σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ» με τη Χρυσή Αυγή! Θέλετε κάτι περισσότερο; Υπάρχει, δυστυχώς…
Πρόκειται για την επίσκεψη του Τσίπρα στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης ―στην «πρώτη στρατιωτική μονάδα της χώρας», που είπε ο Ευάγγελος― μόνο και μόνο για να τον βεβαιώσει δημοσίως ο Καμμένος ότι «ο στρατός εγγυάται την ασφάλεια της χώρας στο εσωτερικό». Δικαίως η Ν.Δ. το ανέδειξε αμέσως σε κορυφαίο ζήτημα. Πρόκειται για τη σοβαρότερη συνεισφορά στην τροπή προς ένα κλίμα «Εαμοκρατίας» (δηλαδή, εαμικής τρομοκρατίας, σε κανονικά ελληνικά) που παίρνει η επεισοδιακή διακυβέρνηση της χώρας από τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ― συγγνώμη, παραλίγο να το ξεχάσω: και Χρυσής Αυγής.
Φοβάμαι ότι ζούμε ένα τσαβικό πραξικόπημα εν εξελίξει. Είναι υποχρέωσή μας ως δημοκρατικών πολιτών να το ακυρώσουμε με την επικράτηση του «ναι» στο σημερινό δημοψήφισμα. Η Ευρώπη είναι η μόνη ασπίδα μας από αυτούς τους ανισόρροπους.
Παρόλα αυτά… Να σας προειδοποιήσω ότι η αξιοπιστία της κρίσης μου είναι αμφισβητήσιμη. Οταν το 2012 έγραφα εδώ ότι η εμφάνιση ακροδεξιάς βίας μας αφύπνισε απέναντι στο φαινόμενο και της ακροαριστερής βίας, ο ΣΥΡΙΖΑ μου περιποιούσε την τιμή της καταγγελίας με ανακοίνωση Σκουρλέτη. Οταν, αργότερα, πολλοί δημοσιογράφοι προειδοποιούσαμε για το δεινό ενδεχόμενο των κλειστών τραπεζών, της εξαφάνισης του ρευστού και της αναπόφευκτης διολίσθησης προς τη δραχμή, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι κινδυνολογούσαμε. Εύχομαι να κινδυνολογούμε και τώρα…
Προσοχή
Μόνο σταυρό στο κουτάκι του «ναι»! Ούτε χι επιτρέπεται ούτε check (το βελάκι που είναι στραμμένο προς τα κάτω). Οτιδήποτε άλλο εκτός από σταυρό και το ψηφοδέλτιο ακυρώνεται.