Στην αρχή, εμφανιζόταν ως μια γοητευτική φιλοδοξία. «Αλλάζαμε την Ευρώπη» και παράλληλα «ερχόταν η ελπίδα». Αλλωστε θέλαμε να «σκίσουμε τα Μνημόνια», πρόθεση που έδειχνε ηρωική. Μετά ήρθε η εκτίμηση ότι «σύντομα θα έχουμε συμφωνία» με τους θεσμούς, όπως είχε μετονομαστεί η τρόικα των δανειστών. Αποδείχθηκε ότι η στάση αυτή ήταν απλώς μια προσπάθεια να καθησυχαστούν οι (εύλογες) ανησυχίες, μια σκόπιμη παραπλάνηση. Πίσω όμως από τις κινήσεις αυτές και τις διαπραγματεύσεις υπήρχε ένα επικίνδυνο υπόστρωμα παλαβομάρας! Πόσο λογικό είναι σήμερα να γιορτάζει κάποιος με τον ύμνο του ΕΛΑΣ, να απευθύνει τον αντάρτικο χαιρετισμό «ψυχή βαθιά» και να δίνει «ραντεβού στα γουναράδικα».
Η έλλειψη λογικής, σύνεσης και αυτοσυγκράτησης μπορεί να θεωρηθεί ίσως και «χαριτωμένη» στάση αν περιγράφει κάποιον σε ιδιωτικές στιγμές, αλλά είναι απόλυτα καταστροφική όταν αφορά κρατική πολιτική.
Κι όμως, η «παλαβή Αριστερά» φαίνεται ότι συγκίνησε σημαντικό ποσοστό της κυβερνητικής πλειοψηφίας η οποία απέχει από την πραγματικότητα. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να απέχει πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα από την πραγματικότητα, η κατάσταση οδηγήθηκε στα άκρα. Η ιδέα να πραγματοποιηθεί από το κράτος ληστεία για να αποσπαστούν κεφάλαια της ΕΚΤ που φυλάσσονται στην Ελλάδα, η άποψη ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση καταψηφίζοντας τα νομοσχέδια που φέρνει στη Βουλή θα μείνουν στην πολιτική ιστορία ως ακραία δείγματα πολιτικής παλαβομάρας.
Η αποκάλυψη της παλαβομάρας καθυστέρησε επειδή στην αρχή υπερίσχυσαν οι ψευδαισθήσεις. Η συμμετοχή της χώρας σε διεθνή τράπεζα που αν υλοποιηθεί θα απαιτήσει κεφάλαια από τη χρεοκοπημένη Ελλάδα, τα σχέδια για αγωγούς που θα έφερναν χρήματα αλλά δεν πρόκειται να κατασκευαστούν, η αντιμετώπιση της ανεργίας με προσλήψεις στο Δημόσιο και δημόσιες επενδύσεις, η επίλυση άμεσων προβλημάτων με την κινητοποίηση στρατιωτικών υπηρεσιών, δηλαδή δημόσια έργα από τη ΜΟΜΑ και φάρμακα από το στρατιωτικό εργαστήριο φαρμάκων!
Μαζί μ’ αυτά τα γραφικά, υπήρχαν και οράματα. Αλλάζαμε την Ευρώπη! Η απειλή και μόνον ότι θα εγκαταλείψουμε το ευρώ θα έφερνε πανικό στις αγορές, κάθετη πτώση των ομολόγων της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, ταχεία πτώση του ευρώ. Οταν η πραγματικότητα διέψευσε αυτές τις ψευδαισθήσεις, ήρθε η κρίσιμη ώρα του διαχωρισμού. Κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι απαιτείται προσαρμογή στην πραγματικότητα ενώ οι άλλοι ακολουθούν τον δρόμο της παλαβομάρας. Προσφεύγουν στο τελευταίο καταφύγιο. Ασπάζονται το παράλογο και αυτοκαταστροφικό. Την επέλαση στο Νομισματοκοπείο.
Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι μια μεγάλη κατηγορία ψηφοφόρων, απογοητευμένη από το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αποδέχεται (δοκιμάζει) εκπροσώπους της πολιτικής παλαβομάρας. Αναδεικνύει ως παράγοντα εξελίξεων άλλοτε τη δεξιά κι άλλοτε την αριστερή παλαβομάρα. Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος είναι ότι αδυνατεί να αναδείξει ηγεσίες που συναρπάζουν τους ψηφοφόρους αλλά ταυτόχρονα υλοποιούν προγράμματα με συνοχή και σύνεση.
Στην Ιταλία, η κρίση του πολιτικού συστήματος έφερε στην εξουσία τον πετυχημένο δήμαρχο Φλωρεντίας, τον 40χρονο Ματέο Ρέντσι, αλλά χωρίς να γίνει υπουργός ο διασκεδαστής Μπέπε Γκρίλο. Με υπουργό Οικονομικών έναν «κανονικό» οικονομολόγο, τον Πιερ Κάρλο Πάντοαν. Η χώρα δεν είναι τόσο καθυστερημένη όσο η Ελλάδα…