Το πρόβλημα με την Αριστερά σήμερα είναι ότι παράγει περισσότερη ποίηση από πολιτική. Δεν θέλει να λύσει προβλήματα· τα ξορκίζει με παιάνες και διαδηλώσεις. Δεν αναλύει, συνθηματολογεί. Δεν έχει θεωρία να εξηγεί όσα ζούμε, έχει μεθόδους παραπλάνησης. Ας σκεφτούμε μόνο πόσα επίθετα και πόσες άστοχες ιστορικές αναλογίες χρησιμοποιούνται τώρα για μια δανειακή σύμβαση: «πραξικόπημα», «συνθήκη των Βερσαλλιών» κ.λπ. Ακούμε ανοησίες για «ταπείνωση του πρωθυπουργού», αλλά όπως ορθώς παρατήρησε ο Φινλανδός πρωθυπουργός Γιούχα Σίπιλα, «ο κ. Τσίπρας παίρνει 82-86 δισ. Δεν θα το αποκαλούσα αυτό ταπείνωση». Παίρνει επίσης αναπτυξιακό πακέτο 35 δισ. και μια απτή υπόσχεση για το χρέος, όταν γίνουν οι απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις και χτιστούν πάλι οι γέφυρες εμπιστοσύνης.
Στην Ελλάδα, όμως, αντί να φτιάξουμε κάποιο σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάταξης της οικονομίας, ακόμη παράγουμε ποίηση. Οι αρμόδιοι αντί να λύνουν προβλήματα, διαδηλώνουν γι’ αυτά. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του αντιπεριφερειάρχη Αττικής Σπύρου Τζόκα με τίτλο «Η ευρωπαϊκή ιδέα στο Αουσβιτς» (Iskra 12.7.2015). Να σημειώσουμε ότι ο κ. Τζόκας, ως αντιπεριφερειάρχης Αττικής, είναι συνυπεύθυνος που οι κάτοικοι γύρω από τον Ασπρόπυργο μπορεί να μη ζουν στο Αουσβιτς, αλλά ακόμη πνίγονται μέσα στις αναθυμιάσεις από σκουπίδια που καίνε ένα μήνα τώρα. Πάντα η ανικανότητα κρύβεται πίσω από μεγάλα λόγια και βαριά συνθήματα, όπως «Ο λαός μας, ο περήφανος λαός της Ελλάδας βροντοφώναξε και πάλι “όχι” στις απειλές», ενώ για την πραγματική απειλή σε υποβαθμισμένες γειτονιές δεν μας λέει κουβέντα.
Αλλά, για να εξουδετερωθεί η πραγματική απειλή, κάποιοι πρέπει να δουλέψουν αντί να συνθηματολογούν διαδικτυακώς, κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Τα αληθινά προβλήματα του κόσμου λύνονται με αθόρυβη και συστηματική δουλειά και όχι με εθνικολαϊκούς πομφόλυγες καφενείου του στυλ «δεν μπορεί να ξεχνάει ότι ο αρχαίος, και ιδιαίτερα ο κλασικός, ελληνικός πολιτισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στη μακραίωνη διαδρομή του, με το οικουμενικό στη διάστασή του ελληνικό πνεύμα και το πολύδοξο κλασικό ιδανικό, το οποίο διαπερνούσε μέσα από τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις επιστήμες, απετέλεσε τον θεμέλιο λίθο του μετέπειτα ευρωπαϊκού πολιτισμού» (Iskra 12.7.2015).
Σ’ αυτή τη χώρα χορτάσαμε από χοντρά λόγια και παχιά οράματα. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα αντί να θεωρητικολογούν επί αυτών. Χρειαζόμαστε κάποιους να κάνουν τα βασικά· να σβήσουν τη φωτιά στον Ασπρόπυργο και να ανοίξουν τις τράπεζες. Να φροντίσουν τις πόλεις που βρωμίζουν και τα ταμεία που αδειάζουν. Να κοιτάνε πρώτα τη δουλειά τους και μετά τον «άλλο κόσμο». Να παλεύουν πρώτα στο μέτωπο του Ασπροπύργου και μετά του σοσιαλισμού. Δεν προκόβει μια χώρα όταν το μισό υπουργικό συμβούλιο έχει πιάσει στασίδι στα πρωινάδικα, και το άλλο μισό στα δελτία των οκτώ. Καλά είναι τα συνθήματα, καλύτερες και οι θεωρητικολογίες, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει και δουλειά. Είναι αδύνατον να προχωρήσει κάτι όταν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει γίνει ένας απέραντος τηλεοπτικός και διαδικτυακός καφενές.
Είναι ώρα, λοιπόν, να συμμαζευτούν για να προκόψουμε. Από δω και πέρα, λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά…