Είναι νωρίς, πολύ νωρίς για να γίνει ένας ψύχραιμος απολογισμός των τελευταίων μηνών. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν σχεδόν καμία από τις κινήσεις της κυβέρνησης, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, δεν βγάζει πραγματικά νόημα. Με βάση τα δεδομένα που έχουμε μέχρι σήμερα, κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να πιστέψει ότι ήταν μια επιλογή που έγινε με σκοπό τον εμπλουτισμό της διαπραγματευτικής φαρέτρας. Ολα αυτά, όμως, είναι τροφή για έναν μεταγενέστερο προβληματισμό, όταν θα έχουμε σταματήσει να κρατάμε την αναπνοή μας περιμένοντας και ελπίζοντας την επιστροφή σε μια κανονικότητα.
Υπάρχουν, πάντως, κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Στις Ευρωεκλογές του 2014, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά υπέστη καθαρή ήττα. Πέρασαν έξι μήνες, με όποιες πρωτοβουλίες ανοιχτής συζήτησης και ερμηνείας του αποτελέσματος στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να πνίγονται εν τη γενέσει τους. Το ίδιο και μετά τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, που ανέδειξαν τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Φτάσαμε στην τρίτη ήττα του Αντώνη Σαμαρά, την Κυριακή του δημοψηφίσματος, για να αναγκαστεί να πάρει την απόφαση, ή επί το ορθότερον να συρθεί σε παραίτηση.
Ολο αυτό το διάστημα ήταν μια παρένθεση αδράνειας και αποδυνάμωσης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας· σε μια Βουλή με το ΠΑΣΟΚ αποδεκατισμένο, το Ποτάμι με την απειρία του πρωτάρη, και το ΚΚΕ σε σταθερό εναγκαλισμό με τον δογματισμό. Σήμερα, σε μια περίοδο κατά την οποία είναι ζωτικής σημασίας μια συγκροτημένη αντιπολίτευση, η Νέα Δημοκρατία, ασθμαίνουσα, παρακολουθεί τις εξελίξεις κυρίως γιατί ο Αντώνης Σαμαράς τής στέρησε τη δυνατότητα ανασύνταξης και ανανέωσης.
Την καταστροφική ασάφεια της κυβέρνησης συμπληρώνει, λοιπόν, μια αξιωματική αντιπολίτευση αδύναμη, χλωμή. Ισως και κατακερματισμένη, καθώς αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται μία ή έστω δύο κυρίαρχες ηγετικές τάσεις στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, παρά αρκετές μικρές κυψέλες που «ζυγίζουν» προς το παρόν τις δυνάμεις τους. Η ρευστότητα της κατάστασης δεν επιτρέπει βεβαιότητες. Ομως, είναι σίγουρο ότι αυτή τη στιγμή μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων αισθάνεται, εκτός από παγιδευμένη σε ένα ΟΧΙ κούφιο περιεχομένου, και άστεγη.