Το επιχείρημα ότι η συμφωνία που έφερε ο πρωθυπουργός είναι το προϊόν πραξικοπήματος ακουγόταν χθες κατά κόρον από την πλευρά της κυβέρνησης. Εκ πρώτης όψεως, είναι βολικό. Γι’ αυτό και το χρησιμοποιούν τόσο οι κομμουνιστές όσο και οι αδίστακτοι. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ηλίθιο επιχείρημα και το ότι υιοθετείται με τόση ευκολία από τον Π. Καμμένο δείχνει, πέραν των άλλων, σε τι απελπισία βρίσκεται.
Αν κάποια πλευρά εξυπηρετεί το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι εκείνη των μπολσεβίκων και των εχθρών της Ευρώπης. Διότι, όποιος μιλά για πραξικόπημα, ουσιαστικά, συνεχίζει να μιλά για μια Ευρώπη που επιδιώκει την «κατάλυση της Δημοκρατίας» και την «ταπείνωση του λαού», όπως και τα ραδιοφωνικά μηνύματα του ΣΥΡΙΖΑ προ του δημοψηφίσματος. Επομένως, όποιος το κάνει αυτό, πολύ απλά, συνεχίζει τη μάχη που χάθηκε στον Δεύτερο Γύρο, με το δημοψήφισμα. Για μπολσεβίκους, κατανοητό.
Οι άλλοι, όμως, εκείνοι που δεν θέλουν έξοδο από το ευρώ, ούτε και ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, δεν έχουν κανένα συμφέρον να μιλούν για πραξικόπημα. Διότι, όταν το κάνουν, υποσκάπτουν τον ίδιο τον Τσίπρα. Υπονοούν ότι δεν ήταν αντάξιος των περιστάσεων. Ισως δεν κατάλαβε, ίσως δεν αντιστάθηκε, πάντως οι άλλοι του το επέβαλαν και ο Τσίπρας το κατάλαβε αργότερα, επειδή το είπε ο Φίλης ή όποιος άλλος. Αν επικρατήσει η «αφήγηση» περί πραξικοπήματος, μην αμφιβάλλετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αντέξει, επειδή δεν θα αντέξει το μόνο συγκολλητικό στοιχείο του: ο Τσίπρας.
Εμείς και οι Ισπανοί
Αν καταδεχθούμε από τα ύψη των νεφελών όπου διαμένει ο εξυπνότερος λαός του κόσμου να κοιτάξουμε την «υπόθεσή» μας από την πλευρά των Ισπανών, θα καταλάβουμε ότι είναι λογικό να μη μας συμπαθούν καθόλου τελευταία.
Οι περισσότεροι εδώ πιστεύουν, αφελώς, ότι η Ισπανία παίρνει θέση με τους σκληρούς στην Ευρώπη επειδή δήθεν οι Ισπανοί κινούνται από ένα είδος φθόνου που εμείς προσπαθούμε (προσπαθούσαμε, εν πάση περιπτώσει…) να γλιτώσουμε τη σκληρή προσαρμογή την οποία πέτυχαν οι ίδιοι στη χώρα τους. Η απλοϊκή προσέγγιση αυτού του τύπου είναι φυσικό να εκφράζει μεγάλο αριθμό Ελλήνων, διότι πηγάζει από δύο χαρακτηριστικά του έθνους μας: τον φθόνο και τη ροπή στην εξαπάτηση. Αν, ενδεχομένως, επικρατεί η συγκεκριμένη απλοϊκή ερμηνεία για τη στάση των Ισπανών, είναι επειδή ο καθένας μας ερμηνεύει την πραγματικότητα και μέσω της προβολής του δικού του, εσωτερικού κόσμου.
Στην πραγματικότητα, όμως, αν οι Ισπανοί είναι έξαλλοι μαζί μας, αυτό οφείλεται στο ότι η δική μας αποτυχία απειλεί τα απτά αποτελέσματα που πέτυχε η Ισπανία, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα. Διότι -περιέργως- μόνο στην Ελλάδα απέτυχε το πρόγραμμα για τη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού Νότου και, προφανώς, η ευθύνη δεν είναι του προγράμματος.
