Από την περασμένη εβδομάδα οι νέοι, που είχαν συνηθίσει αλλιώς, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση ούτε στο PayPal, ούτε στο Ebay. Δεν μπορούν να κάνουν ηλεκτρονικές συναλλαγές. Δεν μπορούν να αγοράσουν εισιτήρια για το εξωτερικό, παρά μόνο τοις μετρητοίς. Είναι πολλά αυτά που δεν μπορούν να κάνουν. Κατά περίεργο τρόπο ξαναγύρισαν για λίγο στη δεκαετία του ’80 με τις ουρές στις τράπεζες (προς το παρόν όχι για αγορά συναλλάγματος) και τα σύνορα εν μέρει κλειστά. Κυρίως νιώθουν όπως νιώθαμε τότε εμείς. όταν βλέπαμε τους ορίζοντες φραγμένους. Το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που είχε τις πόρτες για όλα τα όνειρα ανοιχτές, θολώνει. Οι επιλογές των νέων ανθρώπων σήμερα είναι λιγότερες απ’ όσες ήταν πριν από έξι μήνες· όχι πολύ λιγότερες, αλλά σαφώς περιορισμένες.
«Μικρό το κακό», μπορεί να πουν οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, δηλαδή τα κομματικά ρουσφέτια που νομίζουν ότι το Δημόσιο είναι ένα ασφαλές λιμάνι που μόνο σκοπό έχει να τρέφει κάποιους· ανεξαρτήτως σε τι νόμισμα τους πληρώνει. Είναι έτσι; Ας ξεχάσουμε για λίγο ότι οι κοινωνικές καταστροφές είναι το άθροισμα πολλών «μικρών κακών». Το σημαντικό είναι ότι το δημοψήφισμα ανέδειξε μια νέα τομή της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή δεν είναι πολιτική, δεν είναι ταξική. Είναι τομή προόδου-οπισθοδρόμησης. Είναι από τη μία μεριά αυτοί που – λίγο,πολύ- βολεύτηκαν στο προηγούμενο σάπιο σύστημα, που θέλουν τη βολή τους σε βάρος των άλλων. Αυτοί δεν είναι Αριστεροί ή Δεξιοί. Είναι το άθροισμα της οπισθοδρόμησης, όπως φαίνεται και στη μεγάλη συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Να σημειώσουμε ότι μόνο ως νεοσυντηρητική συμμαχία μπορεί να νοηθεί αυτό το κυβερνητικό τερατούργημα ακροαριστερών με ακροδεξιούς. Από την άλλη μεριά είναι οι νέοι (κατά κύριο λόγο) Ελληνες των ανοιχτών οριζόντων. Είναι όσοι ζουν και εργάζονται στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, δηλαδή εκείνοι που χρησιμοποιούν το PayPal και το Ebay. Γι’ αυτούς «το κακό» με τις κλειστές τράπεζες και την παύση των ηλεκτρονικών συναλλαγών είναι μεγάλο. Χάνουν ένα κομμάτι του κόσμου, χάνουν προοπτικές. Αυτούς τους νέους συνάντησε ο Βρετανός σταρ του αριστερού ρεπορτάζ Paul Mason και έκπληκτος ρώτησε τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη: «Μπορώ να σε πάω στον απέναντι δρόμο, σε νέες επιχειρήσεις dot.com, σε ανθρώπους που θα λάτρευε κάποιος να έχει στη μεγάλη προοδευτική οικογένεια και αυτοί σας μισούν. Πώς το εξηγείς αυτό;». Ο κ. Βαρουφάκης απάντησε τις συνήθεις ανοησίες, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι πως για κάποια παιδιά, για τους νέους που περιμένουμε να τραβήξουν το κάρο της οικονομίας μπροστά, οι ορίζοντες κλείνουν.
Σύμφωνοι: οι ορίζοντες κλείνουν τώρα μόνο εν μέρει. Δικαιολογημένα, όμως, όλοι φοβούνται πως οι ανερμάτιστες κινήσεις της κυβέρνησης θα συνεχιστούν· ότι το κλείσιμο των τραπεζών είναι το πρώτο βήμα για μια Ελλάδα κλειστών οριζόντων (όπως οι μπολσεβίκοι του κυβερνώντος κόμματος επιθυμούν)· ότι δεν βλέπουμε απλώς ένα επεισόδιο οπισθοδρόμησης προς μια φτωχή και φοβική χώρα αλλά ζούμε μόνο τον πρόλογο. Ολοι ξέρουν πλέον την αβουλία του πρωθυπουργού να πάρει γενναίες αποφάσεις, να συνταχθεί δηλαδή με την Ελλάδα της προκοπής, και σκιάζονται. Ποιος μπορεί να τους ψέξει γι’ αυτό;