Αν υποθέσουμε ότι αυτό το Σαββατοκύριακο ολοκληρώνεται ένας πρώτος ιστορικός κύκλος της ελληνικής κρίσης, που άνοιξε δυσοίωνα, τον Απρίλιο του 2010, με ένα πρώτο μνημόνιο και κλείνει με ένα, αναπόφευκτο πλέον, τρίτο – και φαρμακερό, τι θυμόμαστε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια; Τις διαρκείς καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, που «ασκούσε σκληρή κριτική στις μνημονιακές πολιτικές της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου», που καταψήφιζε οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, που ψηφοφόροι και στελέχη του εξεδίωκαν βιαίως τους ελεγκτές του ΣΔΟΕ από τα νησιά, και άλλα πολλά. Στην προεκλογική ομιλία του στο συνέδριο του κόμματος, αρχές Ιανουαρίου του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε, μεταξύ άλλων, για την τότε συγκυβέρνηση: «Φεύγουν, έχοντας δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα, με το περίφημο e-mail του κ. Σαμαρά, για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, για αυξήσεις στους συντελεστές ΦΠΑ στα φάρμακα, στα τρόφιμα, στους λογαριασμούς του νερού και του ρεύματος, για κατάργηση του ΕΚΑΣ από το 2015…». Σημείωνε ότι ο τότε πρωθυπουργός «νεκρανασταίνει τον φόβο, νεκρανασταίνει το Grexit, νεκρανασταίνει τη χρεοκοπία» και «με μουσική υπόκρουση το ψέμα σε όλες τις εκδοχές του έχει φτάσει να χρησιμοποιεί τη λέξη αλήθεια σε μια εκστρατεία ψέματος».
Δεν ανατρέχουμε στο τότε (που αν και πριν από έξι μήνες μοιάζει ήδη μακρινό παρελθόν) ούτε για να δικαιώσουμε την προηγούμενη συγκυβέρνηση ούτε για να ακυρώσουμε τη σημερινή. Ούτως ή άλλως και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχεια του ίδιου χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος είναι. Η ιδιομορφία με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ότι πνίγονται στις αντιφάσεις τους. Εχουν να διαχειριστούν μια μνήμη πολύ νωπή που καθιστά τις τελευταίες ώρες της διαπραγμάτευσης εξαιρετικά απρόβλεπτες, με μόνες τις διαβαθμίσεις της καταστροφής να μάχονται μεταξύ τους. Γι’ αυτό και το πρόσωπο που εμφανίζουν είναι σύγχυσης και πανικού, κακό περιβάλλον ακόμη και για μια εδραιωμένη δημοκρατία. Τα συμπτώματα μη ανοχής στην αντίθετη άποψη, ιδίως όταν εκφράζεται από τα ΜΜΕ, οι εισαγγελικού ύφους παρεμβάσεις, προϊδεάζουν για έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό με δημαγωγική ρητορική και πεπαλαιωμένους αλλά αποτελεσματικούς, όπως αποδεικνύεται, μηχανισμούς προπαγάνδας. Το μόνο που περιορίζει το διαταραγμένο αυτό φαντασιακό είναι το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ας ελπίσουμε ότι θα διατηρηθεί.