Η «πολιτική διαπραγμάτευση» ήταν το «σουσάμι άνοιξε» που υποσχόταν ο κ. Τσίπρας ότι θα παραμέριζε τα τελευταία εμπόδια για την αίθουσα των θησαυρών. Το μόνο βέβαιο είναι πως του επέτρεψε να βρει μια θέση στην καρδιά των ψηφοφόρων, κάτι σαν ανθρώπινος βηματοδότης, ή με άλλα λόγια πολιτικός ηγέτης. Πριν πείσει ότι με το «Οχι» στο δημοψήφισμα θα φτάναμε όλοι μαζί στην τελευταία αίθουσα, για να βρούμε αμάδι το μυστικό της χαμένης κιβωτού, περάσαμε απ’ τα κουτάκια της «Αξιοπρέπειας» -με το άλφα κεφαλαίο παρακαλώ- της «σκληρής διαπραγμάτευσης», των «κόκκινων γραμμών» και λοιπών διακοσμητικών φυτών που θα εμπόδιζαν το διαμέρισμα της Νοτίου Βαλκανικής με τη μεγάλη ψυχή και την ακόμη μεγαλύτερη Ιστορία να μετατραπεί σε αποικία χρέους.
Οι καλοί σεναριογράφοι του Χόλιγουντ ξέρουν πως μια περιπέτεια δεν πρέπει να τελειώνει εκεί που ο θεατής νομίζει πως τελειώνει. Πάντα υπάρχει μια ακόμη αίθουσα, ή ένα «κουτάκι» όπως θα έλεγε και ο ακατονόμαστος λάτρης των παιγνίων, για να παρατείνει την απόλαυση και την αγωνία – Coitus Prolongatus. Και βέβαια υπάρχουν και οι σχετικές ανατροπές. Οι πρώην αντίπαλοι αποδεικνύονται σύμμαχοι, η Λορελάι βγαίνει αγαθή και κάπου στη σκηνή ανεβαίνει κι ένας Γάλλος που μέχρι προχθές τον είχαμε ξεχάσει. Οσο για τον dr. Strangelove αυτός πάντα κακός ήταν και παραμένει κακός. Ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Λαφαζάνης είναι οι συνεπέστεροι πολιτικοί σ’ αυτήν την, επιτέλους, «πολιτική διαπραγμάτευση».
Εχω την τύχη να μοιράζομαι το γραφείο μου στην εφημερίδα με τους τρεις ελλογιμότατους σκιτσογράφους μας. Εκεί λοιπόν που έγραφα, τους ρώτησα αν το δημοψήφισμα έγινε πριν μία ή πριν από δύο εβδομάδες. Τα είχα μπερδέψει κι εγώ. Ο Ηλίας Μακρής μου απήντησε πως έγινε πριν από μία εβδομάδα, όμως κανείς δεν το θυμάται πλέον, και όπως είπε «ενδιαφέρει μόνον εμάς τους γελοιογράφους τώρα πια». Μία μόλις εβδομάδα μετά, το υπερήφανο και βροντερό «Οχι» του Ελληνος λαού, ενδιαφέρει, εκτός απ’ τους γελοιογράφους, και όσους στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν σκωληκοειδή απόφυση και θέλουν να τη χειρουργήσουν. Το «κουτάκι» με το μυστικό της χαμένης κιβωτού έκρυβε μια εντολή για «επιστροφή στην αφετηρία». Μια ακόμη δοκιμασία για τον Ιντιάνα Τζόουνς.
Πριν από μία εβδομάδα ο κ. Τσίπρας εμφανιζόταν ως απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού. Την Παρασκευή έχασε τη δεδηλωμένη στη Βουλή. Αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι η χαμένη αξιοπιστία απέναντι στην Ευρώπη. Το εκατοστό Γιουρογκρούπ και η πεντηκοστή συνάντηση κορυφής για την ευρωπαϊκή μας ύπαρξη δεν είχαν ως θέμα τις προσθαφαιρέσεις των ισολογισμών. Το θέμα τους ήταν η αξιοπιστία της Ελλάδας και του Ιντιάνα Τζόουνς που διαχειρίζεται τις τύχες της. Δεν είμαι απ’ αυτούς που υποστηρίζουν την τενεκεδένια ευρωπαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν μπορώ όμως να μη λάβω υπόψη μου πως μέσα σε έξι μήνες η Ελλάδα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να απομακρύνει και όσους μέχρι προχθές τη στήριζαν.
Και συνεχίζουν, παρ’ όλ’ αυτά, να τη στηρίζουν.
Ποιος Ελληνας πολιτικός και ποια πολιτική δύναμη θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπιστία της χώρας; Μέτρα, εφαρμοστικοί νόμοι, εφιαλτική φορολογία, και επιπλέον πολιτική κρίση. Αναμένομεν το sequel.