Είναι σίγουρο ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε η τραγωδία; Διότι, από μια κάποια απόσταση, τα πάντα φαίνονται κωμικά έως και γελοία. Για να μην παρεξηγηθώ: η διερώτηση δεν συνιστά περιφρόνηση στην αγωνία που βασανίζει ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό. Αν μη τι άλλο, η ψυχή του γράφοντος ξέρει τι ωραίες «λευκές νύχτες» έχει περάσει, κυρίως από τη στιγμή που μπήκαμε στη δίνη του δημοψηφίσματος – και τι μαύρες ημέρες επίσης.
Είναι όμως, μέσα στην κρισιμότητά τους, τα πράγματα και λίγο κωμικά. Μπήκαμε σε όλη αυτή την πόλωση, τον διχασμό, την ένταση του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, έγιναν συγκεντρώσεις – για ποιον ακριβώς λόγο; Τι διαφορετικό θα έπραττε ο πρωθυπουργός αν το 61% είχε πάει στο ΝΑΙ, από αυτό που έπραξε μετά το βροντερό ΟΧΙ; Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση φέρεται έτοιμη να υπογράψει μια συμφωνία, η οποία, αν δεν με προδίδουν οι φτωχές οικονομικές μου γνώσεις, είναι κατά πολύ βαρύτερη από προηγούμενες «παρ’ ολίγον» συμφωνίες. Πάει, δηλαδή, και η βολική διαίρεση «μνημονιακών-αντιμνημονιακών» (στη διάδοση της οποίας, για να μην ξεχνιόμαστε, συνέβαλε τα μέγιστα ο κ. Σαμαράς, όταν έκανε μικροπολιτικής πνοής αντιπολίτευση στην –αδικαιολόγητα άναυδη τότε– κυβέρνηση Παπανδρέου, πριν από μια πενταετία). Αν φτάσουμε στη συμφωνία θα είμαστε, λοιπόν, όλοι μνημονιακοί; Επειτα από πέντε χρόνια κακού χαμού;
Για να σοβαρευτούμε, ένα μέρος της κωμωδίας έχει να κάνει και με τους τακτικισμούς του πρωθυπουργού στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Το δημοψήφισμα, η πρόσκληση των πολιτικών αρχηγών και, πάνω απ’ όλα, η ντρίπλα (;) του κ. Τσίπρα, στο «και ένα», όχι στο «παρά πέντε» (σε μια κρισιμότατη, δηλαδή, στιγμή), προς την αντιπολίτευση να στηρίξει κατ’ αρχήν τη συμφωνία προτού αυτή επικυρωθεί από την Ευρώπη, μυρίζουν παγίδα: αν απορριφθεί από την Ευρώπη, ο κ. Τσίπρας θα μπορεί να επικαλεστεί ότι «όλοι μαζί» στηρίξαμε την πρόταση, άρα δεν ευθύνεται αυτός για τυχόν αποτυχία. Και εδώ, όντως, η κωμωδία (αυτό το παιδικό σχεδόν κρυφτούλι) γυρνάει σε τραγωδία – για τη χώρα.
Περιμένουμε, με αγωνία, με ελπίδα. Ωστόσο, με όλα μπορεί κανείς να αστειευτεί. Εδώ, ο Δαντόν, κατασυκοφαντημένος από τον αιμοσταγή Ροβεσπιέρο το 1794, όταν ανέβαινε στο ικρίωμα της γκιλοτίνας, γύρισε και είπε στον δήμιο: «Δείξε το κεφάλι μου στον λαό· αξίζει τον κόπο». Ή δεν αστειευόταν;