Παρ’ όλα αυτά, τους έχουμε προσφέρει μια υπηρεσία πολύτιμη. Συμβάλαμε, με τον τρόπο μας, για να δουν πόσο τυχάρπαστοι και επικίνδυνοι είναι οι Podemos. Η επιπολαιότητα και ο καιροσκοπισμός τους φάνηκαν περίτρανα στις θέσεις που έπαιρναν με κάθε πιρουέτα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πότε «δεν θα παίξουμε με τους θεσμούς» και πότε «εμπρός για τη νίκη των λαών της Ευρώπης», ανάλογα με την περίσταση. Οπότε, φίλοι Ισπανοί, καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται. Φροντίστε να μην μπλέξετε.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, μήπως το πλήγμα που δέχεται ο εθνολαϊκισμός και η νέας μορφής άκρα Αριστερά στην Ευρώπη, εξαιτίας των δεινών που προξενεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, είναι η «ιστορική παρακαταθήκη», που είπε ο πρωθυπουργός ότι αφήνει με τον αγώνα του στους λαούς της Ευρώπης…
Ουάου!
Εμεινα κατάπληκτος. Λόγω της οικονομικής κρίσης, ο Πούτιν, λέει, απέλυσε 110.000 δημοσίους υπαλλήλους. Ολοι αυτοί, ας σημειωθεί, μόνον από το υπουργείο Εσωτερικών· αποτελούν, δε, το 10% του συνόλου των υπαλλήλων στο συγκεκριμένο υπουργείο. Δηλαδή, το υπουργείο Εσωτερικών στη Ρωσία είχε 1.000.000 υπαλλήλους; Να, λοιπόν, γιατί οι Ελληνες θαυμάζουν τόσο τη Ρωσία! Με ένα εκατομμύριο μόνο στο Εσωτερικών, φαντάσου πόσα εκατομμύρια θα έχει στο υπουργείο Οικονομικών…
Γαστριμαργικό
Ο «φουπουά», που λέει και ο παππούς Αλέκος, στις ζωοτροφές για τα κατοικίδια αυξάνεται στο 23%. Επομένως, αν ακολουθήσουμε την προτροπή του Μαδούρο προς τους Ελληνες μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, γατοτροφές και σκυλοτροφές μόνο στο κυριακάτικο γεύμα· και αν! Ευτυχώς, οι άλλες, για την κτηνοτροφία, μένουν στο 13%. Κάτι είναι κι αυτό, αφού συνηθίσαμε το κουτόχορτο, σιγά μη δυσκολευτούμε με τον σανό!..
Ακριβώς στην καρδιά
Ο Χάρης Θεοχάρης, που είχε καταγγείλει την ύπαρξη σχεδίου περί δραχμής στο υπουργείο Οικονομικών και δικαιώθηκε μετά την αποκάλυψη εκ μέρους του απεχθούς και ακατονόμαστου πλάσματος, είπε χθες ότι «ήταν ένα σχέδιο εφιαλτικό, που θα το ζήλευε ο Λένιν τη δεκαετία του 1920». Το είπε έτσι και χτύπησε ακριβώς την καρδιά του πολιτικού προβλήματος στην Ελλάδα: ότι εν αντιθέσει με τις κανονικές ευρωπαϊκές χώρες, εδώ ο Λένιν, ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του 20ού αιώνα, θεωρείται αξιοσέβαστη μορφή της Ιστορίας, ακόμη και από εκείνους που δεν ξέρουν τίποτε γι’ αυτόν…
Επιστολικόν
Επιστολή στον Economist, στο τεύχος που διατίθεται ακόμη από τα περίπτερα: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες έχουν ένα πρόβλημα με την κουλτούρα της οικονομίας. Ισως υπάρχει όμως ελπίδα αλλαγής, γιατί δεν ήταν πάντα το ίδιο κακοί χρεώστες. Οι τελευταίες λέξεις που είπε ο Σωκράτης ήσαν: “Κρίτωνα, οφείλουμε στον Ασκληπιό έναν κόκορα· φρόντισε να πληρωθεί και μην το ξεχάσεις”». Την επιστολή υπογράφει κάποιος Jeremy Josse από τη Νέα Υόρκη. Με όλο τον σεβασμό για τον Σωκράτη, όμως, να προσθέσω μια παράμετρο που διαφεύγει από τον επιστολογράφο του Economist: με τα λεφτά του Κρίτωνα θα αγοραζόταν ο κόκορας, όχι με του Σωκράτη. Αρα, είμαστε οι ίδιοι ακριβώς από τότε: ψάχνουμε κάποιον να πληρώνει για εμάς ― φυσικά με τα λεφτά του…