Στην κυρίαρχη προοδευτική παραφιλολογία της Μεταπολίτευσης η συνταγματική εκτροπή διαγιγνώσκεται μόνον όταν ακουστεί ήχος ερπύστριας. Η φαντασία της Μεταπολίτευσης ήταν ούτως ή άλλως μονότονη, και επαναληπτική, κάτι σαν τη λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης με το ακορντεόν που δεν θα αφήσει τον φασισμό να περάσει. Ή τον οδηγό που αντιστέκεται στην καταπίεση του σηματοδότη και δεν δίνει προτεραιότητα στον πεζό γιατί έχουμε δημοκρατία. Γενιές αφέθηκαν στο έλεος της ιδεολογίας του ακορντεόν. Τίποτε δεν μετρούσε περισσότερο από τα δημοκρατικά αισθήματα, ακόμη και στη σχολική τάξη, και την έκφρασή τους που βαφτίσθηκαν «κοινωνικοί αγώνες», κάτι σαν την ελληνική κβαντική φυσική.
Ξεχνούμε ότι τα καρκινικά κύτταρα δεν δίνουν πάντα ηχηρά συμπτώματα όπως ο βήχας, ο πόνος ή οι ερπύστριες. Ξεχνούμε ακόμη πως οι τυραννίες γεννιούνται από τις ακρότητες της δημοκρατίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Πλάτων το περιγράφει εξαιρετικά στην Πολιτεία του όταν επισημαίνει πως η τυραννία ξεκινά από τη στιγμή που ο γονιός φοβάται το παιδί του και ο δάσκαλος τον μαθητή του. Το επισημαίνει επίσης και ο Τοκβίλ στην άλλη άκρη του χρόνου όταν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η απόλυτη κυριαρχία του λαού οδηγεί σε τυραννία. Οι μπολσεβίκοι μπορεί να κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, όμως οι Ιταλοί φασίστες και οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές είχαν τον λαό να τους υποστηρίζει.
Τη δημοκρατία δεν την υπερασπίζονται ούτε τα ακορντεόν, ούτε τα καλά δημοκρατικά αισθήματα ούτε η κοινώς διαδεδομένη πίστη πως ο κουβανέζικος λαός μπορεί να λιμοκτονεί αλλά είναι αξιοπρεπής όπως τον διαβεβαίωσαν διάφοροι αριστεροί τηλεαστέρες που πήγαν στην Αβάνα και χόρεψαν σάμπα. Τη δημοκρατία την υπερασπίζονται οι θεσμοί. Η διαφορά της δημοκρατίας από τον ολοκληρωτισμό είναι ζήτημα θεσμών. Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία έφτιαξε δημοκρατικούς θεσμούς, δυστυχώς όμως δεν φρόντισε να εκπαιδεύσει τις ελίτ που θα τους υπηρετούσαν. Η προσχηματική χρήση των θεσμών ακολουθούσε την αύξουσα καμπύλη της διαφθοράς.
Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται γενικόλογα όμως, δυστυχώς, είναι πολύ συγκεκριμένα. Από το κοινοβούλιο ώς τη σχολική τάξη, περνώντας από τη δικαιοσύνη συνομολογείται η κυνική αντίληψη πως οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι αναξιόπιστοι και διεφθαρμένοι. Η αυθαιρεσία της προέδρου της Βουλής, όπως και η υστερική αγένεια της κ. Μακρή δεν είναι προϊόντα παρθενογένεσης. Ούτε οι τραμπουκισμοί των Χρυσαυγιτών. Εργάστηκαν σκληρά γι’ αυτό όσοι μετέτρεψαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας σε μια τυπολατρική τήρηση των κανόνων του κοινοβουλευτισμού, υπονόμευσαν τους θεσμούς οι οποίοι τώρα είναι στο έλεος οποιουδήποτε επιθυμεί να τους καταχραστεί.
Κυνική δημοκρατία; Είναι κυνισμός να καταστρέφεις μια χώρα για να διασφαλίσεις την εξουσία σου. Είναι κυνισμός να κηρύσσεις δημοψήφισμα με ερωτήματα που κανείς δεν καταλαβαίνει και μπορείς εκ των υστέρων να τα ερμηνεύσεις κατά βούληση. Δύο μέρες μετά, το υπερήφανο «Οχι» αποδείχθηκε άσφαιρο στη μάχη για τη σωτηρία της χώρας. Τρεις μέρες μετά, μπροστά στην εθνική καταστροφή της αποκοπής από την Ευρώπη θα έχει ξεχαστεί. Η βούληση της πλειοψηφίας δεν αρκεί για να σώσει τη δημοκρατία.